Vaishnavism

இந்த பகுதியின் தமிழ் ஆக்கத்திற்கு இங்கே சொடுக்கவும்.

Now we are going through some of the details given in Thiruvaaimozhi on selected Divya Desams. First we have seen about Thiruvenkadam; followed by some details on Sri Rangam and Thirukudanthai (Kumbakonam) Aaraavamudan. After that we started the details on Thirumaaliruncholai, (Madurai Azhagar Kovil), which is also called as Southern Home in our tradition or practice. Azhwaar had compiled four pathigams on Thirumaaliruncholai, namely, Kilaroli ilamai (2.10), Mudi chothiyaai (3.1), Muneer Gnalam (3.2) and Senchor Kavikaal (10.7) and in our previous weblogs we had seen the first three and in this weblog, let us try to go through the Senchor Kavikaal pathigam .

Swami Namazhwaar started his request (“en vinnappame“) with “Poi Nindra Gnanamum, polla ozhukkum, azhuku udambum” in his Thiruvirutham and started following Perumal from then onwards.  This continued on Thiruvasiriyam and in Periya Thiruvandhaadhi.   Azhwaar contiuned to follow Perumal in Thiruvaimozhi, till Nine decads and 5 pathigams in Ten (pathaam pathu) . Thereafter, from the 6th pathigam of tenth ten and till Azhwaar completed Thiruvaimozhi, Perumal started to go with Azhwaar or followed him. The sixth pathigam of tenth ten is about the divya desam Thiruvattaaru, where Perumal appreciated the devotion of Azhwaar and wanted him to come to Thirumaaliruncholai, where He would be more relaxed and enchanted .

In this pathigam, Senchor Kavikaal, (10.7), Perumal or Paramathma, the chief deity in Thirumaaliruncholai , Azhagar, wanted to take Azhwaar along with his body, to Sri Vaikuntham or abode. But Azhwaar told Azhagar that the Vedas insisted that the body should be left here in this world and only the soul or Jeevaathma should alone be taken. On that premise, Azhwaar insisted that Azhagar only take the soul or the Jeevathmaa of the Azhwaar and leave the body in this world. Azhagar accepted the words of Azhwaar and blessed him accordingly.

Senchor Kavikaal

In this subsection, Azhwaar praises the simplicity of Perumal. Among all the glories of Perumal, Azhwaar says that His simplicity is the best. Azhwaar warns us that His simplicity, is very powerful and it is extremely difficult to survive the same. So he cautions us to keep our life to serve Him in the first hymn 10.7.1 when he mentions “uyir kaathu aat seymin”.

“Seelam”, or “Simplicity” is one of the glories of Paramathma, which can be defined as a relationship in which both His superiority and our inferiority are not felt and in addition, an equal state is established during the interaction. The phrase “uyril kaathu aat sey min” (10.7.1) used by Azhwaar has a direct meaning of advising us to serve Him, after protecting our lives. But Ramanjuar, our acharyar, provided another explanation by advising us to serve Him as per His wish in order to protect His Life. According to Swami Ramanujar, our soul might melt, as sung by Thirumangai Azhwaar in Thirunedunthandagam, “neeraai urugum en aavi” when we experience His simplicity and He might go away without accepting our service. In case He goes away, we do not have anyone to whom we can submit our hymns. So Swami Ramanuja’s suggestion is that we do our service, as per His wish and protect Him.

In this Hymn, Azhwaar has coined a phase in Tamil called, “sen chor kavi” which can be expanded as

• kavi, meaning that just arranging the words, in a nicely sounding pattern, without attaching any importance to the meaning of the sentences
• Sorkavi, meaning writing with meaning, but more for personal benefits and
• Senchorkavi, meaning writing about Paramathma and related matter without expecting anything in return

Azhwaar said in the next hymn(10.7.2) that Perumal was a magician (Maayan) who had come inside him and mixed with him in his heart and in the whole body, without the knowledge of the Nithyasoories who were nearby Him and in that process He wrote the whole Thiruvaaimozhi using Azhwaar as a tool. Azhwaar was very happy that he could appreciate the happiness, pride and completeness that Perumal got after such interaction. Azhwaar also concluded by saying that the hymns composed by him on Perumal were also very sweet.

In the next hymn (10.7.3) Azhwaar used the words “ennai, mutrum uyir undu” meaning that his soul was completely eaten, for the second time in this pathigam or subsection. This was explained as the amount of respect, happiness and attachment that Perumal had towards Azhwaar is as much as what He had towards Thayaar or Sri Mahalakshmi. In this hymn, Azhwaar revealed that Perumal had come inside his body and soul. Since Perumal had chosen Thirumaaliruncholai, as the place for their meeting, Azhwaar started liking Thirumaaliruncholai, the path towards Thirumaaliruncholai , the direction leading to Thirumaaliruncholai,and in short Azhwaar liked anything associated with Thirumaaliruncholai.

Perumal knew about the beauty and greatness of Thirumaaliruncholai right from the time He measured the whole world with one of His holy feet, when He took Thrivikrama incarnation. So He decided to choose Thirumaaliruncholai as the place to be with Azhwaar. In the next hymn (10.7.4), even though Azhwaar said “gnalathode nadandthu uzhakki” (meaning, walked across the world), we should remember Thrivikrama, who took the one long, big step to measure the whole world. In the same hymn, when Azhwaar said “nangal kundram kai vidaan, nangu en udalam kai vidaan” meaning that He would not let go The Hill, Thirumaaliruncholai or Azhwaar’s soul and body (Thirumeni). This is also interpreted as He enjoyed Azhwaar as much as He liked Thirumaaliruncholai.

In the next hymn(10.7.5), Azhwaar highlighted that Perumal occupied his soul and body and compiled Thiruvaaimozhi by Himself. This was very much similar to the many of His incarnations or avatars, where He protected the good and destroyed the bad, as given in “aathiyaam sothi uruvai angu vaithu ingu pirantha” (3.5.5). In the same way Thiruvaaimozhi was also compiled to protect the Vishnu devotees and to punish the atheists. The example given below was used to substantiate what Azhwaar highlighted in this hymn. Kirumi Kanda Chozhan was a king, who was against Vaishnavites and his young son, told him that Vaishnavism would survive as long as the epic Ramayana and Azhwaar’s Thiruvaimozhi exist in this world.

Before Thiruvaaimozhi was sung, no one had ever praised all the glories of Paramathma or Perumal in one place. But after Thiruvaaimozhi was sung, all the saints requested Paramathma to exhibit more of His glories, as Thiruvaaimozhi had already compiled and consolidated all His glories into it. This came out in the next hymn, (10.7.5) when Azhwaar mentioned “ennaathana ennum nan munivargal inbam thalai sirappa”. Azhwaar also confirmed that Perumal had sung about Himself in Thiruvaaimozhi, as He had filled into Azhwaar fully and sang about Himself by Himself as in “yaanaai thannai thaan paadi“. Azhwaar completed the hymn by saying that the bees in Thirumaaliruncholai sang the glories of Thiruvaimozhi and danced ecstatically.

In the next hymn (10.7.6), Azhwaar highlighted three important points. The first one is that Perumal had taken all the living and non-living things of this universe into His stomach and protected them for years during Pralayam. The point to be noted here is that Azhwaar said he was also one among them. The second point was that Perumal had given dharsan of His holy feet alone to Siva and Brahma and He did not show His holy face to them. The third point is that Perumal had given His dharsan, including His holy face to Azhwaar, as Thirumaaliruncholai Azhagar, where He enslaved Azhwaar.

In the next hymn, 10.7.7, Azhwaar appreciated the greatness of Thirumaaliruncholai, where he felt that he was accepted by Perumal. Azhwaar continued to say that it was the same place where Siva asked Perumal for His grace and it was the same place where Brahmaa, Indra and many other saints offered their prayers to Azhagar, in Thirumaaliruncholai.

Next hymn (10.7.8) is an important and interesting hymn, where Azhwaar compared himself with many divyadesams in multiple ways.

• There are many holy lands (divya desams) in which Perumal has shown extreme happiness like Thirumaaliruncholai, Thirupaarkadal, Sri Vaikuntham and Thiruvenkadam. Azhwaar says in this hymn that He had felt similar happiness and interest when He was with Azhwaar.
• Azhwaar’s appreciation for Thirumaaliruncholai is brought out when he mentioned Thirumaaliruncholai in the first line of the hymn itself.
• Azhwaar compared his head with Thirumaaliruncholai and Sri Vaikuntham. Similarly he compared his body with Thiruvenkadam and Thirupaarkadal.
• The same thing was also interpreted as the happiness that Perumal got from Azhwaar was very much equivalent to what He could have got from those holy divyadesams like Sri Vaikuntham, Thirupaarkadal, Thiruvenkadam and Thirumaaliruncholai.
• Interestingly, Azhwaar did not use the conjunction “and” when he mentioned Sri Vaikuntham, Thirumaaliruncholai, Thiruvenkadam and Thirupaarkadal. He left them as individual places to indicate His presence in each and every place simultaneously and continuously.
• In the same way, Perumal wanted to be with Azhwaar’s thinking, his words and his actions individually, simultaneously and completely.
• Azhwaar was so happy and moved when he felt that Perumal was with him, in his mind, soul, body, words and deeds, without any break

In the next hymn(10.7.9), Azhwaar did one advisory note to his mind and one request to Perumal. The advisory note to his mind was not to ever forget Thirumaaliruncholai, the place where he got His complete grace and he offered his prayers for Thirumaaliruncholai to be there for ever. Perumal after listening to this, got ready to take the enlightened Azhwaar, to Sri Vaikuntham, which means that Perumal wanted to carry Azhwaar along with his body and soul. Azhwaar, based on what is told in Veda, that no one should go with this body to Srivaikuntham and hence he made a request to Perumal to let his body and soul fade away, so that he could go with Perumal to Srivaikuntham.

As Vedas say, everyone should leave their body in this world and go to sri vaikuntham. This is also told by Sri Krishna in Bhagawad Gita, “Dhaivee heshyaa gunamayee, mama maayaa turathyayaa. The same thing is told in the next hymn, 10.7.10, where Azhwaar tried to refresh or remind Perumal, about the glories of Jeevaathma, which was originally told to Azhwaar by Perumal in the subsection “Kangal Sivanthu Periya Vaai Vaayum sivanthu”(8.8) and also as given below.

• Pancha Bhoothangal five (five natural elements) – Earth, water, fire, air and sky
• Gyana indriyangal five (five parts of our body enabling the knowledge) – body, mouth, eyes, nose and ears
• Karma inthiriyangal five (five parts of our body enabling the activities) – Mouth, hands, legs, two excretion points in our body
• Thanmathiraigal five (taste, light, touching senses, sound and smell)
• With these, four other important philosophies called Manas(Mind) , Ahankaaram (pride), Mahaan and Avyaktham (invisibility)
• Azhwaar mentioned about the above twenty four philosophies in this hymn (10.7.10) and he brought out the fact about the jeevathmaa being tied down by these philosophies. He went on to explain the need for the jeevaathmaa to get out of these bonding, before getting abode. He concluded the hymn by requesting the chief deity of Thirumaaliruncholai to help his soul and body to fade and that would be his ultimate pleasure.

Last hymn in this subsection talks about the benefits of reciting this subsection.

• The subsection containing the request of Azhwaar to fade his soul which included the complex philosophies such as Mahan, and Ahankaaram (pride)
• Azhwaar took pride in compiling this subsection on Thirumaaliruncholai
• Azhwaar had mentioned Thirumaaliruncholai in each and every hymn of this subsection, but in addition he mentioned in the eleventh hymn that all the hymns of this subsection are for Thirumaaliruncholai. This is because of the immense love, affection and the respect Azhwaar had towards Thirumaaliruncholai
• Azhwaar mentioned that this hill (Thirumaaliruncholai) would increase the ignorance when he said “mayal migu pozhil soozh maalrincholai” in 2.10.
• This is understood that even Azhwaar, who had acquired his knowledge from Paramathma (Mayarvara mathinalam arulinan evan avan 1.1.1) started having confusion when he started the subsection 3.1, “mudichothiyaai un muga sothi malranthathuvo”
• In addition, Paramathma, who knows everything, had also asked the Azhwaar to come to Srivaikuntham with his body and this could be due to the craze on Thirumaaliruncholai or the effect of stay in Thirumaaliruncholai
• Among the five states that Paramathma holds, He listens and changes Himself as per the desires of His followers only in Archai (archaha paraatheena). So in Thirumaalrincholai, He listened to Azhwaar and changed Himself to support Azhwaar’s request to take him without his body.
• These are all the reasons for Azhwaar to mention that all the ten hymns are for Thirumaaliruncholai, once again in the 11th or concluding hymn.

Azhwaar had mentioned Thirumaaliruncholai in each and every hymn of this subsection (pathigam) and also he mentioned about the state of his body in every hymn. Finally he also requested the chief deity of Thirumaaliruncholai to fade his soul and body. Since this request was accepted by Perumal, Thirumaalirincholai is considered as one of the important deities who helped Azhwaar to get his moksham . With this we offer our prayers to the chief deity of Thirumaaliruncholai, which is also the South Home of our tradition and we conclude this subject here and proceed to the next subject in our next weblog.

இந்த பதிவினை தமிழினில் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்.

We are currently trying to go through the experience of Azhwaar, as described in Thiruvaaimozhi, on some of the selected divyadesams.  Initially we  discussed about Thiruvenkadamudaiyaan, followed by Thiruvarangan and then Aaraavamudan of Thirukudanthai / Kumbakonam.  We also discussed briefly about what Namazhwaar says on Thirumaaliruncholai, which is traditionally called as The Southern Home of Vaishnava Sampradhayam.   Let us try to discuss some more about  the same divyadesam in this weblog.

 Munneer Gnalam

After enjoying the beauty and glories of Thirumaaliruncholai mountain, Azhwaar proceeded to explain the beauty and glories of Azhagar, the Divyadesa perumal in Thirumaaliruncholai, and he decided that it is not only him, but also all others like Brahma and scriptures like Vedas would not be able to describe Him completely. In this subsection or pathigam, Azhwaar expressed his concerns on how and when he would have the dharsan of Azhagar. For this Perumaal responded to him, by asking Azhwaar to come and have the dharsan of Him in Thiruvenkadam, which is in the north of Tamil Nadu.

• In the first two hymns, Azhwaar regrets how he could reach Him, while he did not use his limbs and body that were given by Him, in the right way.
• In the third hymn, Azhwaar requests Perumal to show him a way that would be known only to Him, as he was very confident that he could not get rid of the sins by himself and reach Him.
• In the fourth hymn, Azhwaar requests Perumal to give him His Holy feet, without considering his lowly worth.
• In the fifth hymn, Azhwaar tries to solicit from Perumal on how He could not give His blessings or dharsan to Azhwaar, after making Azhwaar aware of His glories.
• In the sixth hymn, Azhwaar makes a statement that if his worth alone was considered, he would not never get His blessings. At the same time, if His glories were considered, then no one would ever miss.
• In the seventh hymn, Azhwaar concluded that there was no point for him in aspiring for His holy feet, as his heart did not break in spite of knowing the greatness of His holy feet.
• In the eighth hymn, Azhwaar regretted that he did not follow any of the paths that could take him abode, like Karma or Bakthi or Gnana and he hence he felt that he did not have the right to request for His help.
• In the ninth hymn, Azhwaar regretted that he missed incarnation of Krishna when He protected one and all by holding the Govardhan mountain. Similarly he missed Vamana incarnation when he provided His holy feet to all in this universe without anyone asking for the same. Azhwaar was worried on how to reach Him after missing Him in the above incarnations.
• After listening to the above, Perumal. asked Azhwaar to come and visit Him in Thiruvenkadam.

Let us now see a few details on the some of the hymns to understand the dexterity of Azhwaar in this pathigam.

In the first hymn (3.2.1), Azhwaar regretted that he spent his life without using his limbs and body that were gifted to him by His kindness, in a right way. In other words, he should have used the limbs to pray Him and get abode, but instead he went ahead with the ways in which his limbs had forced to him to travel.

In the first hymn (3.2.1), Azhwaar called “muneer gnalam“, meaning that this world is surrounded by the sea, which has a combination of three types of water, namely, river water, spring water and rain water. In Tamil ‘mun’ also means ‘before’, which is interpreted as the sequence of creation of the whole Universe, namely, the water came ahead of the earth. The sequence of creation of this Universe is sky, air, fire, water and then earth.

Azhwaar uses the name “Mugilvannan” for Perumal, even though He has hundreds of names. The reason for this is, Mugil in Tamil means Cloud, which gives water without expecting anything. In the same way, Perumal, with His kindness, created the whole earth and gave us the body. Azhwaar also called Him as “Em Mugilvannan”, which means that Perumal created the whole world for Azhwaar and in spite of that he spent the life without offering his prayers to Him in the past.

In the next hymn (3.2.2), Azhwaar talks about Vamana Incarnation, where He offered His holy feet to all without anyone asking for abode and his misfortune of missing that opportunity. In this hymn, Azhwaar calls the earth as “vanmaa vaiyam” meaning that this is tough world. The toughness is due to

• the earth contains mountains and forests
• Perumal measured such tough world with His soft holy feet
• Perumal came to this world in a very simple way, as Vamana, in spite of His excessive glories and reputation and still the whole world did not melt
• Perumal took Vamana incarnation due to Mahabali, whose arrogance made it difficult for anyone to enter his kingdom

Like the previous hymn, Azhwaar used “em Vamana” to indicate that the Vamana incarnation was for himself and still he missed.

In the next hymn, (3.2.3), Azhwaar talks about the kindness of Perumal, when He took the Krishna incarnation to provide abode for those, who missed His blessings during the Vamana incarnation. In this hymn Azhwaar says that Krishna incarnation was also for him, when he mentioned “iru nila thavitha enthaai“.

Another interesting point in this hymn is the usage of the words “Kollaamaakol, kolai seitha Bharatha por” (3.2.3). The word Kollaamaakol in Tamil means that this stick will not be used for killing. Krishna used a whip to direct the horses that drove the chariot of Krishna and Arjuna. With the whip in His hand, He almost killed everyone in the great war, called in the epic Mahabharatham. At the end of the war, only Aswaththaama and Krubhacharyar alone survived in the opposition and Dharama and his brothers alone survived in the other side. This is mentioned in the twelve thousand Ettu SriSukthi as “only four or five people on one side and one or two in the other side survived at the end of the war”

In the next hymn, “soozhchi gnana sudar oli aaki” (3.2.4), the word Soozhchi means that He is spread all over. Azhwaar uses the word “Enthaai” meaning that Perumaal spread Himself everywhere only for Azhwaar. Azhwaar continued to say that Paramathmaa show His kindness to even those who disliked Him, by keeping Himself within them as Antharyaami.  Still Azhwaar regretted that he missed opportunity to get His blessings during both Vamana and Krishna incarnations and requests Paramathma to do an incarnation for Azhwaar.

In continuation to this hymn, Paramathma responded to Azhwaar by saying that he would not have time, as Krishna incarnation took one hundred years and Rama incarnation took Eleven Thousand years. Azhwaar understood and requested Paramathma to do a short appearance like He showed to Prahalatha (in Narasimha incarnation) or to Gajendran, the elephant, when He saved its life. With that Azhwaar wondered how he could come and have the dharsan of Paramathma with his own efforts, if He did not appear, by saying “yaan unnai engu vanthu anukirpen” (3.2.5).

In the next hymn Azhwaar highlights the glories of perumaal by saying “Par Pallaayiram uyir seitha Parama” (3.2.6), meaning that He created the whole with so many thousand lives. Along with that Azhwaar also mentioned his lowly worthiness by saying “arpa saarangal avai suvaithu agandru ozhinthen” meaning that Azhwaar was tasting the worldly pleasures and moved away from Him. By this Azhwaar says that it is not at all difficult for Perumal, who has so much greatness, to change his worthiness. At the same time, it will be impossible for Azhwaar to get abode only based on his merits. Azhwaar was trying to get a response on when he would get abode. In this hymn, Azhwaar has used the name “Parama” which could be referring to “Paramaswami“, which is one of the names of Azhagar in Thirumaaliruncholai.

In this hymn (3.2.6), Azhwaar highlighted the glories of His holy feet, by saying “Nin Nan Pon Sothi Thaal”. As a continuation in the next hymn, Azhwaar highlighted the glory of Krishna, by saying that He as spread Himself everywhere, He knows everything, He has the brightness, sheen and splendor of the light which is the representation of Wisdom. Azhwaar’s concern was that when we do not have the real knowledge, how could we approach Paramathma, who is a form of complete knowledge. In Vishnu Puranam, (one of the eighteen important essays), the true knowledge is defined as the knowledge on Paramathma and all other knowledge is classified as Ignorance.

In the next hymn, Azhwaar says that he did not practice Karma yogam or bakthi yogam, the two out of three ways in which one could reach Him, when he mentioned “mevu thunba vinaigalai viduthumilen“(3.2.8) and “ovuthal indri un gazhal vanangitrilen” (3.2.8). Since azhwaar had mentioned about Karma yogam and bakthi yogam, it is understood “the gnana yogam” the third way was also included in this hymn.

In this pathigam (3.2) also, there is no direct mention about Thirumaaliruncholai. Our acharyaars have classified this pathigam to Thirumaaliruncholai Azhagar. So, Azhwaar, in Thiruvaaimozhi, had started talking about Azhagar in 2.10 (kilaroli ilamai), continued in 3.1 (mudi sothi) and 3.2 (muneer gnalam) subsections, which we have seen so for. Azhwaar recalled Thirumaaliruncholai Azhagar again in subsection 10.7, Senchorkavikaal which we will try to see in our next weblog.

For English version, please click here, thanks 

திருமாலிருஞ்சோலை

நாம் இப்போது, திருவாய்மொழியில் ஆழ்வார் அனுபவித்த சில திவ்ய தேசங்கங்களைப் பற்றி பார்த்து வருகிறோம். முதலில், திருவேங்கடமுடையானைப் பற்றியும், தொடர்ந்து திருஅரங்கனைப் பற்றியும்,  குடந்தை ஆராவமுதன் என்ற தலைப்பில் சில தகவல்களையும் பார்த்தோம்.  அடுத்து, நம் சம்பிரதாயத்தில் தெற்கு  வீடு என்று சொல்லப்படும் திருமாலிருஞ்சோலை  திவ்யதேசத்தைப் பற்றி பார்த்தோம். இந்த வலைப்பதிவினிலும் அழகர் அவர்களேயே தொடர்வோம்.  

முந்நீர் ஞாலம்  (3.2)

திருமாலிருஞ்சோலை மலையின் பெருமையும், அழகையும் அனுபவித்த ஆழ்வார் அழகரின் அழகை வர்ணிக்க முற்பட்டபோது, தன்னாலும் மற்றும் எவராலும், பிரம்மன் போன்றவர்களாலும் வேதத்தினாலும், அதை சொல்லி முடிக்க முடியாது என்று சோகத்தில் மூழ்கினார். இந்த பதிகத்தில், அழகருடைய தரிசனத்தை முழுவதுமாக காண்பது எப்போது என்று  கவலைப்பட்டபோது, பெருமாள் ஆழ்வாரை வடக்கு திருமலைக்கு அழைக்கிறார். 

• முதல் இரண்டு பாசுரங்களில், தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட கை, கால் மற்றும் உடம்பினை, தான் சரியான வழியில் செலுத்தாதபோது அவனை வந்து சேர்வது மட்டும் எப்படி முடியும் என்று வருந்துகிறார்.
• மூன்றாம் பாசுரத்தில் இந்த பாவங்களை தான் போக்கிவிட்டு அவனை அடைவது என்பது தன்னால் முடியாது என்றும் அவனுக்கு மட்டுமே தெரிந்த வேறு உபாயம் சொல்லி தர வேண்டுமாய் கேட்டு கொள்கிறார்.
• நான்காம் பாசுரத்தில், தன்னுடைய தாழ்ச்சியை மனதில் கொள்ளாமல் அவனுடைய திருப்பாதங்களை அருள வேண்டுகிறார்.
• ஐந்தாம் பாசுரத்தில், தனக்கு, அவனுடைய பெருமைகளை தெரியப்படுத்திய பின் இப்படி அருளாமல் இருப்பது நியாயமோ என்று வருத்தப்படுகிறார்.
• ஆறாம் பாசுரத்தில், தன்னுடைய குணங்களை பார்த்தால் கிடைக்காது என்றும், அவனுடைய குணநலன்களைப் பார்த்தால் எவரும் விடுபடமாட்டார் என்றும் சொல்கிறார்.
• ஏழாவது பாசுரத்தில், அவனுடைய திருவடிகளின் பெருமைகளை தெரிந்து இருந்தும், தனக்கு அவை கிடைக்காததை நினைத்து நெஞ்சு பதறாமல் இருப்பதை பார்த்து, தான் அவனை ஆசைப்படுவதால் ஒன்றும் பலன் இல்லை என்று வருந்துகிறார்.
• எட்டாவது பாசுரத்தில், தன்னிடத்தில் கர்ம, பக்தி மற்றும் ஞான யோகங்கள் எதுவும் இல்லாததால் தான் எவ்வாறு அவனை கூப்பிடுவது என்று வருந்துகிறார்.
• குன்றம் ஏந்தி ஆடு, மாடு, மனிதர்கள் மற்றும் எல்லா உயிரினங்களையும் ரட்சித்த கிருஷ்ணாவதாரம், மற்றும் எல்லோருக்கும் தன திருவடிகளைக் கொடுத்த வாமனாவதாரங்களில் தப்பித்த தான் எப்படி அவனை அடைவது என்று ஒன்பதாம் பாசுரத்தில் கவலைப்படுகிறார்.
• இப்படி வருத்தப்படும் ஆழ்வாரிடம், தான் வடக்கு திருமலையில் அவருக்காக இருப்பதாக சொல்லி அவரை திருவேங்கடத்திற்கு அழைக்கிறார்.

இந்த பதிகத்தில் சில பாசுரங்களின் அழகை கீழே காண்போம்.

ஆழ்வார், முதல் பாசுரத்தில் (3.2.1), தனக்கு உபகாரமாக பெருமாள், கருணையுடன், இந்த உலகினைப் படைத்து, அதற்கு மேல், அவன்  தந்த உடலினைக் கொண்டு அவனை அடிபணிந்து மோட்ஷம் பெற வேண்டிய தான், அவனை பணியாமல், அந்த சரீரம் / புலன்கள் அழைத்த வழி சென்று காலத்தினை கழித்தேனே என்று கவலைப்படுகிறார். 

“முந்நீர் ஞாலம்” (3.2.1) என்று, ஆற்று நீர், ஊற்றுநீர், வேற்றுநீர் (மழை) என்று மூன்று நீர்களால் ஆன கடல்கள் சூழ்ந்த உலகினைப் படைத்தவன் என்று கூறுவது சிறப்பு. முந்நீர் என்பதற்கு முன்னால் வந்த நீர் என்றும் பொருள் உண்டு.   ஆகாயம், வாயு, அக்னி, தண்ணீர், பூமி என்பதே உலகம் படைக்கப்பட்ட வரிசை. உலகம் படைப்பதற்கு முன்பு நீரை படைத்ததால் அது முந்நீர் ஆயிற்று.   

பெருமாளுக்கு ஆயிரம் ஆயிரம் நாமங்கள் இருந்தாலும், இங்கே “முகில் வண்ணன் ” என்று சொல்வது எதையும் எதிர்பார்க்காது நீரை மேகம் கொடுப்பது போல், பெருமாள் இந்த உலகத்தைப் படைத்து, நமக்கு இந்த உடலினைப் படைத்த கருணையை சொல்வது.  ” எம் முகில் வண்ணன் ” என்று சொல்வதால், ஆழ்வார் இந்த உலகத்தினை அவருக்காகவே படைத்ததாகவும் அப்படி இருந்தும் தான்  அவனை பணியாமல் காலத்தைக் கழித்தேனே என்று வருந்துகிறார். 

அடுத்த பாசுரத்தில் (3.2.2), வாமனனாக வந்து அவதரித்து யாரும் கேட்காமலே அவர்கள் இருந்த இடத்திற்கு சென்று, எல்லோருக்கும் தன் திருவடிகளை (சரணாகதி) அருளிய காலத்தை தவறவிட்ட தான், எப்போது அவன் திருவடிகளை அடைவது என்று கேட்கிறார்.  “வன்மா வையம் அளந்த” என்பது 

• காடுகளும், மலைகளும் உள்ள கடினமான பூமி என்றும், 
• கடினமான பூமியை தன்னுடைய மென்மையான திருவடிகளால் அளந்தவன் என்றும், 
• அவனுடைய கீர்த்திக்கும் பெருமைகளுக்கும், அவன் மிக எளிமையாக வந்தும் நெகிழாத பூமி என்றும், 
• மகாபலியின் கர்வத்தினால் உள்ளே செல்ல கடினமான பூமி என்றும்,  பலவிதமான  அர்த்தங்கள் கொள்ளலாம்.  

முன் பாசுரம் போல், இங்கும் “எம் வாமனா” என்பது, தனக்காகவே வாமனனாக அவதரித்ததாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.  

அடுத்த பாசுரத்தில், (3.2.3), வாமனனாக அவதரித்த காலத்தில் அவனை அடையமுடியாதவர்களுக்கு உபகாரம் செய்யும் வகையில் கிருஷ்ணனாக அவதரித்த போதும், அந்த வாய்ப்பையும் தான் நழுவ விட்டதாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.  கிருஷ்ணனாக அவதரித்து பாண்டவர்களுக்கு உதவியதும் தமக்காகவே என்பதை “இருநிலத் தவித்த எந்தாய்” என்பதில் சொல்லி உள்ளார்.

“கொல்லாமாக்கோல்  கொலை செய்து பாரத போர் ” (3.2.3) என்று ஆழ்வார் சொல்வது, கொலை செய்யும் ஆயுதமாக பயன் படுத்துவார் என்று எதிர்பார்க்கப்படாத, குதிரைகளை ஓட்ட உதவும் சாட்டையைக் கொண்டு, கிருஷ்ண பரமாத்மா, இரண்டு பக்க சேனைகளையும் கொலை செய்துவித்தவன் என்கிறார்.  கௌரவர்கள் பக்கத்தில் அஸ்வத்தாமா மற்றும் க்ருபாச்சாரியார், பாண்டவர்கள் பக்கத்தில் தர்மன் மற்றும் சகோதர்கள் மட்டுமே பாரதப்போர் முடிவில் உயிருடன் இருந்ததாக சொல்லப்படுகிறது.    இங்கே நாலைந்துபேரும் அங்கே ஒன்றிரண்டுபேரும் தவிர மற்ற எல்லோரையும் முடித்து விட்டான் என்று பன்னீராயிரப்படி ஈட்டு ஸ்ரீஸூக்தியில் சொல்லப்படுகிறது.

அடுத்த பாசுரத்தில் “சூழ்ச்சி ஞான சுடரொளி ஆகி” (3.2.4) என்பதில், ‘சூழ்ச்சி’ என்பதற்கு எங்கும் பரந்து நிறைந்து இருப்பதை சொல்கிறார். இப்படி எங்கும் பரந்து இருப்பதும் தமக்காக என்பதை, ‘எந்தாய்’ என்பதில் குறிப்பிடுகிறார். இப்படி எங்கும் பரந்து இருந்தும், எல்லாவற்றையும் சூழ்ந்து இருந்தும், வேண்டாதவர்களிடத்திலும் பரமாத்மா அந்தர்யாமியாய் இருந்தும், தான் மட்டும் விடுபட்டதாகவும், இராமன் கிருஷ்ணன் முதலிய அவதாரங்களைப் போன்று, தனக்காக ஓர் அவதாரத்தைச் செய்து தன் கண்களுக்கு தோன்றும்படி ஆழ்வார் பிரார்த்திக்கிறார்.

அதற்கு பெருமாள், இராமாவதாரம் செய்வதானால் பதினோரு ஆயிரம் ஆண்டுகளும், கிருஷ்ணாவதாரம் செய்வதானால் நூறு ஆண்டுகளும் வேண்டும் என்றும் அதற்கு தற்போது நேரம் இல்லை என்று சொல்கிறார். ஆழ்வார் பெருமாளின் திருஉள்ளதை அறிந்து, அவரிடம், கஜேந்திரன் என்ற யானைக்கோ, அல்லது பிரகலாதனுக்கோ சிறிது நேரம் காட்சி அளித்தது போல் தனக்கு ஒரு தோற்றம் அளிக்காவிட்டால், தன்னுடைய முயற்சியால் எங்கு வந்தது, எப்படி அவனது அழகை ரசிப்பது என்று அடுத்த பாசுரத்தில் (3.2.5), “யான் உன்னை எங்கு வந்து அணுகிற்பேன்” என்று கெஞ்சுகிறார்.

அடுத்த பாசுரத்தில், (3.2.6), “பற் பல்லாயிரம் உயிர்செய்த பரமா” என்று பரமாத்மாவின் பெருமையை சொல்லி, “அற்ப சாரங்கள் அவை சுவைத்து அகன்று ஒழிந்தேன்” என்று அவனை விட்டு நீங்கிய தன்னுடைய தாழ்ச்சியையும் சேர்த்து சொல்கிறார். அவ்வளவு பெருமைகள் உடையவனுக்கு, தன்னுடைய தாழ்ச்சிகளை மாற்றுவது ஒன்றும் கடினம் இல்லை என்பது கருத்து. இதையே, தன்னுடைய தகுதியை வைத்து கொடுப்பது என்றால், ஒன்றும் கிடைக்காது என்றும், அவனுடைய பெருமைகளை வைத்து கொடுப்பது என்றால் எவருமே தப்ப முடியாது என்பதே உண்மை. இப்படி இருக்கும் போது, அவனது திருவடிகளை என்று அடைவது எனக் கேட்டு பாடலை முடிக்கிறார். இந்த பாசுரத்தில் வரும் “பரமா” என்பது பரமஸ்வாமி என்று பெயர் கொண்டு இருக்கும் திருமாலிருஞ்சோலை அழகரையும் குறிப்பிடும் என்று சொல்லலாமோ?

“நின் நன் பொன் சோதித் தாள்” (3.2.6) என்று பெருமாளின் பாதங்களின் பெருமைகளை பாடிய ஆழ்வார் அதன் தொடர்ச்சியாக அடுத்த பாடலில் (3.2.7), உண்மையான ஞானமில்லாதவர்களாகிய நாம், எல்லாக் காலத்திலும் எல்லாவிடத்திலும் நீக்கமற நிறைந்து உண்மை ஞானத்தின் உருவமான ஒளியையுடைய கண்ணபிரானை அடைவதற்கு முடியுமோ?’ என்று வருந்துகிறார். பரம்பொருளை அறியும் ஞானமே உண்மையான ஞானம் என்றும் மற்றவை அஞ்ஞானம் என்றும் விஷ்ணு புராணத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது.

அடுத்த பாசுரத்தில், “மேவு துன்ப வினைகளை விடுத்துமிலேன்’ (3.2.8) என்றதனால் கர்மயோகமும், ‘ஓவுதல் இன்றி உன் கழல் வணங்கிற்றிலேன்’ என்றதனால் பக்தி யோகமும், தனக்கு இல்லை என்று கூறுகிறார். இந்த இரண்டையும் சொன்னதால், மூன்றாவதான ஞானயோகமும் சொன்னதாயிற்று.

இந்த பதிகத்திலும் திருமாலிருஞ்சோலை பற்றிய நேரடிக்குறிப்புகள் இல்லாவிடினும் நம் ஆச்சார்யர்கள் இந்த பதிகத்தை அழகர்க்கே என்று கூறுகிறார்கள். இப்படி 2.10ல் தொடங்கி, 3.1 மற்றும் 3.2 பதிகங்களில் திருமாலிருஞ்சோலை அழகரை பாடிய ஆழ்வார் மீண்டும் திருவாய்மொழியின் இறுதியில் 10.7 செஞ்சொற்கவிகாள் என்ற பதிகத்தில், மீண்டும் அழகரை நினைவு கூறுகிறார். அவைபற்றி அடுத்த வலைப்பதிவில் பார்க்கலாம்.

For English version, please click here, thanks 

திருமாலிருஞ்சோலை

நாம் இப்போது, திருவாய்மொழியில் ஆழ்வார் அனுபவித்த சில திவ்யதேசங்கங்களைப் பற்றி பார்த்து வருகிறோம். முதலில், திருவேங்கடமுடையானைப் பற்றியும், தொடர்ந்து திருஅரங்கனைப் பற்றியும்,  குடந்தை ஆராவமுதன் என்ற தலைப்பில் சில தகவல்களையும் பார்த்தோம்.  இந்த வலைப்பதிவில், நம் சம்பிரதாயத்தில் தெற்கு  வீடு என்று சொல்லப்படும் திருமாலிருஞ்சோலை அல்லது தற்போது அழகர்மலை என்று பெயர் பெற்ற பாண்டிய நாட்டு திவ்யதேசத்தை பற்றி  நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில் கூறுவதை சிறிது காண்போம்.

திருமாலிருஞ்சோலை, பாண்டியநாட்டுத் திருப்பதி பதினெட்டில் ஒன்றும், ‘இருப்பிடம் வைகுந்தம் வேங்கடம் மாலிருஞ்சோலை யென்னும் பொறுப்பிடம் மாயனுக்கென்பர்  நல்லோர்” என்றபடி ஆன்றோர் கொண்டாடப்படும் ஒரு திவ்ய தேசம். “உலக மேத்தும், தென்னானாய் வடவானாய் குடபாலானாய், குணபாலதாயினாய்” என்று திருநெடுந்தாண்டகம் (10) என்ற பிரபந்தத்தில் திருமங்கையாழ்வார் சொன்னபடி, வடக்கு வீடு எனப்படும் திருவேங்கடத்தையும், கிழக்கு வீடு எனப்படும் திருக்கண்ணபுரம் என்ற திவ்ய தேசத்தையும், மேற்கு வீடு எனப்படும் ஸ்ரீரங்கத்தையும் போல் திருமாலிருஞ்சோலை, நம் சம்பிரதாயத்தில் தெற்கு வீடு என்று பெருமையுடன் அழைக்கப்படுகிறது.  

மால் என்றாலும் இருமை என்றாலும் பெருமை என்ற ஒரே பொருள். திருமாலிருஞ்சோலையில் இவ்விரண்டும் சேர்ந்து ஒரு பொருட்பன்மொழியாய் நின்றன. மால் என்பதற்கு உயரம் என்றும், இருமை என்பதற்கு பரப்பும் என்று கொண்டால், உயர்ந்து பரந்த சோலைகளையுடைய மலை என்று திருமாலிருஞ்சோலைக்கு அர்த்தம் கொள்ளலாம்.

சுவாமி நம்மாழ்வார் திருவேங்கடமுடையானுக்குத்தான் அதிக பாசுரங்கள் (52) கொடுத்துள்ளார்.  அதற்கு அடுத்து அதிக பாசுரங்கள் (46 பாசுரங்கள்) கொடுத்தது, திருமாலிருஞ்சோலை அழகருக்குத்தான்.  அதேபோல், திருமாலிருஞ்சோலை அழகருக்கு உள்ள 128 பாசுரங்களில், அதிக பாசுரங்கள் பாடியதும் சுவாமி நம்மாழ்வாரே  ஆவார்.

தனி பாசுரங்களாக, திருவேங்கடமுடையானை, “கண்ணாவான் என்றும் மண்ணோர், விண்ணோருக்கு தண்ணார் வேங்கட விண்ணோர் வெற்பனே” (1.8.3) என்றும், திருக்குறுங்குடி நம்பியை, “நம்பியை தென் குறுங்குடி நின்ற அச்செம்பொன்னே திகழும் திருமூர்த்தியை,”(1.10.9) என்றும் முதல் பத்திலேயே சொல்லியிருந்தாலும், “கிளரொளி இளமை” (2.10) எனத்தொடங்கும் திருமாலிருஞ்சோலை பற்றிய பதிகமே, திருவாய்மொழியில் முழுப்பதிகமாக சொல்லப்பட்ட முதல் திவ்யதேசம் ஆகும்.

கிளரொளி இளமை

“தனக்கேயாக என்னை கொள்ளும் இதே” (2.9.4) என்று முந்தைய பதிகத்தில் தான் அடைய விரும்பும் இலக்கான சர்வேஸ்வரனுக்கு மட்டுமே அடிமை செய்ய வேண்டும் என்றும், அதனையும் அவனே அளிக்க வேண்டும் என்றும் ஆழ்வார் வேண்டுகிறார். அதே போல் அந்த பதிகத்தில் ஒல்லை (2.9.1), ஒல்லை (2.9.10), மற்றும் காலக்கழிவு செய்யேல், (2.9.2) என்று ஆழ்வார் தாம் பகவத் கைங்கர்யத்தை பெறுவதில் உள்ள கால தாமதத்தை பொறுத்துக் கொள்ளாத நிலையை வெளியிட்டார். இதனைக் கண்ட சர்வேஸ்வரன், ஆழ்வாருக்கு அவர் விரும்பும் பேற்றினை கொடுப்பதாக தீர்மானித்து விட்டதாகவும், ஆனால் அதனை அவர் இந்த தேகத்தோடு அடையமுடியாதே என்றும், ஆழ்வார் காட்டும் வேகத்தைப் பார்த்தால், இந்த தேகத்தோடே சேவை செய்ய விரும்புகிறார் போலும் என்றும், தாம், தனியாக உள்ள இடமான திருமாலிருஞ்சோலை என்ற திருப்பதியில் வந்து இருப்பதாகவும் ஆழ்வாருக்கு உணர்த்தினார்.

அதனால், அவன் மகிழ்ந்து நிற்கும் இடமும், தான் அடைய வேண்டிய இடமும்  ஒன்றே என்று ஆழ்வார், திருமாலிருஞ்சோலை, அதற்கு அருகில் உள்ள மலை, அதை அடைய வேண்டிய பாதை, அதில் உள்ள ஆர்வம் என்று அனைத்தையும் ஒரு வேறுபாடின்றி தன்னுடைய இலக்காக கொள்கிறார். அதனால், இந்த பதிகத்தில், திவ்யதேச பெருமாளான அழகர் பற்றி ஒன்றும் சொல்லாமல், திவ்யதேசத்தை மட்டுமே ஆழ்வார் முக்கிய விஷயமாக எடுத்துக்கொள்கிறார்.

கிளரொளி இளமை (2.10.1) என்பதற்கு இளமை கெடுவதன் முன்னம், திருமாலிருஞ்சோலை என்ற  திவ்யதேசத்தை அடையுங்கள் என்று ஆழ்வார் உபதேசிக்கிறார். அதே போல், திருமழிசையாழ்வார் தனது திருச்சந்தவிருத்தத்தில் (112), “வாள்களாகி நாள்கள் செல்ல நோய்மை குன்றி மூப்பெய்தி, மாளும் நாள் அது ஆதலால் வணங்கி வாழ்த்து என் நெஞ்சமே” என்று கூறுகிறார்.

ஒளி என்பதற்கு ஞானம் என்று பொருள் கொண்டால், பகவத் ஞானம் மறைந்து இந்த உலகியல் பொருள்கள் மேல் ஆசை வருவதற்கு முன்பு என்றும் அர்த்தம் கொள்ளலாம். வளரொளி (2.10.1) என்பதற்கு கைங்கர்யம் செய்பவன், கைங்கர்யம் பெறுபவன் மற்றும் கைங்கர்யம் நடக்கும் இடம் என்று எல்லாம் ஒரே வயதோடும் இளமையோடும் உள்ளது என்பதாகும்.

“மதி தவழ் குடுமி” (2.10.2) என்றது, கர்ப்பிணிபெண்கள் மெல்ல மலையில் ஏறுவதுபோல், சந்திரன் மெல்ல தவழ்ந்து ஏறும் மலை, திருமாலிருஞ்சோலை ஆகும்.

தான் அடையவேண்டியது திருமாலிருஞ்சோலை என்று உறுதிசெய்யப்பட்டபின், அதன் சம்பந்தமுள்ள அருகில் உள்ள மலையை அடைந்தாலும் போதும் என்று அடுத்த பாசுரத்தில் சொல்கிறார். (2.10.3)

“வரு மழை தவழும் ” (2.10.4) என்றதில் இந்த ஊருக்கு இரண்டு மழை, ஒன்று நின்றவிடத்திலேயே இருக்கும் மேகத்தாலும், மற்றொன்று வருவதும் போவதுமான மேகங்களாலும் என்று சுவாரஸ்யமாக நம் ஆச்சார்யர்கள் சொல்வார்கள். நின்ற இடத்தில உள்ள மேகமானது, எப்போதும் கருணையை பொழியும்  சர்வேஸ்வரன் ஆவான். இரண்டாவது வரியில், மற்ற விஷயங்களில் மனதினை செலுத்தாமல்,  திரு(மாலிருஞ்சோலை) மலைக்கு போகிற வழியை நினைப்பது போதும் என்கிறார்.

“புறமலை சாரப்  போவதுகிறியே” (2.10.5) என்று சொன்னதால், பகவானை அடையவேண்டும் என்று இருப்பவர்களுக்கு ஆழ்வார்கள் திருவுள்ளம் போன்று தெளிவாக உள்ளதும், இனியதாய், எப்போதும் நீர் சுரந்த வண்ணம் உள்ளதாய் இருக்கும் திருமாலிருஞ்சோலை மலைக்கு பக்கத்தில் உள்ள மலையை அடைந்தாலும் போதும் என்று கூறுகிறார்.

“பிணைசேர் மாலிருஞ்சோலை ” (2.10.6) என்றது, காப்பாற்றப்படும் பொருள் ஆகிய  நாமும், காப்பாற்றும் பொருளாகிய சர்வேஸ்வரனும் பிரியாது வாழும் மலை என்பதாகும். அதே பாசுரத்தில், நினைவது நலமே என்றது, அந்த மலைக்குப் போகும் வழியை சிந்திப்பதே நம்மைப் போன்ற ஜீவாத்மாக்களுக்கு நல்லது என்கிறார்.

“நரகழுந்தாயே ” (2.10.7) என்றது, அவனை பிரிந்தால், நரகத்தில் இருப்பது போன்றும், அவனுடன் சேர்ந்து இருந்தால் ஸ்வர்கத்தில் இருப்பது போன்றும் குறிப்பதாகும்.   லக்ஷ்மணன்  ராமரிடத்தில் அவனை பிரிந்து அயோத்தியில் வாழ்வது நரகத்திற்கு சமம் என்றும் அவனுடன் காட்டிற்கு செல்வதே சொர்க்கம் என்று அயோத்யா காண்டத்தில் சொல்வது  உவமையாகும். அது போல், சேஷ சேஷி என்ற தெளிவான சிந்தனையுடன் மாலிரிஞ்சோலை செல்வது நலம் என்று இந்த பாசுரத்தில் உரைக்கிறார். 

நம்மாழ்வார் “விண்ணோர் வெற்பன்” (1.8.3) என்று சொன்னது போலவும், “அமர்ந்து வானவர் வானவர் கோனொடும், நமன்று எழும் திரு வேங்கடம்” (3.3.7) என்று சொன்னது போலவும், வடக்கே திருவேங்கடமலையும், தெற்கே திருமாலிருஞ்சோலை சோலை மலையும் நித்யஸூரிகள் கூட அன்றாடம்  வலம் வரும் இடங்களாகும் என்பதை “வலம் செய்யும் வானோர் மாலிருஞ்சோலை” (2.10.8) என்றும், தினமும் திருமாலிருஞ்சோலையில் இருந்து அவனை வணங்குவதே சிறப்பு என்றும் இந்த பதிகத்தில் சொல்கிறார். 

“மாலிருஞ்சோலை, தொழக் கருதுவதே” (2.10.9) என்று சொன்னதன்மூலம், பெருமாளைக் கூட சொல்லாமல், திருமாலிருஞ்சோலை மலையை தொழ நினைப்பதே கூட சிறந்தது என்கிறார்.

“சூதென்று களவும் சூதும் செய்யாதே” (2.10.10) என்றதில் களவு என்பது பிறர் பார்க்காத போது செய்வது, சூது என்பது ஒருவர் பார்க்கும் போது அவர் கண் எதிரிலேயே செய்வது.  “சூதனாய், கள்வனாய் ” (திருமாலை, 16) என்று நாம் பின்பு பார்க்கப்போகும் ஆழ்வாராகிய தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் என்பவரும் சொல்கிறார். இவற்றை விலக்கி, திருமாலிருஞ்சோலை செல்வதே ஆத்மாவிற்கு உரிய செயல் ஆகும் என்று இந்த பாசுரத்தில் ஆழ்வார் சொல்கிறார். 

“அருளுடையவன் தாழ்” (2.10.11) என்றதில் இருந்து, திருமாலிருஞ் சோலை பெருமாளாகிய கள்ளழகர்க்கு “அருளுடைய பெருமாள்” என்ற திருநாமமும் உண்டு என்பது விளங்கும். இந்த பாசுரங்களை சொல்பவர்களை, அவனுடைய திருவடிகளில் சேர்த்துவிடும் என்று சொல்லி ஆழ்வார் முடிக்கிறார்.

முடிச்சோதி

திருமாலிருஞ்சோலை மலையை அனுபவித்த ஆழ்வார், இந்த பதிகத்தில் (3.1), அழகரின் அழகினை அனுபவிக்கிறார்.  அழகரின் அவயங்களின் பிரகாசத்தினாலும் அழகினாலும் ஆடையும் ஆபரணங்களும் சேர்ந்து ஜொலிப்பதை கண்ட ஆழ்வார், அவனது அழகை சொல்லி முடிக்கமுடியாது என்பதை இந்த பதிகத்தில் உள்ள பாசுரங்களால் சொல்கிறார்.   இந்த உலகத்தில் உள்ள மக்களாலும், மயர்வற மதிநலம் பெற்ற தன்னாலும், வேதங்களாலும், பிரம்மா, சிவன் போன்ற மற்ற தேவதைகளாலும் பெருமாளின் பெருமையும், குண நலங்களையும் சொல்லி முடிக்க முடியாது என்பதே இந்த பதிகத்தின் சுருக்கம்.   

முதற்பாட்டில், (3.1.1) அழகருடைய திவ்ய அவயங்களுக்கும் திருஅணிகலன்களுக்கும் உண்டான பொருத்தத்தின் மிகுதியைக் கண்டு ஆச்சரியப்படுகிறார். திருமுகத்தின் ஒளிமிகுதியால், கிரீடம் பிரகாசிக்கிறதா அல்லது திருஅபிஷேகமாகிய கிரீடத்தின் ஒளி மிகுதியால், அவருடைய திருமுகம் பிரகாசிக்கிறதா என்று ஆழ்வார் வியக்கிறார். திருமுகத்தின் ஒளி ஜொலிக்கின்றதை அனுபவித்த ஆழ்வார், அவயங்களின் அழகால் ஆபரணங்கள் மற்றும் ஆடையும் பிரகாசிப்பதை சொல்கிறார்.

திருஅபிஷேகத்தின் கம்பீரமும் அழகும், அவனே எல்லோருக்கும் சேஷி என்பதை அறிவிப்பதால், ஆழ்வார் முதலில் திருஅபிஷேகத்தில் இருந்து ஆரம்பிக்கிறார். சேஷி என்று உணர்ந்த உடனே அதற்கு துணைபோகும், திருவடிகளில் பயணிக்கிறார். திருவடிகளின் அழகும் பிரகாசமும், ஆழ்வாரின் கவனத்தை மேல்பக்கம் செலுத்த, பெருமாளின் திரு அரை (இடை), ஆடை, ஆபரணங்கள் மற்றும் திரு மேனி அழகு என்று இவைகளின் பிரகாசத்தில் தனது சந்தேகத்தை தொடர்கிறார். 

அழகரின், அழகை நெஞ்சினாலும் கண்களாலும் முழுவதுமாக அநுபவிக்க வேண்டுமேயொழிய, அதற்கு உபமானம் சொல்லி விளக்க முடியாது என்று அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.2) சொல்கிறார். திருக்கண், திருவடி, மற்றும் திருக்கை முதலிய அவயவங்களுக்குத் தாமரையை உவமையாக மக்கள் பேசுகின்றார்கள் என்றாலும், அவை சரியான உதாரணங்கள் ஆகமாட்டா என்பது பாடலின் முதல் இரண்டு வரிகளின் கருத்து. பொன், நன்பொன், சுட்டுரைத்த நன்பொன் என்று அடுக்கிக்கொண்டே போனாலும், அவைகளை திருமேனியின் பிரகாசத்திற்கு உவமை ஆகாது என்கிறார். முன் பாடல் போலவே இந்த பாசுரத்தில், (3.1.2) பெருமாளின், கண், பாதம், கை என்ற தொடர்ச்சியில் சொல்கிறார். 

அடுத்த பாசுரத்தில், (3.1.3) ஆழ்வார்,

• பெருமாளுக்கு ஒப்பாரும், மிக்காரும் இல்லை என்றும், 

• அவனுடைய அழகிற்கும், பண்பிற்கும் தன்னாலோ, மற்றவர்களாலோ ஒப்பு கூறமுடியாது என்றும்,

• இந்த உலகத்தையெல்லாம் படைத்தும் இந்த உலகத்தின் நன்மை தீமைகள் சிறிதும் அவன் மேல் படாமல் இருக்கும் அவன் பெருமையாலே அவனுடைய மேன்மையின் எல்லைக்கும், எளிமையின் எல்லைக்கும் எந்த உவமையும் சொல்ல முடியாது என்றும் கூறுகிறார். 

சுருக்கமாக சொல்லும் ஈட்டு ஸ்ரீஸுக்தி, நெஞ்சால் நினைக்க முடியாததை, வாயினால் சொல்ல முடியாது என்று அழகாக விளக்கும். 

அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.4), ஆழ்வார் இந்த உலகத்தில் உள்ள மக்கள் இவ்வளவு அழகாக உள்ள பரமாத்மாவின் அழகிலும், குணங்களிலும் ஈடுபடாமல், வேறு விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தும் போது, பெருமாள் அவர்களை திருத்துவதில் கவனம் காட்டாமல், துளசி மற்றும் மலர்களில் மகிழ்வதால், இத்தகைய மக்கள் இழக்கும் இழப்பைப் பற்றி சொல்கிறார்.  

அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.5), ஆழ்வார்,  இயற்கையிலேயே மிகப்பேரொளியாய், நல்ல ஞானமுள்ளவனாக, எல்லாப் பொருள்களிலும் நிறைந்து இருப்பவனான பெருமானின் நல்ல குணங்களை எப்படி சொல்லி முடிப்பேன் என்று கூறுகிறார். பெருமாள் விண்ணுலார்களாலும் சொல்லி முடிக்க முடியாதவன் என்பதே முந்தைய பாசுரத்திற்கும் இந்த பாட்டுக்கும் உள்ள வேறுபாடு ஆகும்.  பெருமாளின் பிரகாசம், பெருமாளுக்காக இல்லை, அடியவர்கள் அனுபவிப்பதற்கே என்று சொல்வது போல் அவருடைய திவ்யமங்கள விக்கிரகம் அமைந்துள்ளது என்று சொல்லலாம். 

ஒவ்வொரு உலகத்திலும் அங்குள்ளவர்களின் ஞானத்தின் அளவை வைத்து ஸ்லோகங்கள் / க்ரந்தங்களின் எண்ணிக்கை இருந்தாலும், நான்கு வேதங்களிலும், யாரால் சொல்லப்படுகின்ற வேதமும், அவன் பெருமைகளையும், குணங்களையும் சொல்லி முடிக்க முடியாது என்பது போல், தான் சொல்வதும் கடலில் விழுந்த ஒரு நீர்த்துளி போல் ஆகுமே தவிர, தானும் முழுதாக சொல்லி முடிக்க முடியாது என்று அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.6) ஆழ்வார் கூறுகிறார். 

அவனால் படைக்கப்பட்ட சிவன், பிரம்மா போன்ற சிறந்த அறிவுள்ளவர்களாலும், அவனுடைய குணங்களை கூறி முடிக்க முடியாது என்று ஆழ்வார் அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.7) சொல்கிறார்.  

ஞான குறைவே இல்லாத பிரமனின் ஞானமும் அவரது பதவிக்காலம் முடிந்தவுடன் குறையும்.  அப்படிப்பட்ட பிரம்மனே பெருமாளின் குணங்களை கூற ஆரம்பித்தாலும், கூடாது, குறையாது இருக்கும் பெருமாளின் திருமேனியின் (அவிகாராய சுக்தாயா நித்யாய பரமாத்மனே – விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம்) ஒரு பகுதியான திருவடிகளின் தேஜஸ் குறையாது என்று சொல்லிய போதும், இது போன்றவர்கள் உயர்த்தி சொல்லும் அளவிற்குத் தானோ, பரமாத்மாவோ அல்லது அவனது இந்த திருவடிகளோ என்று  ஒரு சந்தேகம் வரக்கூடும் என்பதால், ப்ரம்மா போன்றவர்களாலும் பெருமாளின் குணநலன்களை சொல்லி முடிக்க முடியாது என்று அடுத்த பாசுரத்தில் (3.1.8) ஆழ்வார் சொல்கிறார். 

பெருமாளின் மேன்மை நிலை என்பது மட்டுமல்ல, எளிமையையும் சொல்லி முடிக்க முடியாது என்பதை நமக்கு விளக்கவே,  அடுத்த பாசுரம் (3.1.9).  பெருமாளின் மேல் பெரும் பக்தி கொண்ட கஜேந்திரன் என்ற யானை, பல ஆண்டுகள் முதலையுடன் போரிட்டுக்கொண்டு இருந்தபோதும், தான் கொண்டு வந்த மலரினை அவன் திருவடிகளில் சமர்ப்பித்து, அவனை தரிசிக்க வேண்டும் என்பதையே தன்னுடைய விருப்பமாக கொண்டு இருந்ததால், அதனை நிறைவேற்ற, அவன் தன்னுடைய வாஹனமாகிய கருடனின் மேல் ஏறி நேரில் வந்ததாகிய அவனுடைய எளிமை இந்த பாசுரத்தில், சொல்லப்பட்டது. 

வேதங்களினாலும், பரமாத்மாவினால் படைக்கப்பட்டு, அறிவு கொடுக்கப்பட்டவர்களாலும் பெருமாளின் குணநலன்களை சொல்லி முடிக்க முடியாது என்று அடுத்த பாசுரத்தில் ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

வேதம் என்றால் விளக்கமாக சொல்வது, மறை என்றால் மறைத்து விடுவது. இந்த இரண்டுமே வேத சாஸ்திரத்தையே குறிக்கின்றன. வேதம் என்பது பரமாத்மாவின்மேல் பக்தி கொண்ட ஆஸ்திகர்களுக்கும், மறை என்பது நாஸ்திகர்களுக்கும் என்று நம் ஆச்சார்யர்கள் சொல்வர். வேதங்கள் பரமாத்மாவை, வேறு ஒரு மேற்கோளை  எதிர்பார்க்காமல் தானாகவே  நேரடியாக சொல்கின்றன.  திகாச புராணம் போன்றவைகளை மேற்கோள் காட்டி நிலை நிறுத்துபவை. எல்லா வேதங்களாலும் அறியப்படுபவன்அவனே என்று சொல்லும் மேற்கோள்களும் உண்டு. அதுவே அடுத்த பாசுரத்தின் (3.1.10) முதல் அடியாக உள்ளது, இரண்டாவது அடி அவனை சர்வேஸ்வரன் என்றும், மூன்றாவது அடியால், அவனால் படைக்கப்பட்டவர்களுக்கு அவனே ஞானத்தை அளித்தான் என்றும், இறுதி வரியினால் அவர்கள் அவனை ஈஸ்வரன் என்று அறிந்தவர்கள் என்றும், அப்படிப்பட்டவர்கள் அவனை புகழுந்து உரைப்பதால் அவன் இறுமாந்து இருந்தால் அவனுக்கு ஏற்றமோ என்று நகைச்சுவையோடு ஆழ்வார் முடிக்கிறார். 

இந்த பதிகத்தில் உள்ள பாடல்களில் ஆழ்வார் அழகரின் அழகை சொல்லிக்கொண்டு வருகிறார் என்பதை நினைவில் கொள்ளலாம். ஆனால் ஒரு பாசுரத்தில் கூட நேரடியாக திருமாலிருஞ்சோலை அழகர் பற்றிய குறிப்பு இல்லை என்பதனையும் குறிப்பிடலாம். 

இந்த பாசுரங்களைத் தொடர்ந்து, முந்நீர் ஞாலம் படைத்த (3.2) என்று ஒரு பதிகமும், இறுதியில் செஞ்சொற் கவிகாள் என்று (10.7) என்று ஒரு பதிகமும் திருவாய்மொழியில், திருமாலிருஞ்சோலை திவ்யதேசத்திற்கு உண்டு, அவைகளை பற்றி அடுத்த வலைப்பதிவில் பார்க்கலாம். 

இந்த பகுதியில் சில கருத்துக்களை உறுதி செய்ய உதவிய எங்கள் அண்ணா ஸ்ரீ ரங்கநாதன் அவர்களுக்கு அடியேனின் மனமார்ந்த நன்றியை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். 

இந்த பகுதியில் உள்ள பாசுரங்களை கீழ்கண்ட வலைத்தளங்களில் காணாலாம். அவர்களுக்கும் எங்கள் நன்றி. 

http://dravidaveda.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1428

http://dravidaveda.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1417

Click to access kilar.pdf

Click to access mudichchodiyaay.pdf