Vaishnavism

ஸ்ரீ மதுரவேணி நாச்சியார் ஸமேத ஸ்ரீ சுக்தி நாதப்பெருமாள் திருவடிகள் போற்றி போற்றி

திவ்ய தேசம்	திருமூழிக்களம்
மூலவர்	திருமூழிக்களத்தான், அப்பன், ஸ்ரீ சுக்திநாதப்பெருமாள்
உத்சவர்
தாயார்	மதுரவேணி நாச்சியார்
திருக்கோலம்	நின்ற திருக்கோலம்
திருமுகமண்டலம்	கிழக்கே திருமுக மண்டலம்
பாசுரங்கள்	14
மங்களாசாசனம்	நம்மாழ்வார் 11 பாடல்கள்  திருமங்கை ஆழ்வார் 3 பாடல்கள்
தீர்த்தம்	பெரும் குளம், சங்க தீர்த்தம், சிற்றாறு
விமானம்	சௌந்தர்ய விமானம்
தொலைபேசி	91- 484 – 247 3996

மலைநாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பற்றிய ஒரு முன்னோட்டத்தை இங்கே காணலாம்.

மலை நாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பதின்மூன்று :

திருவனந்தபுரம், திருவண்பரிசாரம், திருகாட்கரை, திருமூழிக்களம், திருச்சிறு புலியூர், திருசெங்குன்றூர், திரு நாவாய், திரு வல்லவாழ், திரு வண்வண்டூர், திருவாட்டாறு, திருவித்துவக் கோடு, திருக்கடித்தானம் , திருவாறன் விளை (ஆரம்முளா).

திருமூழிக்களம் – இந்த ஸ்தலத்தை பற்றி

திவ்ய தேசத்தை பற்றி

கேரளாவில் உள்ள ஆலவாயிலிருந்து இத்தலத்திற்கு எண்ணற்ற பேருந்துகள் செல்கின்றன. எர்ணாகுளத்திலிருந்தும் அங்கமாலி ரயில் நிலையத்திலில் இருந்தும் இத்தலத்திற்குப் பேருந்து வசதியுள்ளது. எழில் கொஞ்சும் இயற்கைச் சூழலில் அமைந்திருந்த இத்தலம் தற்போது ஒரு சிறிய நகருக்கு ஓப்பாக வளர்ந்து கொண்டு இருக்கிறது. மிக அமைதியான சூழலில் இயற்கை எழிலோடு இணைந்து நிற்கிறது. இத்தலம் பரதனும் லட்சுமணனும் சேர்ந்து வழிபட்ட ஸ்தலம். எர்ணாகுளத்தில் இருந்து சுமார் 25 கிமீ தொலைவில் இக்கோயில் அமைந்துள்ளது

பாரதப் புழா ஆற்றங்கரையில் எழில் தரும் சூழ்நிலையில் அமைந்துள்ள மிகப் பிரம்மாண்டமான இத்தலம் ஒரு காலத்தில் பெரிய கலாக்ஷேத்ரமாக விளங்கி இருக்கிறது. ஸ்ரீஸுக்தி இங்கு அருளப்பட்டதால் எண்ணற்ற நூல்கள் இங்கு ஆராயப்பட்டு கற்றறிந்த பெரியோர்கள் குழுமியிருந்த கல்வி மாநகரமாகவும், கலை நகரமாகவும் இத்தலம் ஒரு போது சிறப்புற்று இருந்துள்ளது. 

ராமாயணத்தின் புராணக்கதையுடன் இந்த கோவில் தொடர்புடையது, இங்கு ராமரின் சகோதரர் லக்ஷ்மணன் ராமனை அவர்களின் மற்ற சகோதரர் பரதனுடன் வழிபட்டார். இங்கு அதிபதி லட்சுமண ரூபம் எடுத்து வழிபட்டார். நாலாம்பலம் (நான்கு அம்பலம்) யாத்திரையின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் நான்கு கோவில்களில் இதுவும் ஒன்று – திரிபிரயாரில் ராமர், இரிஞ்சாலக்குடாவில் பரதம், மூழிக்குளத்தில் லக்ஷ்மணன் மற்றும் பாயம்மாள் சத்ருக்னன் என்பவை மற்ற மூன்று அம்பலங்கள் / கோவில்கள்.

இங்கு லட்சுமணப் பெருமாளையே (ஸ்ரீராமானுஜர்) மூலவராக எண்ணி வழிபடும் வழக்கம் பிற்காலத்தே ஏற்பட்டது. அதாவது இலட்சுமணைப் பெருமாளின் திருப்பணிக்கும் பிறகு இலட்சுமணனையே மூலவராக வைத்து வழிபட தொடங்கினர் என்பது இங்கு சொல் வழக்கு. இதனால் இந்த எம்பெருமானை லெட்சுமண பெருமாள் என்ற திருநாமத்துடன் வழிபடுகிறார்கள்.

இங்குள்ள இறைவன் கிழக்கு நோக்கி நின்ற திருக்கோலத்தில் திருமூழிக்களத்தான், அப்பன் ஸ்ரீஸுக்திநாதன் என்ற பெயர்களால் அழைக்கப்படுகிறான். இறைவி, தாயார் மதுரவேணி நாச்சியார்.தீர்த்தம்: கபில தீர்த்தம், பூர்ண நதி ஆகியன. விமானம்: சௌந்தர்ய விமானம் என்ற அமைப்பினைச் சேர்ந்தது. 

வெவ்வேறு காலங்களில் ஆளும் பேரரசுகளின் பங்களிப்புகளுடன் கோயில்கள், கேரள பாணி கட்டிடக்கலையில் கட்டப்பட்டது. இந்த கோவில் கிரானைட் சுவர்களுக்குள் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த கோவில் காலை 5:00 மணி முதல் 11:00 மணி வரையிலும், மாலை 5:00 முதல் இரவு 8:00 மணி வரையிலும் திறந்திருக்கும். மற்றும் கேரள அரசின் திருவிதாங்கூர் தேவஸ்வம் வாரியத்தால் நிர்வகிக்கப்படுகிறது. 

கேரளத்தில் இராமயணத்திற்கும் பரதனுக்கும் சிறந்த மரியாதையும் வரலாறும் சொல்லபடுகிறது. இந்த கோவிலில், எம்பெருமானின் திவ்ய தரிசனமும் அண்ணன் தம்பிகளுக்கு இடையே உள்ள பிரிவுகளும் இந்த ஸ்தலத்தை தரிசித்தபின் அரை நொடியில் தீர்ந்து விடும் என்பதற்கு உதாரணமாக திருமூழிகளம் விளங்குகிறது.

சித்திரை மாதம் ஸ்ரவண / திருவோண நட்சத்திரத்தில் ஆறாட்டு. அதற்கு முந்தைய பத்து நாட்கள் கொடியேற்றம் மற்றும் திருவிழா.  சித்திரை தவிர மற்ற மாதங்களில் திருவோண நாளில் சிறப்பு வழிபாடு கொண்டாட்டம்.  ஆடி மாதம் முழுவதும் கேரளா முழுவதும் இராமயண மாதம் என்பதால் கோவில்களில் பக்தர்கள் கூட்டம் நிரம்பி வழியும். 

எம்பெருமான் நான்கு திருக்கரங்களுடன், மேல் இரண்டு திருக்கரங்களில் சங்கு, சக்கரம், மற்றும் கீழ் இரண்டு திருக்கரங்களில் கதை, தாமரை மலர் இடுப்புடன் வைத்து காட்சி அளிக்கிறார்.  சிவனுக்கு தனி சன்னதி உள்ளது.

குழந்தை பாக்கியம் வேண்டுவோர் இந்த திருத்தலத்தில் ஸ்ரவண பூஜை செய்வது வழக்கம். இது ஒரு பிரபலமான பூஜை என்பதால், ஒரு வருடம் வரை கூட காத்து இருக்க வேண்டி இருக்கலாம். 

வேத பாடங்களை கற்க, இறை பக்தி குறையாமல் இருக்க, செய்த தவறுகளுக்கு பிராயச்சித்தம் தேட, பிளவுபட்ட உறவுகள் மீண்டும் ஒன்று சேர திருமூழிக்கள பெருமாள் அருள்புரிவார்.

இந்த எம்பெருமானுக்கு சந்தன காப்பு சாத்துவதும் இன்னொரு வழக்கம்.

இந்த திவ்ய தேசத்தில் எம்பெருமான் ஆழ்வாருக்கு காட்டிய கல்யாண குணம், மென்மை; மகாத்மாக்களை பிரிந்தால் தன்னால் தாங்கவே முடியாது என்று கூறும் குணம் இது. மார்த்தவம் என்று கூறுவார்கள்.

ஸ்தல வரலாறு

ஹரித மஹரிஷி என்பவர் ஸ்ரீமந் நாராயணனைக் குறித்து இவ்விடத்தில் தவம் இருந்தார். இவரின் தவத்திற்கு உகந்து இங்கு எழுந்தருளிய எம்பெருமான், உமது விருப்பம் என்ன வென்று கேட்க, எம்பெருமானை யாவரும் இலகுவில் அடையக் கூடிய வழியை உபதேசிக்குமாறு பிரார்த்திக்க அதற்கு, அவரவர்கள் கொண்டிருக்கும் தொழிலுக்கு ஏற்ப (வர்ணாசிரம தர்மப்படி) எளிதில் தன்னை அடைய கடைப்பிடிக்க வேண்டிய நெறிமுறைகளை போதிக்கும் ‘ஸ்ரீ ஸு க்தியை’ திரு மொழியை இவ்விடத்தில் அந்த முனிவர்க்கு வழங்கினார். 

எனவே இதற்கு திருமொழிக்களம் என்றும் எம்பெருமானுக்கு திருமொழிக் களத்தான் என்பதும் பெயராயிற்று. திருமொழிக்களம் என்பதே காலப்போக்கில் பொருள் காண இயலா வண்ணம் திருமூழிக்களமாயிற்று. இப்பெயரே நெடுங்காலமாய் பிரசித்தமாய் விளங்கி வந்தபடியால் ஆழ்வார் பாசுரங்களிலும் திருமூழிக்களம் என்றே பயின்று வந்துள்ளது. 

இராமன் வனவாசம் செல்லும் போது சித்திர கூடத்தில் தங்கியிருந்த சமயம், இராமனை மீண்டும் அயோத்திக்கு அழைத்துப் போக பரதன் வந்து கொண்டிருந்த காட்சியைக் கண்ட இலக்குவன், பரதன் இராமனுடன் யுத்தத்திற்கு வருகிறான் என்று நினைத்து பரதனைக் கொல்ல எத்தணித்தான். இந்த பாவத்தைப் போக்கிக்கொள்வதற்காக இலக்குவன் திருமூழிக்களத்து அப்பனிடம் வந்து அடிபணிந்து நின்றதாகவும், அப்போது பரதனே வந்து, இலக்குவனை ஆரத்தழுவி, இன் சொல்லால் உபசரித்ததாகவும், இவ்விதம் இன்சொல் விளைந்த ஸ்தலமாதலால் திருமொழிக்களம் ஆயிற்று என்றும் கூறுவர். இலக்குவனுடன் பரதனும் சேர்ந்து வழிபட்ட ஸ்தலமாகும் இது. இத்தலத்திற்கு இலக்குவன் கோபுரம், மண்டபம் போன்றவற்றை எழுப்பி பல திருப்பணிகள் செய்தான். 

கிருஷ்ண பகவான் துவாரகையில் இராமர், பரதன், லட்சுமணன் மற்றும் சத்ருக்னன் ஆகியோரின் விக்ரகங்கள் வைத்து பூஜை செய்து வந்தார். ஒரு சமயம் அவை கடலில் மூழ்கியது. பின்னர் வாக்கேல் கைமல் என்ற முனிவரின் கையில் கிடைத்ததாகவும் அவர் கனவில் தோன்றிய எம்பெருமான், இவற்றை பாரத புழா ஆற்றின் கரையில் பிரதிஷ்டை செய்யவும் கூறினார். அதன்படி, திருச்சூர் மாவட்டம் திருபறையார் ஸ்ரீ ராமன் கோவிலாகவும், ஈரிஞ்சால குடாவில் பரதன் கோவிலாகவும், பாயமல்லில் சத்ருக்னன் கோவிலாகவும் எர்ணாகுளம் மாவட்டம் திருமூழிக்களம் லட்சுமணன் கோவிலாகவும் அமைந்ததாக சொல்வார்கள்.

ஆழ்வார்கள்

நம்மாழ்வார் பதினொரு பாடல்களும், திருமங்கை ஆழ்வார் மூன்று பாடல்களும் இந்த திவ்ய தேசத்தின் எம்பெருமானுக்கு மங்களா சாசனம் செய்து உள்ளார்கள். அவற்றை சிறிது காண்போம்.

நம்மாழ்வார் – திருவாய்மொழி – ஒன்பதாம் பத்து – ஏழாம் பதிகம்

நம்மாழ்வார் எம்பெருமானுடன் சேர்ந்து இருந்தால் வாழ்வு, இல்லை என்றால் முடிதல் என்ற நிலையை இந்த பதிகத்தில் அருளி செய்கிறார். எம்பெருமானை பிரிந்த ஒருத்தி, தன்னுடைய ஆற்றாமையின் காரணமாக, தன்னுடைய வீட்டின் பின்புறம் இருக்கும் தோட்டத்திற்கு சென்று, அங்குள்ள பறவையிடம் தூது செல்ல சொல்லி உணர்த்துகிறாள். தூது போவோர் வருந்தி அழைக்க வேண்டாதபடி, திருமூழிக்களத்தில் நின்று அருளுபவன் என்கிறாள்; அவன் தனக்கு நல்லாரை விடமாட்டாதவன் ஆகையால், நம் நிலை அறியாது இவ்வளவு காலம் இருந்தான் என்றும், அருளை உடையவன் என்றும், உம்மை பிரிந்தோர் தரிப்பரோ என்று அவனிடம் சொல்ல வேண்டும் என்கிறாள். இப்படி ஒரு பெண் பேச்சாக ஆழ்வார் அருளி செய்கிறார்.

ஆழ்வார் இதற்கு முன் மூன்று முறை தூது விட்டு இருக்கிறார். அவைகளுக்கும் இந்த தூதுக்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை இங்கே சொல்கிறார்.

‘அஞ்சிறைய மட நாராய்’ (1.4) என்ற திருவாய்மொழியில் ஆழ்வார் தன் பக்கம் உள்ள குற்றங்களை சொல்லி, குற்றங்களை பொறுக்கும் அவனுடைய பொறை உடமையை சொல்கிறார். ‘வைகல் பூங்கழிவாய் ‘ (6.1) என்ற திருவாய்மொழியில் துன்புறுவர்களை காப்பாற்றுதலை தன் கடமையாக கொண்டு இருப்பதை சொல்கிறார். ‘பொன்னுலகு ஆளீரோ’ (6.8) என்ற திருவாய்மொழியில், அடியவர்களுடன் ஒன்று பட்ட இன்பத்தை உடையவன் என்றும், தனக்கு நல்லாரை இருப்பவர்களை விட மாட்டான் என்ற கருத்து தோன்றும்படியும் சொல்கிறார்.

இந்த பதிகத்தில்,(9.7), ‘இது என் வடிவழகு, இவை என் குணம், என்று ஆன பின்பு, பிரிந்தார்க்கு பிழைத்திருக்க முடியுமோ என்று அவன் வடிவழகும் குணங்களையும் பற்றாக கொண்டு தூது விடுகிறாள்.

எங்கானல் அகங்கழிவாய் இரை தேர்ந்து இங்கு இனிது அமரும் * செங்கால மட நாராய் திருமூழிக்களத்து உறையும் * கொங்கு ஆர் பூந் துழாய் முடி எம் குடக்கூத்தர்க்கு என் தூதாய் * நும் கால்கள் என் தலை மேல் கெழுமிரோ அமரோடே. (9.7.1)

பறவைகளைத் தூது விடுகிற பதிகமானாலும், ஆசாரியர்களே இங்குப் பறவைகளாகக் கருதப்படுகிறார்கள் என்பதை இந்த முதல் பாட்டில் தெளிவாக ஆழ்வார் கூறுகிறார். எம்முடைய கடற்கரையின் சோலையின் உள்ளே இருக்கிற உப்பங்கழியில் இரையை தேடி கொண்டு, இங்கே இனிதாக தங்கி இருக்கின்ற சிவந்த கால்களையும், மடப்பத்தையும் உடைய நாரையே, திருமூழிக்களம் என்ற திவ்ய தேசத்தில், எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, தேன் பொருந்திய அழகிய திருத்துழாயை முடியிலே தரித்த குட கூத்து ஆடிய என் கண்ணனிடத்தில் என்னுடைய தூதராக சென்று, அவன் அழகாலும் குணங்களாலும் என்னை தோல்வி அடைய செய்தான் என்ற என் நிலையை அவனுக்கு சொல்லி, திரும்பி வந்து, உன் உறவினர்களோடு, உன்னுடைய கால்களையும் என் தலையின் மேல் சேர்க்க வேண்டும் என்கிறாள்.

எம்பெருமானுடைய திருவடியின் கீழ்த் தம்மைச் சேர்ப்பிக்க வல்ல ஆற்றல் வாய்ந்த ஆசாரியர்களையே தூதர்களாகக் கொண்டதாய் நன்கு காட்டியருளினார்.  அப்படிப்பட்ட ஆசாரியர்கள் தம் தலைமீது அவரின் திருவடிகளை வைக்கப் பெறுவதே பெறாப்பேறு என்று முடிப்பது, இத்தூது பதிகத்திலே உயிராக வைத்து அருளிச் செய்கிறார். எம்பெருமானுக்கு தன்னை உறுப்பாக ஆக்கியவனுக்கு(ஆசாரியனுக்கு) தன்னுடைய அத்தனையும் உரிமையாக்குவது என்பதை ‘எங்கானல்’ என்பதன் மூலம் தெரியப் படுத்துகிறார். ஆத்மாவை அவன் திருவடியில் இடுவதற்கும் இதுவே ஒருபடி ஆகும். கடற்கரை சோலை என்று சொன்னது, நுழைவதற்கு அனுமதி வேண்டாதபடி இருப்பதை சொல்கிறது. திருமூழிக்களத்தில் உறைவது என்று சொன்னது, தூது செல்வார்க்கு அணுக்கமாக உள்ளதால், பரமபதத்தை காட்டிலும் உள்ள ஏற்றத்தை சொல்கிறது. எம்பெருமானின் ஒப்பனையிலும் செயலிலும் தோற்று, அவனை அடைந்தால் உய்வு, இல்லை என்றால் முடிதல் ஆகிறது என்ற தன் நிலையை தூது சொல்லும் தொழிலை செய் என்று சொல்லுகிறாள். இப்படி உதவி செய்கின்ற உங்கள் கால்களை தன் தலை மேலே வைத்து கொள்வது என்கிறாள்.

ஸ்வாபதேசத்தில் ஆசாரியர்களைத் தூது விடுவதாகச் சொல்லுகையாலே, எம்பெருமானார் திருமாளிகையிலேயே வந்திருந்து ப்ரவசநம் செய்தருளின பெரிய நம்பியைப் போன்ற ஆசாரியர்களை இங்கு சொல்வதாக கொள்ளலாம்.  செங்கால மடநாராய்  என்று கால்களை விசேஷித்துச் சொல்லுகையாலே ஆசாரியன் திருவடிகளே தஞ்சம் என்கிற அர்த்தமும் காட்டப்படுகிறது.

நுமரோடும் பிரியாதே நீரும் நும் சேவலுமாய் * அமர் காதல் குருகினங்காள் * அணிமூழிக் களத்துறையும் * எமராலும் பழிப்புண்டு இங்கென்? தம்மால் இழிப்புண்டு * தமரோடு அங்கு உறைவார்க்குத் தக்கிலமே கேளீரே. (9.7.2)

உறவினர்களோடு பிரியாமல் நீரும், உம்முடைய சேவலுமாய் பொருந்திய காதலை உடைய குருகு கூட்டங்களே, அழகிய திருமூழிக்களத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற தலைவர், தம்மாலும் இழிக்கப்பட்டு, எம் உறவினர்களாலும் பழிக்கப்பட்டு இங்கு இருப்பதால் என்ன பயன் ? தம் பரிஜனத்தோடு திருமூழிகளத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கும் எம்பெருமானுக்கு நாங்கள் தகுந்தவர்கள் ஆக மாட்டாமோ என்று கேளுங்கள் என்கிறார்.

சேவல், நினைவு அறிந்து கலக்கும், அதே போல எம்பெருமானும் அவனுடைய கருத்து அறிந்து கலப்பதாக ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

திருமூழிக்களத்திலே தாமும் தாம் உகந்த அடியார்களுமாக எழுந்தருளி இருக்கும் இருப்பிலே, ஆழ்வாரும் வந்து அடிமை செய்ய வேண்டுமே என்றும், அந்த கோஷ்டியிலே சேர்ந்து இருக்க, தான் ஏற்றவன் இல்லையோ என்றும் கேட்கச் சொல்லி, சில குருகினங்களை தூது செல்ல சொல்லுகிறாள். மேலே எம்பெருமானைச் சொல்லும் போது, “தமரோடு அங்குறைவார்க்கு” என்று சொல்வது, அவன் அடியவர்களோடு கூடி வாழுகிறப் போலே, தானும் எம்பெருமானோடு கூடி வாழும்படி செய்யவேண்டாவோ என்ற கருத்து தெரியும்படி சொல்கிறார்.

திருமூழிக்களத்து எம்பெருமான் ஒருகால் ஆழ்வாரை கைவிட்டார் என்றால், அதுவே காரணமாக கொண்டு தன்னுடைய உறவினர்களும் கைவிடுவார்கள் என்கிறார். இப்படி எம்பெருமானுக்கும், உறவினர்களுக்கும் ஆகாதே, தான் இருக்கும் இருப்பு, பலன் எதுவும் இல்லாமல் இருக்கிறது என்று சொல்கிறார்.  

எம்பெருமான் என்னை ஏற்றுக்கொள்ள வில்லை என்றாலும், திருமூழிக்களத்திலே அவன் உகந்த பாகவதர்களோடு கூடி வாழ்ந்த இனிமையினால் ஆழ்வாரை மறந்து இருக்கிறான் என்று அவன் கருதினாலும், அந்த அடியவர்களோடு, தானும் ஒருவனாகத் திருவுள்ளம் பற்ற ப்ராப்தி இல்லையோ என்று கேளுங்கள் என்கிறார்.

தக்கிலமே கேளீர்கள் தடம் புனல் வாய் இரை தேரும் * கொக்கினங்காள் குருகினங்காள் குளிர் மூழிக்களத்துறையும் * செக்க மலர்த்தவர் போலும் கண் கை கால் செங்கனிவாய் அக்கமலத்திலை போலும் திருமேனி அடிகளுக்கே. (9.7.3)

விசாலமான தண்ணீரில் இரையை தேடுகின்ற கொக்கு கூட்டங்களே, குருகு இனங்களே, குளிர்ந்த திருமூழிகளத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, செந்தாமரை போன்ற திருக்கண்களும், திருக்கைகளும், திருவடிகளையும் சிவந்து கனிந்த திருவாயினையும் அந்த தாமரையின் இலை போன்ற திருமேனியை உடைய ஸ்வாமிகளை கண்டு இந்த அழகினை அனுபவிப்பதற்கு நாங்கள் தக்கவர்கள் இல்லையா என்று கேளுங்கள் என்கிறார்.

இந்த பாடலில், இரண்டில் ஒன்று கேட்டு சொல்லுங்கள் என்கிறார். அவன் இன்னும், இவள் வேண்டும் என்று இருக்கிறானா, அல்லது இவள் வேண்டாம் என்று இருக்கிறானா என்பதை அறுதியிட்டு சொல்லும்படி ஆழ்வார் கேட்கிறார். இவள் வேண்டும் என்று அவன் இருந்தால், உயிரை வருத்தியாவது பிழைத்து இருப்பாள் என்றும், இவள் வேண்டாம் என்றால் நாம் ஏதாவது ஒன்றுக்கு துணிவோம் என்றும் ஆழ்வார் சொல்கிறார். உபவாசத்தால் இளைத்து இருக்கும் இவளை, மிகுதியாக தண்ணீர் நிறைந்து இருக்கும் பொய்கையிலே, இரை தேடும் அளவுக்கு இருக்கின்ற தன்மையை சொல்கிறார்.

விரகதாபத்தால் தவிக்கின்ற தனக்கு, சிரமத்தை போக்கக்கூடியதான அந்த திருமூழிக் களத்தை அடைவது அரிது ஆகிறது என்கிறார். செக்கமலத்து அலர் போலும் கண், கை, கால், செம் கனி வாய் என்று சொல்லி,

• முதல் தொடர்பு கொள்ளும் கண்,
• அந்த நோக்குக்கு வீழ்ந்தாராய் அணைக்கும் கை,
• அந்த இன்பம் பொங்கி எழுந்து கீழே விழுந்து வணங்கும் திருவடிகள்,
• கீழே விழுந்தாரை நல் வார்த்தை சொல்ல ஆரம்பிக்கும் முன் வரும் புன்முறுவல்
• அந்த கமலத்து இலை போன்ற திருமேனி என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

இப்படி அவன் புருஷர்களில் உத்தமன் என்றால், இவள் பெண்களுக்குள் உயர்ந்தவள் அன்றோ என்று சொல்லி, இது தகுமோ என்கிறாள்.

திருமேனி அடிகளுக்குத் தீவினையேன் விடுதூதாய் * திருமூழிக்களம் என்னும் செழு நகர் வாயணிமுகில்காள் * திருமேனி அவளுக்கு அருளீர் என்றக்கால் உம்மைத் தம் * திருமேனி ஓளி அகற்றித் தெளி விசும்பு கடியுமே. 9.7 .4

அழகிய மேகங்களே, திருமூழிக்களம் என்ற வளப்பமான நகரில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, வடிவழகினை உடைய ஸ்வாமிகள் பக்கம், தீ வினையேன் ஆகிய நான் விடுகின்ற தூதாக சென்று, உம்முடைய திருமேனியை அவளுக்கு தந்து அருள்வீர் என்று சொன்னால், தன் திருமேனியின் ஒளியை போன்று இருக்கின்ற உங்கள் உடலின் ஒளியை போக்கி உங்களையும் தெளிந்த ஆகாயத்தில் இருந்து நீக்கி தண்டிப்பானோ என்று சொல்கிறாள் என்பது இந்த பாடலின் பொழிப்புரை.

‘என் வார்த்தையை அவனுக்குச் சொன்னால் உங்களுக்கு ஏதேனும் தண்டனை நேருமோ?’ என்கிறாள்.  எம்பெருமானுக்குத் திருமேனி அடிகள் என்ற ஒரு திருநாமம் சொல்கிறாள். வடிவழகையே நிரூபகமாகக் கொண்ட ஸர்வஸ்வாமி என்று பொருள்.  ஸ்வரூப குண சேஷ்டிதங்களினால் ஜகத்தைத் தோற்கக்கடிப்பது ஒரு அர்த்தம்; வடிவழகாலே உலகம் முழுவதும் தோற்கடித்து அடிமை கொள்வது அல்லது அனைவர்க்கும் தலைவர் என்று தோற்றுவிப்பது, இன்னொரு அர்த்தம்.

சுழல் மன்னர் சூழக்கதிர்போல் விளங்கி எழலுற்று மீண்டே இருந்து உன்னை நோக்கும் சூழலைப் பெரிதுடைத்துச் சோதனன் என்று பெரியாழ்வார், கண்ணன் பாண்டவ தூதனாய், கௌரவ சபைக்கு எழுந்து அருளும் போது, துரியோதனன் உறுதி தடுமாறி, மரியாதை செய்ததை இங்கே குறிப்பிட்டு, பரமாத்மாவின் சோதி, பகைவர்க்கும் மனக் கவர்ச்சியாக அல்லவோ எம்பெருமானின் வடிவழகு இருப்பது என்கிறார்.

செழுநகர் என்று சொன்னது, பரமபதத்தை விட ஏற்றம் உள்ள தேசம் என்கிறார்.

எம்பெருமானுடைய திருமேனியை, ஸர்வ ஸாதாரணமானது என்று எண்ணி, அப்படிப்பட்ட திருமேனியை இழந்து, மேகங்களாகிய உங்கள் காலிலே விழ வேண்டும் படியான பாபத்தைப் பண்ணியதால் தீவினையேன் என்கிறாள்; பாகவதர்களின் திருவடிகளில் விழுவது நல்வினை ஆகும். பிறர்க்கு(பக்தர்களுக்காகவே) உரிய திருமேனியை அதனை விரும்புவார்களுக்கு தந்து அருளாமல் இருக்கலாமா என்கிறாள். காதலிக்கு ஸ்வரூபம், குணம் முதலியவற்றை விட, வடிவழகே விருப்பம் அன்றோ என்கிறாள்;

இப்படி வாக்கால் தூது செய்கின்ற உங்களுக்கு, முன்பு இல்லாதவற்றையும் கொடுத்து, தொன்று தொட்டு இருக்கின்றவை போக்கி, உங்களை ஆகாயத்தில் இருந்து போக்கி தண்டிப்பானோ என்கிறார். மேலான ஒப்புமையை அடைகிறான் என்ற பொருளும் கொள்ளலாம். ஆகாயத்தில் மட்டும் இருப்பதும் அன்றி, பரம ஆகாயத்தையும் தருவானோ என்ற பொருளில் வரும். உங்களுடைய தூது வார்த்தைகளால் உங்களுக்கும் எனக்கும் பயன் உண்டு என்று முடிப்பதாக கொள்ளலாம்.

தெளி விசும்பு கடிது ஓடித் தீ வளைத்து மின்னிலகும் * ஒளி முகில்காள் திருமுழிக்களத்து உறையும் ஓண்சுடர்க்கு * தெளி விசும்பு திருநாடாத் தீவினையேன் மனத்துறையும் * துளிவார்கள் குழலார்க்கு என் தூதுரைத்தல் செப்புமினே 9.7.5

தெளிவான ஆகாயத்தில் விரைவாக ஓடி, தீ வளைத்தார் போல கொல்லி வட்டம் போல், மின்னலை தேடி தோற்றுவித்து விளங்குகின்ற ஒளியோடு கூடிய மேகங்களே, தெளி விசும்பாகிய பரமபதத்தை போன்று, தீ வினையேன் ஆகிய என்னுடைய மனத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற துளித்து ஒழுகின்ற தேன் பொருந்திய மயிர்முடி உடையவராகிய திருமூழிக்களத்தில் எழுந்தருளி இருக்கின்ற ஒளி பிழம்பான எம்பெருமானுக்கு என் தூது வார்த்தையை சொல்லுங்கள் என்கிறார்.

முகில்காள், குழல் அழகராகிய எம்பெருமானுக்கு என் தூது வார்த்தை சொல்லுங்கள் என்கிறார். சென்ற பாசுரத்தில் இருந்த ‘திருமேனி ஒளி அகற்றி’ போன்ற வார்த்தைகள் மேகங்களுக்கு அச்சத்தை தருவதாக இருந்ததால், அவை, தங்கள் வார்த்தையை எம்பெருமான் கேட்பானோ என்று அஞ்சி இருந்ததால் அதற்கு விடை இந்த பாசுரத்தில் சொல்கிறார். பரமபதத்தில் செய்கின்ற ஆதரத்தை (அருளை) என் பக்கம் செய்தவன் உங்கள் சொல்லை கேட்பான் என்கிறார்.

விசும்பு என்றால் பற்றுக்கோடு இல்லாதன என்று பொருள். குற்றம் இல்லாதவனாய், பற்றுக்கோடு இல்லாத ஆகாயத்தில், பூமியில் சஞ்சரிப்பது போன்று கடு நடையில் ஓடி என்று சொன்னது, இந்த வேகம் எல்லாம் தன் காரியத்திற்காக என்று இருக்கிறாள்.

அவன் வடிவுக்கு போலியாக அல்லவோ உள்ளது உங்கள் வடிவு என்கிறாள். மனதில் பிரகாசமாக இருப்பவன் நேரில் காண முடியாதவனாக இருக்கும்படி பாவத்தை செய்தவள் நான் என்கிறாள். மிகப் பெரிய காதலை உடையவராய் தானே வருவார் என்று சொல்லி, இப்போது தூது விடும் நிலையில் இருக்கிறேன் என்று சொல்லுங்கள் என்கிறாள்.

தூது உரைத்தல் செப்புமின்கள் தூமொழி வாய் வண்டினங்காள் * போதிரைத்து மது நுகரும் பொழில் மூழிக்களத்துறையும் * மாதரைத் தம் மார்வகத்தே * வைத்தார்ககு என் வாய் மாற்றம் * தூது உரைத்தல் செப்புதிரேல் சுடர்வளையும் கலையுமே. 9.7.6

தூய சொற்களை பேசக்கூடிய வாயினை உடைய வண்டு கூட்டங்களே, ஒலித்துக் கொண்டு மலர்களில் உள்ள தேனை நுகர்வதற்கு தக்கவாறு சோலைகளால் சூழப்பட்ட திருமூழிக்களம் என்ற திவ்ய தேசத்தில், எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, பெரிய பிராட்டியாரை தன்னுடைய திருமார்பில் வைத்து கொண்டு இருக்கின்ற எம்பெருமானிடத்தில் சென்று தூது வார்த்தைகளை சொல்வீர்கள் என்றால், சுடர் வளையல்கள் பற்றியும், கலையை பற்றியும் சொல்லுங்கள் என்கிறார்.

உங்கள் வார்த்தைகள் விலை செல்லும்படி பிராட்டி சன்னதியில் சொல்லுங்கள் என்கிறார். அவன் விரும்பாவிட்டாலும், உங்கள் பேச்சு இனிமையாக இருக்க வேண்டும் என்கிறார். இராமாயணத்தில் (கிஷ்கிந்தா காண்டம் 5.18)ல் சுக்ரீவன் சொன்னது போல வார்த்தைகள் இனிமையாக இருக்க வேண்டும் என்கிறார். சுக்ரீவன் இராமனிடத்தில், “நீங்கள் எனக்கு அன்பான நண்பர். உன் துக்கம் என் துக்கம், உன் இன்பம் என் இன்பம். நாம் ஒன்றுதான்’ என்று ராமனிடம் சுக்ரீவன் கூற, அவன் உள்ளம் மகிழ்ச்சியில் பொங்கி வழிந்ததது போல பேச வேண்டும் என்கிறார்.

“த்வஂ வயஸ்யோஸி மே ஹரித்யோ ஹ்யேகஂ துஃகஂ ஸுகஂ ச நௌ৷৷ * ஸுக்ரீவோ ராகவஂ வாக்யமித்யுவாச ப்ரஹரிஷ்டவத். – (கிஷ்கிந்தா 5.18)

அதே போல, யுத்த காண்டம், (16-50) ல் கூறியது போல, ‘வளமான கலாச்சாரம் கொண்ட ஹனுமான் இந்த மென்மையான, இனிமையான மற்றும் அர்த்தமுள்ள வார்த்தைகளை சுருக்கமாக கூறுவதும் சொல்லப் படுகிறது.

அத ஸம்ஸ்கார ஸம்பந்நோஹநுமாந் ஸசிவோத்தமः । * உவாசவசநம்ஶ் லக்ஷ்ண மர்தவந் மதுரம்லகு ।யுத்த காண்டம் 17.50।।

பூக்களில் இருக்கும் மதுவை குடிக்கும் வண்டுகள் போல அன்றி, பூக்கள் மலரும் போதே குடிக்கும் வண்டுகள் என்கிறார். ததிமுகன் போன்றவர் காவலில் இல்லை, ஆகவே குடிக்கலாம், அப்படி குடித்தால் நித்யசூரிகள் இருக்கும் இடம் சென்று அவர்களுடன் தேன் உண்ணும் பாக்கியம் கிடைக்கும் என்கிறார். தூது வார்த்தை சொல்லும்போது, என்னுடைய வளையும், களையும் சீர் கேடு அடைந்ததை சொல்லுங்கள் என்கிறார். அப்படி அறிவித்தால் அவன் வருதல் தப்பாது என்கிறாள்.

சுடர்வளையும் கலையும் கொண்ட அரு வினையேன் தோள் துறந்த * படர் புகழான் திருமூழிக்களத்து உறையும் பங்கயக் கண் * சுடர் பவள வாயனைக் கண்டு ஒரு நாளோர் தூய் மாற்றம் * படர் பொழில் வாய்க்குருகினங்காள் எனக்கு ஓன்று பணியீரே. 9.7 .7

படர்ந்த சோலைகளில் தங்கி இருக்கின்ற குருகினங்காள், ஒளி வலையலையும் கலையும் கொண்டு, என்னை விட்டு நீங்கிய தாமரை மலர் போன்ற திருகண்களை உடைய, பரந்த புகழை உடையவனும், திருமூழிகளத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்றவனும், ஒளி பொருந்திய பவளம் போன்ற திரு வாயினை உடையவனும் ஆன எம்பெருமானை கண்டு, ஒப்பற்றதான ஒரு தூய வார்த்தையை ஒரு நாள் அவனிடம் சொல்லுங்கள் என்கிறார்.

சில குருகு இனங்களை அழைத்து, ‘சிலரோடு கலந்து, அவர்களை துறந்து அதுவே புகழாக இருக்குமோ” என்று கேளுங்கள் என்கிறார். தனக்கு பயன் உள்ள பொருட்களை (வளை மற்றும் கலை ) எடுத்து கொண்டு, என்னை விட்டு சென்றான் என்கிறாள். கைக்கு அடங்கினதையும், மடிச்சரக்கையும் கொண்டு சென்றான் என்கிறாள். ஆதரித்து வந்து கலந்தவன், என்னை விட்டு செல்லும்படியான பாவத்தை செய்து உள்ளேன் என்கிறாள்.

தோள் துறந்த என்று சொல்வதன் மூலம், அந்த காதல் எல்லாம் எடுத்து கொண்டு அவன் தோளுக்கு அருகில் போக விடவில்லை என்கிறாள். தான் பட்டினியினால் மலிந்து இருக்க குருகு இனங்கள் இப்படி களித்து இருப்பது தகுமா என்கிறாள். இவள் ஜனக வம்சத்தில் வந்தவளாகவும், பறவைகளை எம்பெருமானிடத்தில் தூது சென்று எம்பெருமானிடம் சேர்ப்பாரை போன்ற ஆசார்யர்களை போலவும் எடுத்து கொள்ளலாம்.

எனக்கு ஓன்று பணியீர்கள் இரும் பொழி வாயிரை தேர்ந்து * மனக்கின்பம் பட மேவும் வண்டினங்காள் தும்பிகாள் * கனக்கொள் திண் மதிள் புடை சூழ் திருமூழிக்களத்து உறையும் * புனக்கொள் காயா மேனிப் பூந்துழாய் முடியார்க்கே. 9.7.8

பெரிய சோலையில் இரையை தேடி உண்டு, மனத்திற்கு இன்பம் பொருந்தும் படியாக தங்கி இருக்கின்ற வண்டுகாள், தும்பிகாள், கனம் மிகுந்த, வலிமை மிகுந்த மதில்கள் சூழ்ந்து உள்ள, திருமூழிக்களத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, உலர் தானியத்திற்கு ஏற்ற நிலம், பொதுவாக மலைகளில்.இருக்கின்ற காயாம் பூவை போன்ற திருமேனியையும், திருத்துழாய் சூடிய திருமுடியையும் உடைய எம்பெருமானை கண்டு எனக்காக ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்கள் என்கிறார்.

‘நீங்கள் ஒரு வார்த்தை சொல்லாவிடில், உயிர் போகும் நிலையில் உள்ளது’ என்கிறாள்; விரகத்தால் வரும் கிலேசம் வராதபடி சேர்வது என்றும், பிரிவிலும் துன்பம் வராதபடி சேர்வது என்றும் சொல்வது, ‘மனதிற்கு இன்பம் பட’ என்பதில் தெரிகிறது. இயற்கையான வடிவழகு, காயா நிறத்திருமேனி; அதற்கு மேல் ஒப்பனை அழகு திருத்துழாய் மாலை. அப்படிபட்ட வடிவழகையும், ஒப்பனை அழகையும் அனுபவித்து பிரிந்த எனக்கு ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்கள் என்கிறார்.

பூந்துழாய் முடியார்க்குப் பொன் ஆழி கையாருக்கு * ஏந்து நீர் இளங்குருகே திருமூழிக்களத்தாருக்கு * ஏந்து பூண் முலை பயந்து என்னிணை மலர் கண்ணீர் ததும்ப தாம் தம்மைக் கொண்டு அகல்தல் தகவு அன்று என்று உரையீரே. 9.7.9

நிறைந்த நீர் நிலையில் தங்கி இருக்கின்ற இளம் குருகே, அழகிய திருதுழாயை திருமுடியில் அணிந்தவற்கு, அழகிய சக்கரத்தை திருக்கரங்களில் உடையவற்கு, திருமூழிக்களத்தில் எழுந்து அருளி இருப்பவற்கு, ஆபரணத்தை அணிந்த முலைகள் பசலை நிறத்தை அடையவும், மலர் போன்ற இரண்டு கண்களிலும் நீர் நிறைந்து இருக்கும்படியாகவும் தாம் தம்மை கொண்டு நீங்குதல் தகுதி அன்று, என்று கூறுங்கள் என்கிறார்.

நிறைந்த நீரில் தரையில் நடப்பாரை போல நடக்க வல்ல இளம் குருகே என்கிறார், நீ பறந்து செல்லும் வல்லமை பெற்றது தனக்கு உதவுவதற்கே என்கிறார்.

பூந்துழாய் முடியார்க்கு, பொன் ஆழி கையாருக்கு என்பதால் அவனது வடிவழகு சொல்லப்பட்டது. திருமூழிக்களத்தாருக்கு என்று சொல்வதால் அவன் குணம் சொல்லப்பட்டது. அவனை, அவன் வடிவை, பிரிய வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டால், பிழையார் என்று சொல்கிறார். ஆழ்வார் பிரிந்த நிலையை, இராமனை பிரிந்த தசரதன் இதே போல, ராமாயணம், அயோத்தியா காண்டத்தில் (2.59.30) புலம்புவது மேற்கோளாக காட்டப் படுகிறது.

அதோ நுகிம் துக்க தரம் ஸ : அஹம் இக்ஷ்வாகு நந்தநம் * இமாம் அவஸ்த்தாம் ஆபந்நோ : ந இஹ பஷ்யாமி ராகவம்৷৷ (இந்த நிலையை அடைந்தும் இன்னும் ராமனைக் காண முடியாமல் தவிக்கும் எனக்கு இதைவிடப் பெரிய வருத்தம் வேறென்ன இருக்க முடியும்?)

எம்பெருமானின் திருமேனி பக்தர்களுக்காகவே என்றும், தனக்காகவே தன்னை கொள்ள வேண்டும் என்றும் பாடுகிறார். காதலுக்கும் மிருது தன்மைக்கும் சேராததோடு, அருளே இல்லாதவர் செய்யும் செயல் என்றும் பெண் கொலைக்கு அஞ்சாதவர் செய்யுமவற்றை செய்கிறீர்கள் என்றும் சொல்கிறார்.

தகவு அன்று என்று உரையீர்கள் தடம் புனல் வாய் இரை தேர்ந்து * மிகல் இன்பம் பட மேவும் மென் அடைய அன்னங்காள் * மிக மேனி மெலிவு எய்தி மேகலையும் இடம் அழிந்து *என் அக மேனி ஓழியாமே திருமூழிக்களத்தார்க்கே 9.7.10

மிக்க நீர் வளத்தை உடைய பொய்கையிலே இரையை தேடி புசித்து இனிமை கரை புரளும் படி கலக்கின்ற மெல்லிய நடையை உடைய அன்னங்காள், சரீரம் மிக மிக மெலிந்து மேலே உள்ள புடவையும் கட்டுக்குலைந்து என்னுடைய அகவாயில் சொரூபம் குலைவதற்கு முன்னே, திருமூழிக்களத்தில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற எம்பெருமானை கண்டு இது தக்கது அல்ல என்று சொல்லுங்கள் என்கிறாள். மேனி மிக மிக மெலிந்து மேகலையும் ஈடு அழிந்தது; இனி அகமேனி குலைவதற்கு முன் திருமூழிக்களத்தாருக்கு சொல்லுங்கள் என்கிறாள்.

சில அன்னங்களை குறித்து தான் முடிவதற்கு முன்பு அவனிடம் தெரிவியுங்கள் என்கிறார்.

எம்பெருமானின் உண்மை தன்மை (நிரூபகம்) அருள் புரிவது. அவனுடைய உண்மை தன்மை அழிவது என்பது தகவு இல்லை என்ற சொல்ல சொல்கிறார். இவர்கள் சேர்ந்து இருப்பது இன்பம் கரை புரளும்படி மிக அதிகமாக இருப்பது, என்றும், இவர்கள் பிரியாவிட்டால் இருவரும் அழியும்படி ஆயிற்று என்றும் சொல்கிறார்.

ஒழிவு இன்றித் திருமூழிக்களத்து உரையும் ஓண்சுடரை * ஒழிவு இல்லா அணி மழலைக் கிளி மொழியாள் அலற்றிய சொல் * வழுவில்லா வண்குகூர்ச் சடகோபன் வாய்ந்து உரைத்த * அழிவில்லா ஆயிரத்து இப்பத்தும் நோய் அறுக்குமே 9.7.11

திருமூழிக்களத்தில் நீங்காமல் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற ஒளிப்பிழம்பான எம்பெருமானை, அவனை பிரிந்து தரிக்க மாட்டாத, அழகிய மழலை பொருந்திய கிளியின் மொழி போன்ற மொழி பேசுகின்ற ஒரு பெண் கூறுகின்ற கூற்றிலே வைத்து, குற்றம் இல்லாத வளம் மிகுந்த திருகுருகூரில் அவதரித்த ஸ்ரீ சடகோபர் அருளிச்செய்த அழிவு இல்லாத ஆயிரம் திருபாசுரங்களில் இந்த பத்து திரு பாசுரங்களும் பகவானை பிரிந்து இருத்தல் ஆகின்ற நோயினை அறுக்கும் என்று எடுத்து உரைக்கிறார்.

இந்த திருவாய்மொழியை கற்பவர் பிரிவிற்கு காரணமான பிறப்பாகிய நோயினை இது தானே அறுத்து கொடுக்கும் என்கிறார். ஒண் சுடர் என்றது பின்னானார் வணங்கும் சோதி என்று சொல்வது போல என்கிறார். திருநாட்டில் விளங்கப்பெறாத திருக்குணங்களும் இருட்டறையில் விளக்குப்போலே பிரகாசிப்பது இங்கே ஆதலால் ஒண்சுடரை என்றது.

அணிமழலைக் கிளிமொழியாள் என்றது ஆழ்வார் தம்மை அன்று. எம்பெருமானைப் பிரிவில் தரிக்கமாட்டாத சீதா பிராட்டியை ஆகும். ந ச ஸீதா த்வயா ஹீநா ந சாஹம் அபி ராகவ * முஹூர்தம் அபி ஜீவா வோ ஜலாந் மத்ஸ்யாவி நோத்தரிதௌ (இராமாயணம் அயோத்யா 53.31) என்ற மேற்கோள், ஸ்ரீராமா, உன்னிடம் இருந்து பிரிக்க படுகின்ற சீதை பிழைக்க மாட்டாள் எனப்படுபவள் அன்றோ என்பதை சொல்வதற்காக என்று கொள்ளலாம்.

இந்த பாசுரத்தை கேட்டவற்கு அக்காலத்தை போல எக்காலத்திலும் இன்பம் பிறக்கும்படி ஆயிற்று என்கிறார். பகவானை பிரிதல் ஆகிற நோயை அறுக்கும் என்றும், கலந்து பிரிந்து துக்க பட வேண்டாம் என்றும் பிரிவு இல்லாத தேசத்தில் புக பெறுவர் என்றும் சொல்கிறார்.

திருமங்கை ஆழ்வார் – பெரிய திருமொழி – 7.1.6

பணியேய் பரங்குன்றின் பவளத் திரளே, * முனியே திருமூழிக் களத்து விளக்கே, * இனியாய் தொண்டரோம் பருகின இன் அமுதாய * கனியே உன்னைக் கண்டு * கொண்டு உய்ந்து ஓழிந்தேனே!

பனி அதிகம் உள்ள, திருப்பிரிதியில் எழுந்து அருளி இருக்கின்ற, பவளங்கள் திரண்டு அழகாக இருப்பது போல, அடியார்களுக்கு நன்மை செய்வதையே நினைத்து கொண்டு இருப்பவனே, திருமூழிக்களத்தில் விளக்கு போல விளங்குபவனே, பரம போக்கியமானவனே, தொண்டர்கள் பருகுவதற்கு இனிமையானவனே, கனியே உன்னை சேவித்து உஜ்ஜீவிக்க பெற்றேன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

திருமங்கை ஆழ்வார் – திருநெடுந்தாண்டகம் – 10

பொன்னானாய். பொழிலேழும் காவல் பூண்ட புகழானாய் இகழ்வாய தொண்டனேன் நான், * என்னானாய்? என்னானாய்? என்னல் அல்லால் என்ன அறிவன ஏழையேன், உலகம் ஏத்தும் * தென்னானாய் வடவானாய் குடபாலானாய் குணபால தாயினாய் இமையோர்க்கு என்றும் முன்னானாய் *பின்னானார் வணங்கும் சோதி திருமூழிக் களத்தானாய் முதலானாயே.

எம்பெருமானே! பலவழிகளாலும் உன்னைச் சொல்லிக் கதறுவதை தவிர வேறு ஒன்றும் நான் அறியேன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

தெற்கே, உலகம் முழுவதும் துதிக்கத்தக்க திருமாலிருஞ்சோலை மலையில் நின்ற யானை போன்றவனே! வடக்கே திருவேங்கடத்தில் நின்ற யானை போன்றவனே! மேற்கில் திருவரங்கம் கோயிலில் திருக்கண்வளர்ந்தருளுகிற யானை போன்றவனே! கிழக்கில் திருக்கண்ணபுரத்தில் மதயானை போன்றவனே! எக்காலத்திலும் நித்யசூரிகள் கண்ணால் கண்டு அனுபவிக்கலாம்படி அவர்கள் முன்னால் நிற்பவனே, திருஅவதாரங்கள் காலத்திற்கு பின்னால் பிறந்தவர்கள் ஆச்சர்யப்படும் வகையில் ஜோதியாக திருமூழிக்களத்தில் உறைபவனே ! முழுமுதற் கடவுளே! பொன் போன்றவனே! ஏழு லோகங்களையும் காத்து அருள்வதால் வந்த புகழுடையவனே! இகழ்வையே வடிவாக உடைய தொண்டனான அறிவிலியான நான், என்னுடைய யானையே! என்னுடைய யானையே!, என்று சொல்லுவதை தவிர வேறு என்னவென்று சொல்வது ? என்கிறார்.

பொன்னானது தன்னைப் பெற்றவர்களையும் பெற விரும்புவர்களையும் இரவும் பகலும் கண் உறங்க விடாது. எம்பெருமானும் அப்படியே; காண்பதற்கு முன்பு முக்தி வேண்டுவர்களை உறங்க விட மாட்டான்; கண்டபின்பும் நித்ய முக்தர்களை கண் உறங்க விட மாட்டான்.

பொன்னானது தன்னை இழந்தவனைக் கதறிக் கதறி அழச் செய்யும். எம்பெருமானும் அப்படியே: ஸ்ரீராமபிரானை இழந்த பரதன் சபையில் புரண்டு கதறி அழுதது ஸ்ரீ ராமாயணத்தில் பிரசித்தம். இன்னும் பல ஆழ்வார்களின் பாடல்களும் உதாரணமாக தரலாம்.

பொன்னானது தன்னையுடையவனை கர்வம் கொண்டு பெருமையுடன் பேச செய்யும். எம்பெருமானும் அப்படியே; “இல்லை எனக்கு எதிர் இல்லை எனக்கு எதிர் இல்லை எனக்கு எதிரே’ என்று எம்பெருமானை உடையவர்கள் செருக்குடன் பேசுபவர்கள் ஆயிற்றே.

ஏழுலகங்களையும் ஆளிட்டு ரக்ஷிக்கை என்று இல்லாமல், தானே முன்னின்று ரக்ஷிப்பதனால் வந்த புகழ்படைத்தவனே! காத்தல் தொழிலைத் தனக்கு ஒரு அணிகலனாகப் பூண்டு இருப்பவனே என்கிறார். ஸ்ரீவிபீஷணாழ்வான் கடற்கரையிலே வந்து சரண் புகுந்த போது ஸுக்ரீவமஹாராஜர் முதலானார் இவனை ரக்ஷிக்கக்கூடாது என்று தடை செய்த போதும் ரக்ஷித்தே தீரும்படியான விரதம் பூண்டவன் எம்பெருமான் என்கிறார்.

பின்னானார் வணங்கும் சோதி திருமூழிக்களத்தானாய்! என்று சொன்னது, திருமூழிக்களம் போன்ற எம்பெருமான் உகந்து அருளிய அர்ச்சாவதார தேசங்கள் என்று எடுத்து கொள்ளலாம். பரத்வத்திலும் வ்யூகத்திலும் விபவங்களிலும் அந்தர்யாமித்வத்திலும் அனுபவிக்க பெறாதவர்கள் இங்கு பின்னானார் என்று கூறப்படுகின்றனர். அப்படிபட்டவர்களுக்காக திருமூழிக்களம் முதலான அர்ச்சாவதார நிலங்களிலே திருக்கோயில் கொண்டெழுந்தருளியிருக்குமவனே! என்று சொல்கிறார்.

திரு மங்கை ஆழ்வார் – பெரிய திருமடல் – 129

என்னை மனங் கவர்ந்த ஈசனை, – வானவர்தம் * முன்னவனை மூழிக் களத்து விளக்கினை, 

தேவாதிராஜனாய், திருமூழிக்களத்தில் விளங்குபவனாய் இருப்பவனை இங்கே குறிப்பிடுகிறார்.

மீண்டும் இன்னொரு திவ்ய தேச அனுபவத்தில் சந்திப்போம், நன்றி.

Please click here to view the English Version, thanks

திருமாலை (என்னும் ப்ரபந்தம்) அறியாதார், திருமாலையே (பெருமாளை) அறியாதார் என்ற சொற்றொடருக்கு ஏற்ப, நாம் எல்லோரும்,  தொண்டரடிப்பொடிஆழ்வார்   எழுதிய  திருமாலை என்ற திவ்யப்ரபந்தந்தை நன்றாக அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

முதல் மூன்று பாசுரங்களில், பரமாத்மாவின் அனுபவத்தை ரசித்த ஆழ்வார்,  அடுத்த  பதினோரு பாடல்களில் நமக்கு உபதேசிக்கிறார். ஆழ்வாரின் இகழ்வுக்கு பயந்து பலர், பல காரணங்களை சொல்லிய நழுவியபோது ஆழ்வார், “சிலையினால் இலங்கை செற்ற தேவனே தேவன் ஆவான்” என்று சொல்லி இராமபிரானையும் “கற்றினம் மேய்த்த கழலிணை பணிமின்” என்று எளிமையான கண்ணனையும், “உய்பவர்க்கு உய்யும் வண்ணம் திருவரங்கம் காட்டினான்” என்று சொல்லி நம்மை திருவரங்கனிடம் அழைத்து செல்கிறார்.

அப்படியும் மக்கள் எல்லோரும் எம்பெருமான் பக்கம் செல்லாமையால், ஆழ்வார் அவர்களை விட்டுவிட்டு, எம்பெருமான் திருவரங்கனாக, தனக்கு செய்த மிக பெரிய உதவிகளை அடுத்த பத்து பாசுரங்களில் விவரிக்கிறார். எம்பெருமான், பரமாத்மாவில் உள்ள சந்தேகங்களை ஆழ்வாருக்கு தீர்த்து, அவரின் நெஞ்சில் வந்து புகுந்து, தனது கடினமான நெஞ்சத்தை கரைத்து, அவனது சேவையையும் அருளையும் கொடுத்து, பலகாலங்களாக சேவிக்காத இழப்பை சரி செய்து, கண்களில் ஆனந்த கண்ணீர் பெருக வைத்து, நான்கு திசைகளை படைத்து, அவற்றில் எம்பெருமான் தன்னுடைய அங்கங்களை வைத்து, அவற்றைக் கொண்டு நாம் உய்வதற்கு வழிசெய்து கொடுத்து, அவனின் திரு அவயவங்களின் அழகும், தேஜஸும், அடியவர்களுக்காகவே என்று மகிழ வைத்து, அவனிடம் மஹாவிஸ்வாசம் இல்லாததால், இத்தனை நாள் இழந்த பகவதனுபவத்தை எண்ணி கலங்கி, நாம் சிரமப்பட்டு புதிதாக கண்டு பிடித்து எம்பெருமானின் பெருமைகளை பேச வேண்டியது இல்லை என்று அவரை பாட வைத்து, அவன் அழகினை திருவரங்கத்தில் காண்பித்து, அதனை மறந்து ஆழ்வாரை வாழமுடியாதபடி செய்து, சரணாகதிக்கு தேவையான தகுதி ஒன்றும் தனக்கு இல்லை என்று ஆழ்வாரை உணரச் செய்து, அதற்கு அவரை தயார் செய்த உதவிகளை சொல்கிறார்.

எம்பெருமான் தனக்கு கொடுத்த அனுபவத்தை சொல்வது (1-3), தன்னுடைய அனுபவத்தை கொண்டு உபதேசம் செய்வது (4-14), மற்றும் எம்பெருமான் தனக்கு செய்த நன்மைகளை நினைத்துக் கொள்ளுதல்(15-24) என்ற முதல் மூன்று உட்பிரிவுகளை பார்த்த பின் தன்னிடம் ஒரு நல்ல குணமும் இல்லை என்று ஒரு ஐந்து பாடல்களிலும், எல்லா கெட்ட குணங்களும் உள்ளன என்று அடுத்த ஐந்து பாடல்களிலும் ஆழ்வார் சொல்லும் 25 முதல் 34 வரை உள்ள பத்து பாசுரங்கள் கொண்ட ஆழ்வாரின் நைச்சானுசந்தானம் என்ற இந்த நான்காவது பகுதியை அனுபவித்தோம்.

ஒரு நல்ல குணமும் இல்லை என்ற தலைப்பில் 25 முதல் 29 வரை உள்ள பாடல்கள்:

• 25வது பாடலில்  (குளித்து மூன்று அனலை) ஆழ்வார் தனக்கு கர்ம, ஞான, பக்தி யோகங்கள் செய்வதற்கான தகுதி இல்லை என்றும் தகுதி முதல் எல்லாவற்றையும் அருள வேண்டும் என வேண்டுகிறார்.
• அர்ச்சனை, துதி போன்றவற்றையும் தான் செய்வதில்லை என்று ஆழ்வார் சொல்வதாக அமைந்த போதெல்லாம் போது கொண்டு ( 26) பாசுரம்.
• இராமாயண காலத்தில் குரங்குகளும், அணில்களும், நல்ல நெஞ்சத்தோடு செய்த கைங்கர்யம் போல் தான் எந்த கைங்கர்யமும் செய்தது இல்லை என்று குரங்குகள் மலையை நூக்க (27) வது பாசுரத்தில் சொல்கிறார்.
• உம்பரால் அறியலாகா (28) என்ற பாடலில், எம்பெருமான் காத்தருள வேண்டும் என்று கதறிய யானையின் சிந்தனையும் தனக்கு இல்லை என்று ஆழ்வார் வருந்துகிறார்.
• ஊரிலேன் காணியில்லை (29) பாசுரத்தில், எம்பெருமான் உகந்து அருளின திவ்ய தேசங்களுடனும் தனக்கு சம்பந்தங்கள் இல்லை என்று ஆழ்வார் மறுக்கிறார்.

அடுத்த ஐந்து பாடல்களில், தன்னிடம் எல்லாவிதமான தீமைகளும் உண்டு அல்லது எல்லா கெட்ட குணங்களும் உண்டு என்று சொல்வதை பார்த்தோம்.

• தன்னிடத்தில் இல்லாத தீமை, உலகத்திலேயே இல்லை என்றும், மற்றவர்கள் ஏற்றம் பெறுவதை பொறுக்காத தீயகுணம் தன்னிடம் உள்ளது என்றும் சொல்வது மனத்திலோர் தூய்மையில்லை (30) என்ற பாடல்.
• தான், தவம் செய்பவர்கள் கூட்டத்திலும், நல்லது செய்ய பொருள் சேர்ப்பவர்களின் கூட்டத்திலும் இல்லை, தன்னால் சொந்தங்களுக்கு ஒரு பயனும் இல்லை, கூடி இருந்த பெண்களுக்கும் கள்வனாக மாறி தன்னுடைய இந்த பிறவி வீணானதை நினைத்து தவத்துளார் தம்மில் அல்லேன் என்ற 31வது பாடலில் வருந்துகிறார்.
• எம்பெருமானை அடைவதற்கு ஒரு வழியும் அறியாதவனாய், கள்வனாய், மனதிற்கு பிடித்தவற்றை விட முடியாதவனாக, மூடனாக, எம்பெருமான் முன் வந்து நின்றதை ஆழ்வார் ஆர்த்து வண்டு அலம்பும் சோலை என்ற 32வது பாடலில் தன்னுடைய மூடத்தனம் சொல்கிறார்.
• தம்முடைய தாழ்வுகளைச் சொல்லி தனக்கு போக்கிடம் வேறு எதுவும் இல்லை என்று கதறி எம்பெருமானின் கருணையின் மேல் உள்ள ஆசையினால், அவன் முன் வந்ததாக ஆழ்வார் மெய் எல்லாம் போக விட்டு என்ற 33வது பாடலில் சொல்கிறார்.
• உள்ளத்தே உறையும் மாலை என்ற 34 வது பாடலில், எம்பெருமான் எல்லோருடைய நெஞ்சத்தில் இருந்து, எல்லாவற்றையும் அறிகின்றான் என்ற அவனது குணத்தை புகழும்போது, அவனுக்கு அடிமை செய்பவன் போல தான் போட்ட, கள்ள வேஷம் கலைந்ததே என்று வெட்கமடைந்து தனக்குள்ளேயே சிரித்துக் கொண்டு அவனை விட்டு விலக நினைக்கிறார்.

ஆழ்வார் தன்னை விட்டு விலகுவதை அறிந்த எம்பெருமான், அவரை தம்மிடமே இருக்க செய்ய, எம்பெருமான் செய்த நன்மைகளை விளக்கும் பகுதி.

இந்த பகுதியின் முதல் பாசுரமான ‘தாவி அன்று உலகம் ‘ (35) , என்ற பாடலில், “எல்லா உலகங்களையும் கடந்து எல்லார் தலைகளிலும் அவர்கள் கேட்காமலே திருவடிபட வியாபித்து, திருவிக்கிரமனாக அருளிய எம்பெருமானைத் தவிர, பிறரை நினைக்க மாட்டேன், என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

இனி, அடுத்த பாசுரம், நன்றி.

பாசுரம் 36

மழைக்கன்று வரைமுனேந்தும் மைந்தனே மதுர வாறே * உழைக்கன்றே போல நோக்கம் உடையவர் வலையுள் பட்டு * உழைக்கின்றேற் கென்னை நோக்கா தொழிவதே உன்னை யன்றே * அழைக்கின்றேன் ஆதி மூர்த்தி அரங்கமா நகருளானே. (திருமாலை 36)

இந்திரன் பசிக்கோபத்தாலே ஏழு நாள் விடாமல் மழை பெய்வித்த அந்த காலத்திலே பிருந்தாவனத்தில் பசு, கன்று மற்றும் அங்குள்ள அனைவரும் மழையினால் கஷ்டப் படுவதற்கு முன், மழையைத் தடுப்பதற்காக கோவர்த்தன மலையை தன்னுடைய திருக்கரத்தில் ஒரு குடையாக ஏந்திய பலம் பொருந்திய இளைஞனான எம்பெருமானை, இனிய ஆறுபோல், எல்லார்க்கும் விருப்பங்களையும் தீர்ப்பவனான எம்பெருமானை, மான் குட்டியின் விழிபோன்ற விழியையுடைய மாதர்களின் கண்களின் வலைகளில் அகப்பட்டு துடிக்கிற தனக்கு அருள் புரியாமல் இருக்கிறாரே, அந்த முழுமுதற் கடவுளை , அரங்கமா நகருளானை நோக்கியன்றோ தான் கூப்பிடுகிறேன் என்று ஆழ்வார் சொல்வது இந்த பாடலின் பொழிப்புரை.

சென்ற பாட்டில் ‘அணுகத்தகாதவன்’ என்று ஆழ்வார் விலக முடியாதபடி தன்னுடைய நீர்மையை (எளிமையை ) காட்டி, எம்பெருமான் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டார். அப்படி சேர்த்துக் கொண்டு பின்பு, எம்பெருமானை அடைய வேண்டும் என்ற அவா, ஆழ்வாருக்கு அதிகமாக, அப்படி அவா கொண்டவர்களை எம்பெருமான் அழைத்து செல்லும் பரமபதத்திற்கு தன்னையும் உடனே கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்று ஆசைபட்டார். ஆனால் எம்பெருமான் ஆழ்வாருக்கு அஜீர்ணம் தீர்ந்து நன்றாக பசித்த பின், முழுமையாக உண்டு களிப்பது போல ஆழவாரும் தன்னை நன்றாக, முழுமையாக அனுபவிக்க வேண்டும் என்று ஆழ்வாரை காக்க வைக்க, ஆழ்வாரோ, விரோதி விஷயங்களை கண்டு பயந்தவராய், பெரியபெருமாள் நிம்மதியாக கண் வளரந்தருள முடியாதபடி, எல்லோரும் நீராய் உருகும்படி பெரும் குரலிட்டு கூப்பிடுகிறார்.

இனி சற்று விளக்கமாக,

மழைக்கு

ஆழ்வார் கோஷ்டியில் ‘மழை ‘என்று குறிப்பிட்டால் அது எம்பெருமான் கோவர்த்தன மலையை தூக்கி கல் மழையில் இருந்து அனைவரையும் காப்பாற்றிய இந்திரனின் கல் மழையையே குறிக்கும். ஆனை என்று பொதுவாக சொன்னாலும் அது கஜேந்திர ஆழ்வானையே குறிப்பது போல் இதுவும் ஒன்று. ஆயர்கள், இந்திரனால் வந்த கல்மழை ஆபத்தினை தீர்த்த எம்பெருமானை தஞ்சம் அடைந்தது போல் தானும் தன்னுடைய சம்சார துக்கங்களில் இருந்து விடுபட எம்பெருமானிடம் தஞ்சம் புகுகிறார். பசியினால் வாடுபவர்கள் செல்வந்தர்களை பார்த்து யாசிப்பது போல், ஆபத்தினை போக்கும் எம்பெருமானை நோக்கி, தன்னுடைய ஆபத்தினை போக்குமாறு வேண்டுகிறார்.

அன்று ஆயர்களுக்கும், பசுக்களுக்கும், கன்றுகளுக்கும் கல்மழையினால் ஏற்பட்ட ஆபத்தினைப் போன்றதே இன்று ஆழ்வாருக்கு சம்சாரத்தினால் ஏற்பட்ட ஆபத்து, அதனால் தன்னையும் காக்க வேண்டும் என்கிறார்.

கல்மழையினால் ஏற்பட்ட ஆபத்தினால் பாதிக்கபட்டவர்களை மட்டும் தான் எம்பெருமான் காப்பாற்றுவாரா என்றும், துன்ப மழையில் கஷ்டப்படும் எல்லோரையும் காப்பாற்ற கூடாதா என்றும், ஒரு ஊராக உள்ள எல்லோரும் துன்பப்பட்டால் தான் காப்பாற்றுவாரா என்றும், ஒரு ஊர் பட்ட துன்பங்களை தான் ஒருவனே படுவதாகவும் தன்னை காக்க கூடாதா என்றும் ஆழ்வார் கேட்கிறார்.

வரை

இந்திரன் ஏவ, மேக கூட்டங்கள், திரண்டு மழையை தொடர்ந்து கொட்ட, பசிக் கோபத்தாலே இப்படி மழை பெய்விக்கிறான் என்று உணர்ந்த எம்பெருமான், சக்ரத்தாழ்வானை கூப்பிடக்கூட நேரம் இல்லாமல், உடனே கையில் கிடைக்கக்கூடிய மலையை கையில் எடுத்து காப்பாற்றுகிறான். இதனால் எம்பெருமானுக்கு இந்த பொருளை கொண்டுதான் இந்த ஆபத்தில் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எந்த நியதியும் இல்லை என்பது விளங்கும். ஆகையால் ஆழ்வாரை ரக்ஷிப்பதற்கும் எந்த கருவியும் இல்லை என்ற குறையும் எம்பெருமான் சொல்லமுடியாது என்பது ஆழ்வாரின் எதிர்பார்ப்பு.

பசுக்களுக்கு மழையினால் துன்பம் ஏற்படுவதற்கு முன்னரே எம்பெருமான் காத்தான் என்பதை தெரிவிக்கவே முன்பு என்று கூறுகிறார். ஆயர்கள் முதலானோர் எம்பெருமானை தவிர வேறு ஒருவரை சார்ந்து இருப்பவர் இல்லாததால் அவர்களுக்கு ஆபத்து வரும் முன்னரே காப்பாற்றுகிறான் என்றும் ஆழ்வார் கூறுகிறார். இங்கு உரையாசிரியர் ஆளவந்தாரின் ஸ்தோத்திர ரத்தினத்தில் இருந்து 49வது ஸ்லோகத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறார். அந்த ஸ்லோகத்தின்படி, ஞான, சக்தியாதி குணங்கள் நிறைந்தவரும், அடியவர்களை கை விடாதவனும் ஆன எம்பெருமானிடம், , விவேகம் இல்லாத மேகங்களால் இருள் அடைந்த திசைகள் உடைய இடத்தில், இடைவிடாமல் பொழிவதால், பலவிதமாக இன்னல்களை கொடுப்பதும் ஆகிய சம்சாரமாகிய இருள் மழையில் இருந்து வழி தவறிய அடியேனை காத்து அருள்வாயாக என்று ஆளவந்தார் வேண்டுகிறார். இந்த பாடலில் தொண்டரடிபொடி ஆழ்வார், தான் இப்படி சம்சார துன்ப மழையில் நனைந்து வருந்தி அழைத்த போதும், காப்பாற்ற வரவில்லையே என்று கதறுகிறார்.

ஏந்தும்

ஏழு வயதில் எளிதாக ஒரு பூ பந்தை தூக்குவது போல் தூக்குகிறார். ஆழ்வார் தன்னை காப்பாற்றுவதால் எம்பெருமானுக்கு ஒரு பாரமாக இருக்குமோ என்ற காரணத்தினால் தான் இன்னும் காப்பாற்ற படாமல் இருக்கிறோமோ என்று கவலை படுகிறார். நம்மாழ்வார் திருவிருத்தம் 21 பாடலில் சூட்டு நன் மாலைகள் தூயன ஏந்தி என்று கூறியதைப்போல், நித்ய சூரிகள் இவனுக்கு சாற்றுவதற்கு மாலைகளை ஏந்தி இருப்பது போல், எம்பெருமான் அடியவர்களை காப்பாற்றுவதற்காக ஒரு மலை ஏந்தி நிற்கிறான் என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

மைந்தனே

மலையை எளிதாக எடுப்பதற்கு தேவையான வலிமையை, மிடுக்கை, மைந்து என்ற சொல் காட்டுகிறது. மைந்தன் என்பது பாலகன் என்றும் தன்னை அண்டியவர்களை காப்பாற்றியதால் வயது குறைந்தவன் போல் ஆனான் என்றும் கொள்ளலாம். மனிதர்கள் தங்களுக்கு பிரியமான உணவு கிடைத்தவுடன் ஆனந்தம் அடைந்து வயது குறைந்தது போல் தோன்றுவது போல், எம்பெருமானுக்கு அடியார்களை ரக்ஷிப்பது மிகவும் பிரியமான ஒன்று ஆகும். அதனால் அவன் வயது குறைந்து இளையவன் ஆகிறான். இப்படி ஆழ்வாரான தன்னை காப்பது, எம்பெருமானுக்கு விருப்பானான ஒன்றாக இருந்தும், தான் இப்படி கூப்பிட்டும் வராமல் இருக்கிறானே என்று ஆழ்வார் வருந்துகிறார்.

மதுரவாரே

இனிமையான வடிவை எடுத்து நதியைப் போன்றவனே என்கிறார். முன்பு சொன்னது போல் காப்பவனாகவே இல்லாமல், அடித்து விழுங்குபவன் ஆனாலும் அவனை விட்டு செல்ல முடியாதபடி அவனுடைய வடிவழகு இருக்கிறது என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார். மதுர கடலே என்று சொல்லாமல் மதுர ஆறே என்று ஆழ்வார் சொல்வதற்கு காரணம், கடல் நீர் உப்பு கலந்தது, குடிப்பதற்கு முடியாது, கடல், ஆறு போல் இருக்கும் இடத்தைத்தேடி ஓடி வராது; ஆறானது வெள்ளம் வந்தால், அணையை கடந்து அடித்து கொண்டு வருவது போல், ஆழ்வார் தன்னை பாவி என்று சொல்லி விலக நினைத்த போது, ஆழ்வார் விட்டு செல்ல முடியாமல் அவரை அணைத்து கொண்டதை சொல்கிறார். ஆறு பயன்படுத்துபவன் இருக்கும் இடம் தேடி செல்வது போல், இந்த மதுர ஆறும் பரமபதத்தில் தோன்றி, இடைச்சேரியில் இருக்கும் ஆழ்வாரை தேடி வருகிறது என்கிறார்.

உழைக்கன்றே போல நோக்கம் உடையவர் வலையுள் பட்டு, உழைக்கின்றேற்கு

இந்திரனால் பொழிந்த கல் மழையில் இருந்து வந்த ஆபத்தில் இருந்து அன்று காப்பாற்றியதாகவும் இன்று யாரிடம் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டும் என்று எம்பெருமான் திருவுள்ளம் ஆக அதற்கு ஆழ்வார் விடை தருகிறார். மான் குட்டியின் கண் போன்ற கண் அழகை உடைய பெண்களின் பார்வை ஆகின்ற வலையில் அகப்பட்டு துன்பப் படுகிறேன் என்கிறார். உள்ளே அன்பு ஒன்றும் இல்லாது இருந்தாலும், எல்லாம் இவனே என்பது போல், இவனை விட்டால் வேறு கதி இல்லாதவர்கள் போலவும், வெளி வேஷம் போட்டு, அழகிய மான் குட்டியின் பார்வையாகிய வலையில் சிக்கிய ஆழ்வாரை என்பதை, உழை என்பதால் மானையும், உழைக்கன்று என்பதால் மான் குட்டியையும் சொல்கிறார். வலையானது அகப்படுத்திக் கொள்வதாய், தப்பி போக முடியாததாக உள்ளதாய், அகப்பட்டவர்க்கு எந்த பலனும் தராததாய் இருப்பது போல் இந்த பெண்களின் கண் வலை, ஆழ்வார் எம்பெருமானை பற்றி ஈடுபட முடியாததாய், இனிமை இல்லாததாய், அதில் இருந்து தப்பி போவது அரிதாவதாக உள்ளதாய் இருக்கிறது என்கிறார்.

எனக்கு

கல் மழையின் போது காப்பாற்றப்பட்ட பசுக்களை போல் துன்பப்பட்டேன் என்று தெரிந்தும், இத்தகைய துன்பத்தில் இருந்து காப்பாற்ற வேண்டியவன் எம்பெருமான் மட்டுமே என்பதையும் உணர்ந்தும், நீயே என்னை காப்பாற்ற வேண்டும் என்று வேண்டியும் என்ற ‘என்னை‘ என்று ஆழ்வார் கூறுகிறார்.

நோக்காது ஓழிவதே

கல்லால் வந்த ஆபத்திற்கு கல்லை எடுத்து காப்பாற்றியது போல், கண்ணால் வந்த ஆபத்தை கண்ணால் அருள் புரிந்து காப்பாற்ற வேண்டாமா என்று ஆழ்வார் கேட்பது போல் உள்ளது. என்னை காப்பாற்றும் போது மலையை தூக்கி காப்பாற்றும் சிரமம் இருக்காது. ஆழ்வாரின் நெஞ்சம் குளிரும்படி நோக்கினால் போதும் என்று சொல்கிறார். நோக்க வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்காமல், நோக்காமல் இருக்கிறாயே என்று கேள்வி கேட்பதன் காரணம், தனக்கும் அவனுக்கும் உள்ள உறவை எண்ணியும், அவனது உறுதியான எளிமையை மனதில் கொண்டும் இருக்கலாம்.

இப்போதும் எம்பெருமான் வராததின் காரணம், உடனே கொடுத்து விட்டால், தான் ஒரு அயோக்கியன் என்பதை மீண்டும் சொல்லி, ஆழ்வார் தன்னை விட்டு விலகி விடுவார் என்ற எண்ணத்தினால் தான். ஆகவே அஜீரணம் தீர்ந்து பசி ஏற்பட்ட நன்றாக உண்டு அனுபவிப்பது போல, பின்னர் அனுபவம் கொடுத்து ஆழ்வார் தம்மை நன்றாக அனுபவிக்கட்டும் என்று எம்பெருமான் இருந்தான். நோய் வாய்ப்பட்ட குழந்தை மீண்டும் பசி என்று அழைப்பது, எப்படி தாய்க்கு இன்பம் கொடுக்குமோ அதே போல் எம்பெருமானும் ஆழ்வாரின் இது பற்றிய குரல் கேட்க, காத்து கிடந்தான்.

உன்னை அன்றே அழைக்கின்றேன்

ஆழ்வார், தான் யாராவது தாழ்ந்தவர் முன்னே நின்று தன்னை காப்பாற்று என்று கதறுகின்றேனா, காப்பாற்றுவதற்கு யார் இருக்கிறார் என்று காத்து இருக்கும் பெரியபெருமாள் முன்னே தானே இருக்கிறேன், வேறு வேலை இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியாதபடி இருக்கும் எம்பெருமானிடத்தில் தானே கேட்கிறேன் என்கிறார். ஆழ்வார் அழைத்தவுடன் வர வேண்டிய நிர்பந்தம் என்ன என்று, எம்பெருமான் திருவுள்ளமாக, அதற்கு ஆழ்வாரின் சமாதானம் ஆதிமூர்த்தி என்ற அடுத்த பதத்தில் கொடுக்கிறார்.

ஆதிமூர்த்தி

பிரளய காலத்தில் எல்லா ஜீவாத்மாக்களையும் ஒன்றாக தன்னுடைய திருவயிற்றில் வைத்து காப்பாற்றி பின் சங்கல்பத்தால் எல்லாவற்றையும் படைத்த எம்பெருமான் தானே காப்பாற்ற வேண்டும் என்கிறார். குழந்தையை காப்பாற்றும் பொறுப்பு பெற்றோருக்கு தானே உள்ளது, அழும் குழந்தை அம்மா என்று தானே கூப்பிடும் என்று ஆழ்வார் உரைக்கிறார்.

அரங்க மா நகருளானே

ஆழ்வாரை ரக்ஷிக்க பழைய கிணறுதனை தூர் வாருவது போல், உலகை படைத்த வரலாற்றை எல்லாம் சொல்ல வேண்டுமோ, பரமபதத்தில் இருந்து இந்த திருவரங்கத்தில் பள்ளி கொண்டு இருக்கின்ற காரணம் போதாதா என்று கேட்கிறார். இங்கே பள்ளி கொண்டு இருப்பதற்கு, ஜீவாத்மாக்களை காப்பாற்றுவது இல்லாமல் வேறு என்ன பலன் உள்ளது என்று பெரிய பெருமாளை கேட்கிறார். எல்லோரும் அவரவர் பாவ புண்ணியங்களை மட்டும் பொறுத்து உஜ்ஜீவனம் கொடுப்பதனால், பரமபதத்தில் இருந்தே செய்து இருக்கலாமே இங்கே வந்து பள்ளி கொண்டு இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லையே என்கிறார்.

அரங்க மா நகருளானே உன்னை அன்றே அழைக்கின்றேன் என்று சேர்த்து பார்த்தால், எம்பெருமான் பரமபதத்தில் இருந்து வந்து அழைக்க வல்லமை பெற்றவன் இல்லை என்றும், தனக்கு ருசி விளைவிக்க இங்கு, திருவரங்கத்தில், வந்து இருந்த பின், ருசி விளைந்த பின், தான் அதை இழப்பதோ என்கிறார். இப்படி கூப்பிட்ட பின்பும் எம்பெருமான் அருள் பாலிக்காமல் இருப்பது ஏன் என்றால், எம்பெருமானுக்கு பரமபதத்தில் உள்ளவர்கள் கூப்பிடுவதை தான் கேட்டு பழக்கம். சம்சாரிகள் குரல் உலக விஷயங்களுக்காகவே மட்டுமே எம்பெருமானை அழைப்பது என்று இது வரையில் இருந்தன. ஆனால் ஆழ்வார் ஒருவர் மட்டுமே, எம்பெருமான் முயற்சி செய்து தேடி பெற்றது, அதனால் இன்னும் கொஞ்சம் கேட்க வேண்டும் என்று எம்பெருமான் திருவுள்ளம் கொண்டதாக சொல்லி இந்த பாடலை முடிக்கிறார்.

மீண்டும் இன்னொரு பாடலின் அனுபவத்தில் சந்திக்கலாம், நன்றி.

பத்மபாணி நாச்சியார் ஸமேத காட்கரை அப்பன் திருவடிகள் போற்றி போற்றி

திவ்ய தேசம்	திருக்காட்கரை
மூலவர்	திருக்காட்கரையப்பன்
உத்சவர்
தாயார்	பெரும் செல்வ நாயகி ; வாத்ஸல்யவல்லி
திருக்கோலம்	நின்ற திருக்கோலம்
திருமுகமண்டலம்	தெற்கே திருமுக மண்டலம்
பாசுரங்கள்	11
மங்களாசாசனம்	நம்மாழ்வார் 11 பாடல்கள்
தீர்த்தம்	கபில தீர்த்தம்
விமானம்	புஷ்கல விமானம்

மலைநாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பற்றிய ஒரு முன்னோட்டத்தை இங்கே காணலாம்.

மலை நாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பதின்மூன்று :

திருவனந்தபுரம், திருவண்பரிசாரம், திருகாட்கரை, திருமூழிக்களம், திருச்சிறு புலியூர், திருசெங்குன்றூர், திரு நாவாய், திரு வல்லவாழ், திரு வண்வண்டூர், திருவாட்டாறு, திருவித்துவக் கோடு, திருக்கடித்தானம் , திருவாறன் விளை (ஆரம்முளா).

திருக்காட்கரை – இந்த ஸ்தலத்தை பற்றி

திவ்ய தேசத்தை பற்றி

கேரளாவில் ஆலவாய் திருச்சூர் இரயில் மார்க்கத்தில் இருஞானக்கொடி புகை வண்டி நிலயத்தில் இருந்தும் அங்காமலி புகை வண்டி நிலையத்தில் இருந்தும், வடக்கே சுமார் 15 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கிறது. ஆலவாய் போகும் வழியில் . 8 கிலோமீட்டர் சென்று அங்கிருந்து இன்னொரு பேருந்தில் செல்ல வேண்டும். அதிக வசதிகள் இல்லை.  இத்தலம் ஷோரனூர் – எர்ணாகுளம் ரயில் மார்க்கத்தில் உள்ள இடைப்பள்ளி என்னும் புகைவண்டி நிலையத்திலிருந்து கிழக்கே சுமார் 4 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ளது.

இந்த க்ஷேத்திரத்தை வாமன க்ஷேத்திரம் என்று கூறுவார்கள். இக்கோயில் சுமார் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் பழமையானது. இந்த எம்பெருமானை வாமன மூர்த்தி என்று சொல்லி வழிபடுவார்கள். இந்த வாமன மூர்த்தி திருக்கோயில் கொண்டுள்ள இடமே திருக்காக்கரா என்றும் திருக்காட்கரை என்றும் வழங்க படுகிறது. திருமால், வாமன அவதாரம் எடுத்து மகாபலிக்கு நற்கதி வழங்கிய திருவோணத் திருநாளை தீபாவளியைப் போல் புத்தாடை அணிந்து, குதூகலமாய் கொண்டாடுகின்றனர். மஹாவிஷ்ணு சங்கு, சக்கர, கதை, பத்ம (தாமரை) ஏந்தி கொண்டு இருக்கின்ற நான்கு திருக்கரங்களோடு மகாபலிக்கு காட்சி கொடுத்த திருக்கோலத்தில் இங்கு எழுந்தருளியுள்ளார்.

அழகிய சுற்றுப்புறங்களுடன் ஒரு பெரிய பகுதியில் சூழப்பட்டுள்ள கோயில் வளாகம், வாமனருக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட பிரதான சன்னதியைக் கொண்டுள்ளது. பிரதான சன்னதியின் கருவறையில் விஷ்ணு சிலை உள்ளது. பிராமண அசுர மன்னன் மகாபலியின் மீது கால் வைக்கத் தயாராகும் கடவுள், வாமனன் உருவில் சிலை உள்ளது. பரசுராமர் கோயிலை நிறுவியதாகக் கூறப்படுகிறது. இக்கோயில் திருவிதாங்கூர் நிர்வாகத்தின் கீழ் உள்ளது.

வாமனன் கோவிலின் உப தெய்வங்கள் பகவதி, சாஸ்தா, கோபாலகிருஷ்ணா, நாகா, பிரம்மராக்ஷசா மற்றும் யக்ஷி. பிரம்மராக்ஷஸ் சன்னதி வெளிப்புற வளாகத்தில் அமைந்துள்ளது, ஆலமரக் கடவுள் மற்றும் சர்ப்பம் ஆகியவற்றுடன் காணபடுகிறது. உள் வளாகச் சுவர்களைச் சுற்றிலும் சுட்டுவிளக்கு எனப்படும் ஆயிரக்கணக்கான விளக்குகளின் வரிசை ‘சுற்று விளக்குகள்’ என்று மொழி பெயர்க்கப் பட்டுள்ளது.

கோயிலுடன் தொடர்புடைய இரண்டு குளங்கள் உள்ளன, ஒன்று கருவறையின் வடக்குப் பகுதியில் கோயிலுக்கு அருகில் அமைந்துள்ள கபிலதீர்த்தம், மேலும் இது அர்ச்சகர்களுக்கு மட்டுமே அணுகக்கூடியது. மற்றைய குளம் கோவில் சுவர்களுக்கு வெளியே வடக்குப் பகுதியில் அமைந்துள்ளது, மேலும் ஓணம் கொண்டாட்டங்களின் போது சிலையின் ஆராட்டு சடங்கு குளியல் போது வழக்கமாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.

2014 இல் புதுப்பிக்கப்பட்ட பிரதான வாமனமூர்த்தி கோயிலுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு சிவன் கோயிலும் உள்ளது. இதில் சிவன், விநாயகர், கார்த்திகேயர் மற்றும் துர்க்கை ஆகிய தெய்வங்களின் சிலைகள் உள்ளன. சிவன் கோவிலின் வயது மற்றும் தோற்றம் பற்றி அதிகம் அறியப்படவில்லை, இது சுமார் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு புதுப்பிக்கப்பட்டது. திருவிழாவின் போது ஓணம் விருந்து நடத்துவதற்கும் வழக்கமாக பயன்படுத்தப் படுகிறது.

ஓணம் பண்டிகை இங்கு சிறப்பாக கொண்டாடப் படுகிறது. சரஸ்வதி பூஜை, நவராத்திரி ஆகியவைகளும் கொண்டாடப் படுகின்றன.

ஸ்தல வரலாறு

ஒரு வணிகன், இங்கு வாழை தோட்டம், வைத்து இருந்தான். அங்கு ஒவ்வொரு முறையும் குலை தள்ளாமல் அழிந்து போய் கொண்டு இருந்தது. அதனால் அந்த வணிகன், இந்த திருத்தல திவ்ய தேச எம்பெருமானுக்கு பொன்னினால் செய்த ஒரு வாழை குலையை சமர்ப்பித்தார். அதற்கு பின் அவரின் வாழை தோட்டம் நன்றாக உயர்ந்து வளர்ந்து, செழித்து, நேந்திரம் பழம் என்று சிறப்படைந்து, வணிகனின் பிரச்சனை தீர்ந்தது.

ஒரு முறை பொன் வாழைபழம் தொலைந்து ஒரு யோகியை சரியாக விசாரிக்காமல் தண்டனை கொடுத்தாகவும் யோகி அவமானத்தல் சாபம் இட்டு, தற்கொலை செய்து கொண்டதாகவும், பின்பு கர்ப்பகிரகத்தில் அந்த பொன் வாழையை மீட்டதாகவும் சொல்கிறார்கள். அந்த யோகி அந்த ஊரில் திரிந்து மக்களுக்கு தொல்லை கொடுத்தகாவும், பிறகு மக்கள் ஒன்று சேர்ந்து அந்த யோகியிடம் வேண்டி, அவருக்கு ஒரு சன்னதி உருவாக்கி தினமும் நிவேத்தியம் கொடுத்து வருகிறார்கள்.

திருமால் மூவடிமண்வேண்டி ஈரடியால் மண்ணும், விண்ணும் அளந்து மூன்றாவது அடியை மாவலியின் தலையில் வைக்க நினத்த போது, வந்திருப்பது சாட்சாத் மஹாவிஷ்ணுவே என்பதை முன்பே அறிந்திருந்த மாவலி எம்பெருமானைத் துதித்து ஒரு வரம் கேட்டான். அதாவது தான் இந்த நாட்டினை நன்றாக ஆட்சி புரிந்ததாகவும், இந்த மக்களுக்கு நல்லது செய்தவைகளை சொல்லியும், ஆண்டுக்கு ஒரு முறை இந்த ஊறி, உலக மக்களைச் சந்திக்க விரும்புவதாகவும் . அதற்கு அருள்புரிய வேண்டுமெனக் கேட்டான். எம்பெருமான், அப்படி நடந்த அந்த தினத்தை மக்கள் விழாவாக எடுத்துக் கொண்டாடும் நாளில் அவனுக்கு அந்த நிலை உண்டாகுமென்றார். இத்தலத்தில் அந்த திருநாளான ஆவணி மாதம் திருவோணத்தன்று வாமன அவதாரத்தை நினைவு கூர்ந்து மக்கள் விழா எடுக்கின்றனர். இக்கோவிலில் நடைபெறும் மிகப் பெரும் திருவிழாவான இதை ஓணத் திருவிழா என்று அ ழைக்கின்றனர். இந்த தினத்தில் மகாபலியும் திருவிழாவிற்கு வருவதாக ஐதீஹம். கேரள தேசத்தின் மிகப் பெரும் திருவிழா இது ஒன்று தான். இந்தியாவில் வாமன மூர்த்திக்கு அமைந்துள்ள ஓரு சில கோவில்களில் இது சிறப்பான ஒன்று.

காட்கரை அப்பன் கபில முனிவருக்கு நேரடியாக காட்சி கொடுத்தார். கபில முனிவர் விஷ்ணுவின் ஹம்ஸம் என்று கூறப்படுகிறது. தன்னுடைய தாயாருக்கே ஞான தத்துவத்தை விளக்கினார். சமுத்திர ராஜன் அவர் தனது தினசரி தபஸ் செய்ய இடம் கொடுத்தார்.

நம்மாழ்வார் – திருவாய்மொழி – ஒன்பதாம் பத்து – ஆறாம் பதிகம்

நம்மாழ்வார் இந்த எம்பெருமானை பற்றி 11 பாடல்கள் பாடி உள்ளார். எம்பெருமான் கிடைக்காத அளவில் ஆழ்வார் நாமும் நம் வான நாடனோடு ஒன்றினோம் என்று எண்ணியதும், இப்போது விட்டால், ஆழ்வாரை இழந்து விடுவோம் என்று எம்பெருமான், ஹனுமான் சீதா பிராட்டியை இலங்கையில் சென்று தரிசித்த போது, எப்படி 12 ஆண்டுகள் ஸ்ரீராமன் திருமாளிகையில் உலக இன்பங்கள் அனைத்தையும் அனுபவித்தோம், எல்லா வித விருப்பங்களும் நிறைவேற பெற்றோம் என்று சீதை சொன்னதை போல, எம்பெருமானும் ஆழ்வாரை இந்த பதிகத்தில் அனுவிபவிக்க விரும்பியதை சொல்லும் பாடல்கள்.

உருகுமால் நெஞ்சம் உயிரின் பரமன்றி * பெருகு மால் வேட்கையும் * என் செய்கேன் தொண்டனேன் * தெருவெல்லாம் காவி கமழ் திருக்காட்கரை * மருவிய மாயன் தன் மாயம் நினைதொறே * (9.6.1)

சௌலப்பயம் முதலான குணங்களுக்கு உறைவிடமான திருக்காட்கரை எம்பெருமானுடைய ஆச்சரியமான பரிமாற்றங்களை (மாயங்களை) நினைக்கும் போதெல்லாம் நெஞ்சு நீர்ப் பண்டமாகின்றதே என்கிறார். அநுபவத்திற்கு முதன்மையான கருவியான நெஞ்சம் சிதிலமாகின்றது.  அநுபவிக்கைக்கும் அநுபவித்துக் களிக்கைக்கும் நெஞ்சுவேணுமே;  அது சிதில் ஆனால் என்ன செய்வது. ஆத்மாவால் தாங்க முடியாதபடி, ஆசை பெருகுகின்றதே. ஆற்றுப் பெருக்குப் போலே மேன்மேலும் பெருகி வருகின்ற காதல், அணுபரிமாணமான ஆத்ம வஸ்துவின் அளவு போல சிறியது இல்லை என்கிறார். நெஞ்சு உருகாதபடி செய்யவும் வேட்கை பெருகாதபடி செய்யவும் ஆழ்வார் தனக்கு ஒரு உபாயம் அறியவில்லை. மேல் தெருவெல்லாம் காவி கமழென்று தொடங்கி, குறுந் தெருவோடு நெடுந் தெருவோடு வித்யாசம் இன்றி, எங்கும் நெங்கழுநீரின் நறுமணம் கமழப் பெற்ற திருக்காட்கரை, வெளியே இந்த பரிமளமானால், உள்ளே ஸர்வகந்தா என்னும்படியானவனுடைய பரிமளம் இன்னும் சிறப்பு.

பரத்துவத்தின் மேன்மை, அர்ச்சையின் எளிமை இரண்டும் சேர்ந்து சொல்லப்படுகிறது. அவனோ மாயன், ஸெளந்தர்யம் ஸெளசீல்யம் முதலிய குணங்களினால் பிறரை பைத்தியம் பிடிக்க வைக்க வல்லவன். அப்படிப் பட்டவனுடைய மாயம், கிட்டின போது தாழ நின்று பரிமாறின சீல குணம்; அதனை நினைக்கும்தோறும் உருகுமால் நெஞ்சம் என்று முதலடியோடே சேர்ந்து அனுபவிப்பது விசேஷம். ஒரு குணத்தையே காலம் என்ற ஒரு தத்துவம் உள்ள வரையில் கணம் தோறும், புதுமை பிறந்து அனுபவிக்க வல்ல ஆழ்வார்; ‘அப்போதைக்கு அப்பொழுது என் ஆரா அமுதம் ‘, என்று அனுபவித்தவர் இந்த ஆழ்வார்.

நினைதொறும் சொல்லும் தொறும் நெஞ்சு இடிந்து உகும் * வினை கொள் சீர் பாடிலும் வேம் எனது ஆருயிர் * கனை கொள் பூஞ்சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பா * நினைகிலேன் நான் உனக்கு ஆட்செய்யும் நீர்மையே. (9.6.2)

திருக்காட்கரை எம்பெருமானை நோக்கி ‘உன்னோடு நான் கலந்து பரிமாறின பரிமாற்றத்தை நினைக்க சக்தி இல்லாதவனாக இருக்கிறேன் என்கிறார். உன்னுடைய குண சேஷ்டிதங்களை நினைக்க தொடங்கினால், அந்த நினைவு மாறாதே, சொல்ல முடியாதபடி. பலவீனம் அடைவார். ஆனாலும் மறக்கமாட்டார்;  மறுபடியும் நினைக்கத் தொடங்குவர்.  அந்த நினைவும் வெகு நேரம் சென்று முடியாது. இப்படி எத்தனை காலம் நினைக்க தொடங்குவது ? எத்தனை காலம் சென்றது. இதனை இது நினைதொறும் என்கிறார்.  நெஞ்சால் நினைக்கவே முடியாத விஷயம் வாயால் சொல்ல முடியாது என்பதை சொல்ல வேணுமோ?

இவர் பேசாமல் இருந்தாலும்,  இவருடைய வாக்கும் பேசிக் கொண்டே இருக்கும். அப்படி பேசும் போது அந்த பேச்சு செவி வழியாலே உள்ளே புகுந்து இருப்பது, பாவங்களை போக்குகின்ற, குணாதி விஷயமாகையாலே நெஞ்சை அழிக்கும்;  நெஞ்சு கட்டுக் குலைந்து நீராக நின்றது.  பாடும் போது, என் அரிய உயிரானது வெந்து போயிற்று. அதனால் நான் உனக்கு அடிமை செய்யும் தன்மையை நினைக்க முடிய வில்லை. எல்லாவற்றுக்கும் குளிர்ச்சியைப் பண்ணகூடிய பனி தாமரையை கருகப் பண்ணுவதைபோல சகலர்க்கும் ஆர்த்தியை அழிக்கும் குணங்கள், எனக்கு ஆர்த்தியை விளைவிக்கின்றன என்கிறார். நீ என்னிடம் தாழ நின்று ஆட்செய்து காட்டின சீல குணத்தை நெஞ்சாலும் நினைக்க முடியவில்லை என்கிறார்.

இருத்தும் வியந்து, (திருவாய்மொழி 8.7) என்ற பதிகத்தில் ஆழ்வார், ‘ எம்பெருமான் எல்லா விஷயங்களிலும் முறையாக செய்வதாகவும், ஆனால் ஆழ்வார் விஷயத்தில் மட்டும் முறைமாறி செய்வதாக கூறுகிறார். அதே போல, இந்த பதிகத்திலும் எம்பெருமான் ஆழ்வார் விஷயத்தில் முறை மாறி தாழ்ந்து ஆட் செய்கிறார். சீதா பிராட்டி தன்னுடைய மாமனாரான தசரத சக்ரவர்த்தியின் அரண்மனையில் 12 ஆண்டுகள் சந்தோஷமாக இருந்ததை சொல்லி, அதற்கு காரணம், இராமனின் திருகுணங்களின் பூர்த்தியே ஆகும் என்று சொன்னதை இங்கு நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

அதே போல, தசரதன் இராமருக்கு யுவராஜா அபிஷேகம் செய்ய நினத்தபோது, அதை பற்றி மக்களிடம் நேரடியாக கருத்து கேட்ட போது, அவர்கள் மிக்க மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்று கொண்டனர். இருந்தாலும், மேலும் கேட்ட விரும்பி, தசரதன் அவர்களிடம், தானும் 60 ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இந்த நாட்டிற்கு நல்ல விதமாகவே ஆட்சி செய்கிறேன், தான் ஏன் இப்போது போக வேண்டும், ராமன் ஏன் வர வேண்டும் என்று வினவினார். அதற்கு மக்கள், எல்லா நல்ல குணங்களும் நிரம்ப பெற்ற இராமனை பெற்றது தான் அவன் செய்த தவறு என்று எடுத்து உரைத்தனர். இங்கேயும் ஸ்ரீ ராமனின் குணங்கள் முழுமையாக சொல்ல பட்டன. அப்படிபட்ட குணங்களை கொண்ட எம்பெருமான், இன்று ஆழ்வாருக்காக தாழ வந்து காரியம் செய்வது சொல்லபட்டது.

நீர்மையால் நெஞ்சம் வஞ்சித்துப் புகுந்து என்னை * ஈர்மை செய்து என்னா உயிராய் என் உயிருண்டான் * சீர் மல்கு சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பன் * கார் முகில் வண்ணன் தன் கள்வம் அறிகிலேன். (9.6.3)

சென்ற பாட்டின் கடைசி வரிக்கு வியாக்கியானமாக இந்த பாட்டு இருக்கிறது. அடிமை கொள்வதாக ஒரு காரணம் சொல்லி, உள்ளே புகுந்து தன் படிகளைக் காட்டி முழுவதுமாக ஆட் கொண்டான். ”வஞ்சித்து நெஞ்சம் புகுந்து என்னை நீர்மையால் ஈர்மை செய்து” என்று சேர்த்து பொருள் கொள்வது சுவை மிக்கது.  எம்பெருமான் சேஷியாகவும் ஆழ்வார் சேஷனுமானகவும் உள்ள முறை தவறாது பரிமாறுவதாகவே சொல்லி ஆழ்வாரின் நெஞ்சை இசையப் பண்ணிப் புகுந்து, முறை கேடாகப் பரிமாறப் போகிறேன் என்று முன்னமே சொன்னால் ஆழ்வார் இசைய மாட்டார் என்று எண்ணி, முறை கெடாது பரிமாறுவதாகப் பொய் சொல்லி உள்ளே புகுந்தானாயிற்று.  புகுந்தபின் நீர்மையைக் காட்டத் தொடங்கினான். அதாவது, எம்பெருமான் தாழ நின்று பரிமாறத் தொடங்கினான் என்கிறார். அதனால் ஆழ்வாரின் நெஞ்சை ஈடுபடுத்தினான். எம்பெருமான் ஆழ்வாரை உண்ணவும் செய்தான்.

இதே போல, இராமாயணத்தில், தாரை வாலியிடம் கூறுவது, பொன் முதலிய தாதுகளுக்கு இமய மலை போன்று, சௌலப்யம் முதலிய குணங்களுக்கு உறைவிடம், ஸ்ரீ ராமர் என்றும், நாட்டிலே சிலர் குணம் இல்லாதவர் என்றும், சிலர் குணம் நிரம்பியவர்கள் என்றும் கொண்டாடுவது, இந்த இடத்தில் உருவான பொன் என்று அதற்கு தகுந்த விலை போவது போல், இராமன் இருக்கிறான் என்று கூறுகிறார். இதே போல ராமன் பட்டாபிஷேகத்தின் போது, மக்கள் நிறைந்த நெடுஞ்சாலையில் நுழைந்தார், அதைத் தனது பிரகாசத்தால் ஒளிரச் செய்தார், மேலும் அவரது சிறந்த நற்பண்புகளால் அவர்களின் இதயங்களை நினைவுகள், தூண்டினார் என்று சொல்லி, சிறந்த குணம் உடையவர்கள் மக்களின் மனதை தூண்டுவார் என்று ராமாயணம் சொல்கிறது.

இப்படிச் செய்தவன் யார் என்றால், சீர்மல்கு சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பன் கார்முகில் வண்ணன், ஆழ்வாரோடு கலந்து ஆழ்வாருடைய நீர்மையையும் கொள்ளை கொண்டதனால், கடலைக் கழுத்தளவாகப் பருகின காளமேகம் போலே, புகர் படைத்து விளங்குகின்ற திருக்காட்கரையப்பன். அவனுடைய கள்ளத்தனம் அறிய முடியவில்லை. இப்படி தாழ நின்று பரிமாறுகை அஸம்பாவிதம்;  நான் மருண்டு பேசுகிறேனோ என்கிறார்.

அறிகிலேன் தன்னுள் அனைத்துலகும் நிற்க * நெறிமையால் தானும் அவற்றுள் நிற்கும் பிரான் * வெறி கமழ் சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பன் * சிறிய வென் ஆருயிர் உண்ட திருவருனே. 9.6.4

தான் சேஷியாயும் ஜகத்தெல்லாம் சேஷபூதமாயும் முறை தப்பாமல் எல்லாருடன் கலக்கிறவன், நீசனேன் நிறையொன்றும் இலேன் என்று நின்ற எம்பெருமான், என் பக்கம் காட்டும் ஆசை / காதல் இன்னது என்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லையே என்று தடுமாறுகிறார். “சிறிய என் ஆருயிர் உண்ட திருவருளை அறிகிலேன்” என்று அனுபவித்து பொருள் கொண்டு, “உகப்பாலே செய்தானோ? இந்த வஸ்துவை அழிக்கைக்குச் செய்தானோ? அறிய வில்லை” என்பார் நம்பிள்ளை. 

தன்னுள் அனைத்து உலகும் நிற்க, தானும் நெறியாமையால், உலகங்களெல்லாம் தன்னுடைய ஸங்கல்பத்தைப் பற்றிக் கிடக்க, தான் அவற்றினுள்ளே தன் சேஷித்வ முறை தப்பாதபடி நிற்குமவன்.  இப்படிப்பட்டவன் வெறி கமழ் சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பனாய் இருந்து கொண்டு சிறியேனான என்னுடைய அரிய உயிரை உண்ட ஆசையை என்ன சொல்வேன் என்கிறார். பிரளய காலத்தில் எல்லோரையும் காப்பாற்றியவன் தன்னை மட்டும் அழித்தான் என்கிறார். பகைவர்களை அம்பால் அழிப்பவன் அடியவர்களை குணத்தால் அழிப்பான். அம்புக்கு மருந்து உண்டு, அவனின் குணத்தால் வந்த புண்ணுக்கு மருந்து கிடையாது என்கிறார். அவனுடைய மேன்மைக்கு எல்லை இல்லாதது போல, தன்னுடைய சிறுமைக்கும் எல்லை இல்லை என்று ஆழ்வார் நினைக்கிறார். அவன் இவரை நித்யசூரிகளை விட அவன் அருகே உள்ளார் என்றும், ஆழ்வாரை பற்றி ஆழ்வார் அறியவில்லை என்றும், ஆழ்வார் மேல் விழுந்து கிடந்தார் என்கிறார். திருஅருள் அறிகிலேன் என்று சொன்னது, தன்னுடைய ஸ்வரூப ஞானத்தால் ஆழ்வாரை அழிக்க வில்லை என்றும், விரும்பியே ஏற்றுக்கொண்டதாகவும் சொல்கிறார்.

வெறி கமழ் சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பன் என்று சொன்னது, அந்த ஊரில் இருப்பவனுக்கு ஓரு பொருள் மேல் கண் என்றும், அது ஆழ்வாருடைய சிறு ஆருயிர் என்றும் கூறுகிறார்.

திருவருள் செய்பவன் போல என்னுள் புகுந்து * உருவமும் ஆருயிரும் உடனே உண்டான் * திருவளர் சோலைத் தென்காட்கரை என்னப்பன் * கருவளர்மேனி என் கண்ணன் கள்வங்களே * 9.6.5

எம்பெருமான் என்னை அடிமை கொள்வான் போலே புகுந்து என் சரீரத்தையும் ஆத்மாவையும் ஒன்றாக எடுத்துக்கொண்டான். இது என்ன காதல் என்று வியக்கின்றார்.  கைங்கரியம் கொள்ளுகையையே திருவருள் செய்கையாக ஆழ்வார் திருவுள்ளம் பற்றியிருப்பது.  என்னிடத்தில் கைங்கர்ய வ்ருத்தி கொள்ளுகையாகிற திருவருளைச் செய்பவன் போல உள்ளே புகுந்து அருளைத் தான் செய்கை அன்றிக்கே தான் பெற்றான், வழுவிலாவடிமை செய்ய வேண்டும் நாம், என்று நான் பார்த்த அத்தனை; அவன் இங்ஙனே பாரித்துப் பேற்றினை அடைந்தான். 

திருவிருத்த முதல் பாட்டிலே “அழுக்குடம்பு ” என்று தாம் வெறுத்ததை அவன் விரும்பிப் புகுந்தான்.  இங்கே நம்பிள்ளை ஈடு வியக்கத் தக்கது; “அவன் அங்கீகாரத்துக்கு முன்பு இவர் தேஹத்தையே விரும்பி இருந்தார். அவன் இவரை அங்கீகரித்த பின்பு, இவர் தன் தேஹத்தை வெறுக்க, அவன் இவருடைய தேஹத்தை விரும்பி புகபார்த்தான் ; இவருக்கு அவனுடைய சகவாசம் ஸ்வரூப ஞானத்திருக்கு (மயர்வர மதிநலம் அளித்ததை சொல்கிறார்) காரணமாயிற்று. அவனுக்கு இவருடைய சகவாசம், இவர் உடலை உயிராக விரும்புவதற்கு (இவர் சிந்தையினுள் புகுந்து இருந்ததை சொல்கிறது) காரணம் ஆயிற்று. இந்த சரீரம் ஆத்மாவை விட்டு தனியாக இயங்காததால் இவர் ஆத்மா அளவும் சென்று உண்டான்.

கருவளர்மேனி என்றது, வளர்ந்த, வளரும், இன்னும் வளர போகும் என்று சொல்கிறது. எப்போதும் ஒரே தன்மையான உருவம் என்கிறது. இவவடிவில் கண்டிலோம் என்றபடி சொல்கிறார்.

அடியவர்களுக்கு எளியவனான கண்ணன், முதலில் அடிமை கொள்வாரை போல புகுந்து, தாழ நின்றதையும், விரோதியான சரீரத்தை கழிக்க என்று சொல்லி புகுந்து, உடலையும் உயிரையும் வேறுபடுத்தி, ஆழ்வார் வேண்டியதை உடலை ஒழித்தல் செய்யாமல், இனிய பொருளாக தான் புகுந்து அனுபவிக்கின்றான். இப்படி முதலில் ஒன்றும் முடிவில் வேறு ஒன்றுமாக இருந்ததை கள்வங்கள் என்கிறார். ஆழ்வார் தன் பேறு என்று நினைத்து இருக்கையில், அவன் பேறு என்று ஆழ்வாரை கொண்டான் என்கிறார். இத்தனையும் செய்தது, எப்போதும் வளர்கின்ற கருவளர்மேனியால், வடிவ வேறுபட்டால், என்கிறார். அடியார்கள் சொல்லுக்கு கட்டுபட்டு இருந்த கண்ணன், என்பதை ‘என் கண்ணன்‘ என்பதால் சொல்கிறார்.

ஆழ்வாரை புஜித்து அவன் செழிப்புக் கொண்டமை அவன் அளவிலே நில்லாமல், அவன் உறையும் திருக்காட்டக்காரை ஊரிலுள்ள சோலைகளிலும் ஏறிப் பாய்ந்தது போலும்.

என் கண்ணன் கள்வம் எனக்குச் செம்மாய் நிற்கும், * அங் கண்ணன் உண்ட என் ஆருயிர்க்கோதிது * புன் கண்மையெதிப் புலம்பியிராப் பகல் * என் கண்ணன் என்று அவன் காட்கரை யேத்துமே. 9.6.6

ஒருவனைக் கள்ளன் என்று அறிந்தால் அவனுடைய சகவாசத்தை விட்டு விலகுதல் போல, எம்பெருமானுடைய வஞ்சகங்களை அறிந்த நீர் அவனை விட்டு அகல வேண்டாவோ என்று கேட்டுகொண்டு, அவனைக் கண்டவுடன் அவனது வஞ்சனைகளை மெய்யென்று கொள்ளும்படி நேர்ந்து விடுகிறதே என்கிறார்.  எனக்கு அடங்கினவனை போல தோன்றும் கண்ணனுடைய வஞ்சனைகள் எனக்கே செவ்வித்தாக தோன்றும். ஒருநாள் அவன் களவிலே அகப்பட்டால் பின்னை மீளமாட்டேன்;  அவன் முகத்திலே விழித்தவாறே அவன் செய்யுமவை எல்லாம் மெய்யாகவே தோன்றும் எனக்கு. “எனக்குச் செம்மாய் நிற்கும் என்றதை எனக்குச் சேமமாயிருக்கு மென்று ஒரு தமிழன் நிர்வஹித்தான்” என்பது ஈடு. 

இந்த என் ஆத்மாவானது, ஆசையின் எல்லையில் நின்று மிக்க காதலை உடையவனான அவனால் உண்ணப்பட்டு விட்டது என்கிறார்.   அங்கண்ணர் என்பதற்கு அதிக சபலம் உடையவன் என்றும் அதிக காதல் உடையவன் என்றும் சொல்லபடுகிறது. என் ஆத்மா கோது ஆகும் படி செய்தது. கோது ஆன போது மீளவும், பொல்லா நோக்கத்தை உடைய போது மீளவும், உயிர்ப்பித்து இருக்க வேண்டும். (ஆழ்வார் ஆத்மா என்ற) பொருளின் தன்மையால், தானே வரும் என்கிறார். முன்பு எனக்கு அடங்கி இருந்த கண்ணன் இரவு பகல் பாராது, கூப்பிட்டு, அவன் எழுந்தருளி இருக்கின்ற திருக்காட்கரை திருப்பதியை கொண்டாடியது. இராகவன் திருமாளிகையில் பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள் உலக வாழ்க்கை இன்பங்களை மிக அதிமாக அனுபவித்ததாக சீதா பிராட்டி திருவடியிடம் சொன்னது போல இங்கே எழுந்து அருளி இருக்கிறார் என்று சொல்கிறார்.

காட்கரையேத்தும் அதனுள் கண்ணா என்னும் * வேட்கை நோய் கூர நினைந்து கரைந்து உகும் * ஆட் கொள்வான் ஓத்து என்னுயிர் உண்ட மாயனால் * கோட் குறைபட்டது என்னாருயிர் கோளுண்டே. 9.6.7

என்னை அடிமை கொள்வாரைப் போலே வந்து புகுந்து, என்னுயிரை முழுவதுமாக உண்டு முடித்தப்பின் பின்னும் உண்ணாதது போலே கிடந்து நின்றான் என்கிறார். அவனைக் காட்டிலும் அவனிருக்கும் ஊரிலே ஆசை மிகுந்து, அவ்வூரையே ஏத்தி நின்றது இவருடைய ஆருயிர். ஊருக்கு அவனாலே ஏற்றமாய், அவனுக்கு ஊராலே ஏற்றமாக இருப்பதாலே ஊரையும் சொல்லி அவனையும் சொல்ல வேண்டி இருத்தலால் அதனுள் கண்ணாவென்னும் திருக்காட்கரைப் பெருமானே, என்று அவ்வூரின் ஸம்பந்தத்தை சொல்லி அவனையும் ஏற்றியது. பரமபதநாதனென்றால் ஏற்றமில்லையே, அந்த இடத்திலும் இந்த இடத்திலும் வாஸத்தாலே ஏற்றம் பெறுவோம் என்று வந்து இங்கே நின்று ஏற்றம் பெற்றான்.

அவ்வூரையும் அவ்வூர்ப் பெருமானையும், நினைத்த மாத்திரத்திலேயே காதல் நோய் அதிகரிக்கும்;  அதனால் உடலும் உள்ளமும் கரைந்து உருகும். இப்படி எல்லாம் ஆகைக்கு காரணம் என்ன என்றால், “சென்ற பாடல்களில், திருவருள் என்று மறைத்துச் சொன்னதை வெளியிடுகிறார்” என்பர் நம்பிள்ளை.  அடிமை கொள்வாரைப் போலே புகுந்து என்னை சூன்யமாக்கின ஆச்சர்ய பூதனாலே (மாயன்) என் ஆருயிர் உண்டு நிற்கிறார். அவன் கிடைத்த போது, தாழ நின்று, மின்மினி பறக்க செயல் புரிந்த ஆச்சரியம் சொல்லப் படுகிறது. ஆழ்வார் பக்கம், சிறிது அடிமை செய்து, ஆட்கொண்டது, இன்னமும் இருந்து கிலேசப்பட வேண்டியதால் இன்னும் சிறிது ஆட்கொள்ள வேண்டும். இப்படி ஆட்கொள்வதில் சிறிது குறை உண்டு என்றால், என் உயிர் திருக்காட்கரை அப்பனை துதிக்கும். ஒரு முற்று அறிவு இல்லாத தன் மேல் எம்பெருமான் இவ்வளவு காதல் செய்ய கூடாது என்று இவர் சொல்கிறார்.

இந்த பாசுரத்தில் அவனை முதலில் கூறாமல், ஊரை கூறுகிறார். அவனை விட ஊர் சிறப்பு என்கிறார். கண்ணா என்று சொல்லாமல், ‘அதனுள் கண்ணா; என்று சொன்னது, பரத்துவத்தை காட்டிலும் இந்த ஊரில் புகுந்த சிறப்பை சொல்கிறது. என் கண்ணா என்று சொல்லாமல், காட்கரை ஏத்தும் என்று சொன்னது ஊரை ஏத்தும். சென்ற பாசுரத்தில், கண்ணன் பிரதானம், இந்த பாசுரத்தில் ஊர் பிரதானம்.

கோள் உண்டான் அன்றி வந்து என்னுயிர் தானுண்டான் * நாளு நாள் வந்து என்னை முற்றவும் தான் உண்டான் * காள நீர் மேகத் தென் காட்கரை என்னப்பற்கு * ஆளன்றேபட்டது என்னாருயிர் பட்டதே. 9.6.8

எம்பெருமானை அநுபவிக்கும் ஆழ்வார்க்கு “எப்பொழுதும் நாள் திங்கள் ஆண்டு ஊழி தொறும் அப்பொழுதைக்கு அப்பொழுது என் ஆராவமுதமே” என்னும்படி, தினமும் புது அனுபவம் போல, எம்பெருமான் தனக்கும் ஆழ்வாருடைய அநுபவம் தினமும் புதிய அனுபவமாக உள்ளது என்கிறார். நாள் தோறும் என்னை உண்டு கொண்டு இருந்தாலும், பெறாப் பேறு பெற்றாப்போலே, வந்து உண்ணும் இப்பெருமானுடைய குணத்தை என் என்பேன் என்கிறார்.

கோள் உண்டான் அன்றி வந்து என்னுயிர் தானுண்டான் என்பதற்கு மூன்று வகையாக பொருள் சொல்வார்கள். (1) என்னிடத்தில் ஓர் உபகாரமும் கொள்ளாமலே என் ஆத்ம வஸ்துவை அனுபவித்தான். (2) இதற்கு முன்பு இப்படிப்பட்ட ஓரு சரக்கு உண்டது அறியாதவன்போல் என் பக்கலிலே ஆசை கொண்டான் (3) என்னாலே தான் கொள்ளப்படாது இருக்க, தான் என்னைக் கைக் கொண்டான். 

ஒரு நாள் உண்டு ‘இது நாம் முன்பு உண்ட பொருள் தானே’ என்று பழமை தோன்றி ருசி இல்லை என்று இருப்பவன் அல்லன். தன்னை முற்றவும் தான் உண்டான், இங்கே தன்னை என்று சொன்னது ஆழ்வாரின் ஆத்மாவை.  அது அணு அளவில் உள்ளது, முழுவதும் என்று சொல்லுவதற்கு விஷயமில்லையே என்று கேட்டுகொண்டு, நம்பிள்ளை யருளிச் செய்வது, ஆழ்வாருடைய ஆத்மவஸ்து அணுவாயிருந்தாலும் கூட, அளவு கடந்த பாரிப்புக் கொண்ட ஸர்வேச்வரன் அநுபவிக்குமிடத்து, இந்த அணு அளவுள்ள வஸ்துவையும் பெரியதாக்கிக் கொண்டு அநுபவிப்பதாக ஆழ்வாருடைய திருவுள்ளம் என்பதாம்.  இதற்கு ஒரு உதாரணம், கண்ணபிரான் விதுரர் திரு மாளிகைக்கு எழுந்தருளின போது விதுரர், கண்ணனுக்கு அன்னம் இட்டார் என்பதை சொன்ன முனிவர், விதுரர் இட்ட அன்னத்தை ஏகவசனத்தாலே சொல்லி, கண்ணன் அமுது செய்த அந்த அன்னத்தையே வெகுவாக சொல்லியதில் இருந்து ஓரு விசேஷ அர்த்தம் தோன்றுமே, அது போலவே இதுவும் என்கிறார்.  

காள நீர் மேகத் தென் காட்கரை என்னப்பற்கு என்று சொன்னது, எம்பெருமானின் வடிவழகு ஆகும். என்னாருயிர் பட்டதே என்றது அந்த வடிவழகினால் என்றும், ஏ காரம், ஆச்சர்யத்தின் வெளிபாடாகவும் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

இப்படி என்னை அநுபவிப்பவனான திருக்காட்கரையப்பனுக்கு, எம்பெருமானோடு எதிர் அம்பு கோப்பவர்கள் உடம்மை இழப்பதோ, புண்பட்டதுக்கு மருந்து வைத்து ஆற்றுவதோ செய்வார்கள்; உயிர் நோவு படுவது என்பது அவர்களுக்கு இல்லை; இது ஆழ்வார்க்கே.  அம்பு படுத்தும் பாட்டுக்கும் திருக்குணம் படுத்தும் பாட்டுக்கும் பெரிய வித்யாசம் உண்டு என்கிறார்.

ஆருயிர் பட்டது எனது உயிர்பட்டது * பேரிதழ்த் தாமரைக் கண் கனி வாயதோர் * காரெழில் மேகத் கேன் காட்கரை கோயில் கொள் * சீரெழில் நால் தடந்தோள் தெய்வ வாரிக்கே. 9.6.9

சென்ற பாட்டில் “ஆளன்றே பட்டது என்னாருயில் பட்டது” என்றார் ; எம்பெருமானுடைய திருக்குணங்களில் ஈடுபட்டவர்களான எல்லார்க்குமே இது சகஜம் தான் ; இருந்தாலும், தான் பட்டது யாரும் பட்டு இருக்க மாட்டார்கள் என்கிறார். தான் பட்ட பாட்டை நித்யஸுரிகள் பட்டதுண்டோ? எப்போதும் எம்பெருமானின் திருகுணங்களை அனுபவிக்கும் நித்ய சூரிகளும் இப்படி பட்டது இல்லை என்கிறார்.  திருமணமான புது பெண்ணிற்கு கணவன் கை பட்டபின் வேர்த்து விடுவது போல், இவர் அனுபவத்தில் புதியவர் ஆதலால் தான் பட்டது யாரும் பட்டது இல்லை என்கிறார்.  “இங்கு எனதுயிர் பட்டது அங்கு ஆருயிர் பட்டது” என்று எம்பெருமானார் அருளிச் செய்வாராம்.  ஆழ்வாருடைய உயிர்அழிந்தற்கு பேரிதழ்த் தாமரைக்கண்கள், திருவதரமும் படுத்தினபாடு என்கிறார். வடிவழகு படுத்தின பாடும், கோயில் படுத்தின பாடும் நான்கு திவ்ய தோள்கள் படுத்தின பாடும் என்கிறார். வடிவழகையும் இந்த ஊரில் இருப்பையும் காட்டி தன்னை அழித்ததை சொல்கிறார்.

எம்பெருமானுக்கு ஆழ்வாரிட்ட திருநாமங்களுள் தெய்வ வாரி என்றும் ஒன்று. வாரி என்னும் வட சொல் ஜலத்தைச் சொல், கடலை குறிக்கும் இங்கு. தெய்வங்கள் எல்லாம் தோன்றுவதற்கு காரணமான கடலை சொல்கிறது. தெய்வங்களை எல்லாம் படைத்தவனுக்கு என்றும், தம்மை தாமே மதிக்கிற தெய்வங்களை படைத்தவன் கண்டீர், யான் எனது என்னும் செருக்கற்ற என்னை அழித்தான் என்கிறார்.

வாரிக் கொண்டு உன்னை விழுங்குவன் காணிலென்று * ஆர்வற்ற என்னையொழிய என்னில் முன்னம் * பாரித்து தான் என்னை முற்றப் பருகினான் * காரொக்கும் காட்கரை அப்பன் கடியனே. 9.6.10

திருவாய்மொழி ஆயிரத்தினுள்ளும் இப்பாட்டு உயிரானது என்று சொல்லலாம். ஈச்வர லாபம் அடியார்களுக்கு புருஷார்த்தமா, அடியவர்கள் லாபம் ஈச்வரனுக்குப் புருஷார்த்தமா என்று விவாதம் செய்வது உண்டு.  சேதந லாபம் தான் ஈச்வரனுக்குப் புருஷார்த்தம் என்பதே ஸித்தாந்தம். எம்பெருமான் ஸ்ருஷ்டி அவதாரம் முதலியவற்றில் பண்ணுவதெல்லாம் ஒரு அடியவன் நமக்குக் கிடைப்பான் என்ற நப்பாசையினால் அன்றோ.   கீதையிலே அப்படிபட்ட மகாத்மா கிடைப்பது துர்லபம் அல்லது மிகக்கடினம் என்று கண்ணீர் பெருக நின்று சொல்லுகிற வார்த்தை அன்றோ. வாசுதேவனே எல்லாம் என்று இருக்கின்ற மஹாத்மா தனக்குக் கிடைக்க வில்லையே என்றன்றோ எம்பெருமான் சொல்லுகிறான்.  பாடுபட்டு, தேடிப்பார்த்தும் கிடைக்காததால் வருந்திச் சொல்லுகிற வார்த்தைகள் இவை என்று நன்கு தெரிகிறது.

இப்பாட்டில் “என்னில் முன்னம் பாரித்துத் தான் என்னை முற்றப் பருகினான் ” என்றது ஸத் ஸம்ப்ரதாய ரஸிகர்களின் நெஞ்சை உருக்கும் வார்த்தை.  தன்னோடு கலந்த எம்பெருமானுக்கு தன்னை விட காதல் அதிகமாக இருந்ததாக கூறுகிறார். இந்த ஆழ்வார் வழுவு இலா அடிமை செய்ய வேண்டும் என்றும், திருவனந்தாழ்வான், திருவடி போன்றவர்கள் செய்த எல்லா கைங்கர்யங்களையும் தான் செய்ய வேண்டும் என்று ஆசைபட்டவர் அல்லவா. ‘வாரிக்கொண்டு‘ என்று சொன்னதால், இந்த பொருளில் யாருக்கும் சிறிதும் இல்லாதவாறு உண்போம் என்று சொல்லி, முன் சொன்ன எல்லா கைங்கர்யங்களையும் செய்வதை சொல்கிறார். இங்கு லக்ஷ்மணன் ஸ்ரீ ராமரிடம் சொன்ன வார்த்தைகள் நினைவு கூறபடுகின்றன. லக்ஷ்மணன் தான், ஸ்ரீராமன் சீதா பிராட்டியுடன் மலைகளில் நடந்து செல்லும் போதும், மற்றும் உறங்கும் போதும், முழித்து இருக்கும் போதும் வேண்டிய அனைத்து சேவைகளையும் செய்வதாக சொன்னது. (அயோத்தியா 31.25) உன்னை என்றது, எல்லோருக்கும் தலைவனான உன்னை என்று சொல்வதாக கொள்ளவேண்டும்.

‘உன்னைக் காணில் வாரிக் கொண்டு விழுங்குவேன் ‘ என்று தாம் ஆசைப்பட்டு இருந்தாகவும், தமக்கு முன்னே நெடுநாளாக எம்பெருமான் தம் விஷயத்தில் இப்படி பாரித்து இருந்து, தன்னுடைய மனோரதமே நிறைவேற்ற பெற்றான் என்ற அருளிச் செய்தார். கடியன் என்று சொன்னது இன்ப நிலையில் விரைவு உள்ளவன் என்று சொல்கிறார். இருவரால் செயல் என்று இருந்தால், இரண்டாவது மனிதற்கு இடம் கொடுக்க மாட்டான்.

சென்ற பாட்டுக்களில் “என்னுயிருண்ட மாயன் ” என்றும்,  “என்னுயிர்தானுண்டான் “என்றும்,  “என்னைமுற்றவுந் தானுண்டான் ” என்றும் எம்பெருமான் உண்டபடியைச் சொன்னார்; உண்டவனுக்குத் தண்ணீரும் வேண்டி இருக்குமே ;  தண்ணீர் குடித்தபடி சொல்லிற்று இப்பாட்டில். அவனுடைய குணங்களை செயல்களையும் காட்டி என்னை நீராக்கி, குறை சிறிதும் இல்லாதபடி பருகினான் என்று சொல்கிறார். தான் என்னை முற்றப் பருகினான் என்று சொல்கிறார். இவருடைய உண்ணும் சோறு பருகுநீர் அவன். அவனுடைய உண்ணுஞ்சோறு பருகுநீர் இவர்.

கடியனாய்க் கஞ்சனைக் கொன்ற பிரான் தன்னை * கொடி மதிள் தென் குருகூர்ச் சடகோபன் சொல் * வடிவமையாயிரத்து இப்பத்தினால் சன்மம் * முடிவு எய்தி நாசம் கண்டீர்களெங்கானலே. 9.6.11

இந்தத் திருவாய்மொழி கற்றார்க்குப் பிறவி முடிந்து அதற்கு காரணமான ஸம்ஸாரமும் நசிக்கும் என்று பயனுரைத்து முடிக்கிறார். சென்ற பாட்டின் முடிவில் “காட்கரை யப்பன் கடியனே” என்றார்;  இப்பாட்டின் தொடக்கத்தில் “கடியனாய்” என்கிறார்; சொல் ஒன்றாயிருந்தாலும் பொருள் வேறுபட்டிருக்கும்.  “காட்கரையப்பன் கடியன்” என்ற முன்பு செய்தது, தம்மை அநுபவிப்பதில் விரைவு கொண்டவன் என்றும்  “காற்றை விட கடியனாய்” என்றது.   இங்கே சொன்னது, கோபத்தை ஏறிட்டுக் கொண்டவனாய்க் கம்ஸனை முடித்ததை சொல்கிறார். எம்பெருமானுடைய ஸ்வரூப ரூப குண விபூதிகள் யாவும் அழகாக அமையப் பெற்ற ஆயிரம் என்கிறார். இந்த பத்து பாடல்களை கற்பவர்கள், தொடர்ந்து வருகின்ற பிறவியானது முடிவு அடைந்து, ஸம்ஸாரமும் அழிந்து விடும் என்கிறார். அப்படிப்பட்டதான இந்த ஸம்ஸாரத்திற்குக் கானலெனும் பெயர் மிகப் பொருந்தும்.

கம்சன் தான் நினத்த நினைவினை அவன் தன்னோடு போகும்படி செய்ததை சொல்கிறார். கொண்ட சீற்றம் விரோதிகளை அழித்தது உபகாரம் என்கிறார். கம்சனை கொன்றதற்கு ஆழ்வார் திருநகரியில் கொடி ஏற்றுகிறார். ஸ்வாமியின் வெற்றிக்கு அடியவர்கள் இருந்த இடத்தில் கொடி ஏற்றுகிறார்.

மீண்டும் இன்னொரு திவ்ய தேச அனுபவத்தில் சந்திப்போம், நன்றி.

பத்மபாணி நாச்சியார் ஸமேத உய்யவந்த பெருமாள் திருவடிகள் போற்றி போற்றி

திவ்ய தேசம்	திருவித்துவக்கோடு
மூலவர்	உய்ய வந்த பெருமாள் ; அபயபிரதன்
உத்சவர்
தாயார்	வித்துவகோட்டுவல்லி, பத்மபாணி நாச்சியார்
திருக்கோலம்	நின்ற திருக்கோலம்
திருமுகமண்டலம்	தெற்கே திருமுக மண்டலம்
பாசுரங்கள்	10
மங்களாசாசனம்	குலசேகர ஆழ்வார் 10 பாடல்கள்
தீர்த்தம்	சக்கர தீர்த்தம்
விமானம்	தத்வ காஞ்சன விமானம்

மலைநாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பற்றிய ஒரு முன்னோட்டத்தை இங்கே காணலாம்.

மலை நாட்டு திவ்ய தேசங்கள் பதின்மூன்று :

திருவனந்தபுரம், திருவண்பரிசாரம், திருகாட்கரை, திருமூழிக்களம், திருச்சிறு புலியூர், திருசெங்குன்றூர், திரு நாவாய், திரு வல்லவாழ், திரு வண்வண்டூர், திருவாட்டாறு, திருவித்துவக் கோடு, திருக்கடித்தானம் , திருவாறன் விளை (ஆரம்முளா).

திருவித்துவக்கோடு – இந்த ஸ்தலத்தை பற்றி

திவ்ய தேசத்தை பற்றி

கேரளாவில் பாலக்காட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள பட்டாம்பி என்னும் நகருக்கு
அருகில் அமைந்துள்ளது. ஷோரனூர் கள்ளிக்கோட்டை மார்க்கத்தில் பட்டாம்பி ரயில் நிலையத்தில் இருந்து சுமார் 3.5 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ளது. ஷோரனூரிலிருந்து குருவாயூர் செல்லும் பாதையில் 16 கிலோமீட்டர் சென்று அங்கிருந்து குறுகிய பாதையில் சுமார் 1 கிலோ மீட்டர் நடந்தால் வரும். பட்டாம்பி ரயில் நிலையத்தில் இருந்து பாரதபுழாய் ஆற்றை கடந்து 1.5 கிலோமீட்டர் நடந்தால் கோவிலை அடையலாம். கோவிலை சுற்றி ஆகாரம் போன்றவைகளுக்கு வசதி இல்லை.

திருவித்துவக்கோடு என்னும் இத்தலம், திருமிற்றக்கோடு எனவும், திருவீக்கோடு, திருவீச்சிக்கோடு எனவும் திருமித்தக்கோடு என்றும் வழங்கப்படுகிறது. கோவிலின் சுவர்களில் அழகிய சுதைச் சிற்பங்களும், சிற்ப வேலைப்பாடுகளும், அர்ஜு னன் தவம் செய்த காட்சி, தசாவதாரக் காட்சிகள், கிருஷ்ண லீலா காட்சிகள் போன்றவை சிறந்த வண்ணங்களில் பேரழகு பொருந்தியதாக உள்ளன.

இந்த திவ்ய தேச கோவிலில் நுழைந்த உடன் சிவன் சந்நிதி உள்ளது. அதன் பின் எம்பெருமான் சந்நிதி உள்ளது; இங்குள்ள எல்லா நான்கு விஷ்ணு மூர்த்திகளும் நின்ற திருக்கோலத்தில், சங்கு, சக்கரம், கதை, தாமரை மலர் ஏந்தி காட்சி அளிக்கின்றனர். இந்த நான்கு மூர்த்திகளும், வாசுதேவ, சங்கர்ஷணன், பிரத்யூமன அனிருத்தர் என்று எம்பெருமான் வியூகத்தில் தன்னை பிரித்துக்கொண்டது போல உள்ள வடிவுகளாக காட்சி அளிக்கின்றன.

முன்னே இருக்கும் சிவனுடன் சேர்ந்து, இது ஐந்து மூர்த்தி தலம் என்றும், ஐந்து மூர்த்தி திருக்கோவில் என்றும் கூறபடுகிறது. இங்கு தீபம் ஏற்றி துளசி கொண்டு பூஜை செய்தால், மனதில் உள்ள கவலைகள் நீங்கும் என்றும், திருமணம் ஆகாதவர்களுக்கு திருமணம் நிச்சயம் ஆகும் என்றும், வேலை தடை உள்ளவர்களுக்கு உத்தியோக தடைகள் நீங்கி வேலை கிடைக்கும் என்றும் நம்புகிறார்கள்.

மாதாமாதம் வரும் திருவோணம் நக்ஷத்திரம் மற்றும் வைகுந்த ஏகாதேசி ஆகியவை இங்கு நடைபெறும் திருவிழாக்கள் ஆகும். காசி விஸ்வநாதரே இங்கு எழுந்தருளி இருப்பதாலும் பத்து நதிகள் இணைந்து பாரத புழா நதிக்கரையில் உள்ளதாலும் இதுவும் பித்ரு தர்ப்பணம் கொடுக்கும் இடமாக கருதப் படுகிறது.

ஸ்தல வரலாறு

பல புராணங்களிலும் ஸ்தலவரலாறு பேசப்படுகிறது. துவாபர யுகத்தில்
தோற்றுவிக்கப்பட்ட பஞ்ச பாண்டவர்கள் வனவாச காலத்தில்
தென்னிந்தியாவில் பயணம் செய்கையில் இங்குள்ள நீளா நதிக்கரையோரம்
ஒரு அழகான இடத்தைக் கண்டனர். அங்கு நிலவிய தெய்வீகம் கலந்த
அமைதியைக் கண்டதும் சில காலம் அங்கேயே தங்கி இருக்க எண்ணினர்.
நித்ய வழிபாட்டிற்காக விக்கிரகங்களையும், ஆலயத்தையும் நிர்மானித்தனர்.

முதலில் அர்ஜு னன் மஹாவிஷ்ணுவின் சிலையை பிரதிஷ்டை செய்தான்.
அதற்கு வடக்கே தருமர் ஒரு சிலையையும் தென்புறத்தில் பீமன் ஒரு
சிலையையும் அதற்கு பின்புறம் (தென்புறத்திலே) நகுலனும் சகாதேவனும் ஒரு
சிலையையும் பிரதிஷ்டை செய்தனர். அவர்களது வனவாசம் முடியும் வரை
இங்கேயே இருந்ததாகவும் கூறுவர். வெகு காலத்திற்குப் பின்னால்
பாண்டிய மன்னன் ஒருவனால் மிகப்பெரிய சுற்றுமதில் கட்டப்பட்டது.

இது பஞ்ச பாண்டவர்கள் தவம் செய்த இடம். அம்பரீஷன் பரதேவதையை தரிசிக்க வேண்டி வியூக அவதாரத்தை வேண்டியதால், இங்கு எம்பெருமான் நான்கு வடிவம் கொண்டு எழுந்தருளி உள்ளதாக ஐதீகம். நடுவில் உள்ள மூர்த்தியை தர்மன் பிரதிஷ்டை செய்ததாகவும், மேற்கில் இருக்கும் மூர்த்தியை அர்ஜுனன் பிரதிஷ்டை செய்ததாகவும் இடது பக்கத்தில் உள்ள மூர்த்தியை பீமன் பிரதிஷ்டை செய்ததாகவும் வலது பக்கம் உள்ள மூர்த்தியை நகுலன் பிரதிஷ்டை செய்ததாகவும் கூட சொல்வார்கள். அதே மூர்த்தியை சகாதேவன் பூஜை செய்ததாகவும் சொல்வார்கள். அம்பரிஷன் முக்தி அடைந்த ஸ்தலம்.

நெடுங்காலம் இந்த நான்கு மூர்த்திகளோடு இருந்த இந்த கோவில் சுமார் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த ஊரை சேர்ந்த முனிவர் ஒருவர் காசிக்குச் சென்று அங்கேயே வெகு காலம் தங்கி, பின்னர் அவரது அன்னையார் மரணத் தறுவாயில் இருப்பதாக செய்தி வந்ததை அடுத்து அவர் திரும்பி வரும் போது அவரது பக்தி ஈடுபாட்டினால் காசி
விஸ்வநாதரும் அம்முனிவரது குடையில் மறைந்து வந்ததாக கூறுவர். வரும் வழியில் இந்தச் சன்னதிக்கு வந்த முனிவர் நீளா நதியில் நீராடச் செல்லும் போது நான்கு மூர்த்திகளுக்கு முன்புறம் இருந்த ஒரு பலி பீடத்தில் தமது குடையை வைத்துவிட்டுச் சென்றார். திரும்பி வந்து பார்த்த போது அந்தப் பலி பீடம் நான்காக வெடித்து அதில் இருந்து சுயம்புவாக சிவலிங்கம் ஒன்றும் தோன்றியதாக சொல்வார்கள். காசி விஸ்வநாதரே இந்த நான்கு மூர்த்திகளோடு தங்குவதற்கு இங்கே வந்து விட்டதாகவும், பிற்காலத்தில் இந்த சிவலிங்கத்தைச் சுற்றிலும் தனியே ஒரு கோவில் கட்டப்பட்டு விட்டது.

ஆழ்வார் ஆசார்யார்கள்

குலசேகர ஆழ்வாரால் 10 பாசுரங்களால் மங்களா சாசனம், செய்யபட்ட பெருமாள். மூலவரின் திருநாமத்தை உய்ய வந்த பெருமாள் என்ற அர்தத்தில் உன்னைவிட்டால் எங்ஙனம் நான் உய்வேன் என்று குறிப்பிட்டது இந்த பெருமாளைத்தான். பத்து பாடல்களிலும் வித்துவக் கோட்டம்மானே, வித்துவக் கோட்டம்மானே என்று
இந்த பதிகத்தில், நாம் என் பரமாத்மாவை விடாது பற்றிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்பதை பற்பல உதாரணங்களால் சிறப்புடன் விளக்குகிறார்.

வைணவ சம்பிரதாயத்தில் உள்ள இரண்டு முக்கிய கோட்பாடுகளை விளக்குகிறது. ஒன்று அநன்ய கதித்துவம்,  மற்றொன்று ஆகிஞ்சன்யம்.   அநன்ய கதித்துவம் என்றால் உன்னை அல்லால்  எனக்கு வேறு ஒருவரும் இல்லை என்பது. ஆகிஞ்சன்யம் என்றால் மோட்சத்தை அடைய தனக்கு வேறு உபாயம் எதுவும் தெரியவில்லையே என்று கலங்குவது. இந்த இரண்டும் நமது முக்கிய கோட்பாடான சரணாகதியுடன் சேர்ந்தே இருப்பது.   இந்த கருத்துக்களையே ஆழ்வார் இந்த பதிகத்தில் “உன் சரண் அல்லால் சரண் இல்லை” என்ற சொற்தொடர்களோடு,  நமக்கு மனதில் பதியவைக்க சொல்கிறார்.

குலசேகர ஆழ்வார் – பெருமாள் திருமொழி – ஐந்தாம் பதிகம்

5.1 தருதுயரம் தடாயேல் உன் சரணல்லால் சரண் இல்லை * விரைகுழுவு மலர்ப் பொழில் சூழ் விற்றுவக் கோட்டு அம்மானே * அரி சினத்தால் ஈன்றதாய் அகற்றிடினும் மற்று அவள் தன் * அருள் நினைந்தே அழும் குழவி அதுவே போன்றிருந்தேனே

கோபத்தில், தாய் தனது குழந்தையை தள்ளி வைத்தாலும், குழந்தைக்கு வேறு எங்கும் செல்ல தெரியாமல், அது அழுது கொண்டே தன்னுடைய தாயினிடத்திலேயே சென்று, தாயின் கருணையினையே வேண்டுவது போல், தானும் திருவித்துவக்கோட்டு அம்மானிடம் சரண் அடைந்து அவன் வேண்டாம் என்று சொன்னாலும் அவனை விட்டு அகலாமல் இருப்பேன் என்று ஆழ்வார் சொல்கிறார்.

நீ கொடுக்கும் துக்கத்தை நீயே தான் மாற்ற வேண்டும் என்கிறார். குருவி கட்டிய கூட்டினை பிரிக்க தெரியாத மனிதன், இப்படி எலும்பு எலும்புகளாலான உடம்புகளில் இருந்து துயரங்களை எப்படி விடுவிக்க முடியும், அவன் காலை கட்டி கொண்டால் தான் முடியும் என்கிறார். எம்பெருமானே வந்து உரையுமிடம் கொண்ட வாசனை இருப்பது போல உள்ள சர்வகந்த மலர்களை உடைய சோலை சூழ்ந்த வித்துவக்கோடு என்கிறார். ஈன்ற தாய் என்றதால், இது வளர்ப்பு தாய் இல்லை என்றும், பிராப்தியை சொல்லியது. பெறுகைக்கு நோன்பு நோற்பதும் பத்து மாதம் சுமப்பதும், பிரசவ வேதனையை அனுபவிப்பதும் இவை எல்லாம் இருப்பவளை சொல்லியது; தன்னை தவிர மற்று வேறு ஒன்றை அறியாத பிள்ளையை அருளுடைய நாம் கோபிக்கலாமோ என்று கோபத்தினால் தள்ளினாலும் வேறு எங்கும் போகாததிற்கு ஒரு ஐதீகம் சொல்லபடுகிறது; நம்பி திருவழுதி வளநாடு தாசரை, முதலி ஆண்டான் கோபித்து திண்ணையிலே விட்டதும், அடுத்த நாள் தாசர் ஏன் எங்கும் செல்லவில்லை என்று கேட்டதற்கு, ஒரு நாள் சோறு போட்டவனை, அவன் எவ்வளவு கோபித்தாலும், திட்டினாலும், அடித்தாலும், ஒரு நாயே வேறு எங்கும் செல்லாத போது, நான் எங்கே போவது என்கிறார்.

5.2 கண்டார் இகழ்வனவே காதலன் தான் செய்திடினும், * கொண்டானை யல்லால் அறியாக் குலமகள் போல் * விண்டோய் மதிள் புடைசூழ் விற்றுவக் கோட்டம்மா நீ * கொண்டாளாயாகிலும் உன் குரை கழலே கூறுவனே

கணவன், மற்றவர்கள் குறை சொல்லும்படி நடந்துகொண்டாலும், நல்ல குணமுடைய மனைவி, தனது கணவனை விட்டுக்கொடுக்காமல் நடந்து கொள்வதுபோல், ஆழ்வாரும் திருவித்துவக்கோட்டு அம்மானை விட்டு பிரியாமல் இருக்கிறார்.

கண்டார் இகழ்வனவே காதலன் என்று சொல்வது, தானும் அவனும் மட்டும் அறிந்த ஊடல்களும் அதற்கு அவன்/அவள் செய்த பரிகாரங்களும், ஒரு அவதியாக தோன்றதாத நிலையில், இவர்களிடம் காரியம் பெற்றவர்களும், இவர்களை உதாசீனம் செய்தவர்களும் வெறுத்து இகழும்படி அவன் செய்தாலும், அவன் அவளிடம் இருக்கும் காதலை நிரூபிக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளவன் என்கிறது.

விண்டோய் மதிள் புடைசூழ் விற்றுவக் கோட்டம்மா நீ என்று சொன்னது, ஸ்ரீசீதா பிராட்டி ஸ்வயம்வரத்திற்கு மிதிலையில் புற சோலையில் வீற்று இருந்தார் போல் இங்கே திருவித்துவகோட்டில் இருந்தார் என்கிறது.

கொண்டானை யல்லால் அறியாக் குலமகள் போல் என்று சொல்லியதில், கொண்டானை அல்லால் என்பது , அக்னிக்கு அந்தர்யாமியான சர்வேஸ்வரனை சாக்ஷியாக கொண்டவை அல்லது மற்று ஓருவனை அறியாதவளை போல, அவளது பதிவிரத குணம் சொல்லியது. குலமகளே என்று சொல்லியது.

நீ கொண்டாளாயாகிலும் என்று சொன்னது, உபகாரம் செய்பவன் என்றாலும், நீ வெளியே தலை காட்ட முடியாதபடி காரியங்கள் செய்தாலும் என்று சொல்வதாகும்

உன் குரை கழலே கூறுவனே என்று சொல்வது, உன் திருவடிகள் அல்லாது வேறு புகல் இடம் இல்லை என்று சொல்கிறார். உபகாரகனான நீ என்னை நிராகரித்தாலும் உன்னை விடமாட்டேன் என்பதை எனதாவியார் ஆனார் (திருவாய்மொழி, 2.3.4) என்பதை போல நீ செய்த உபகாரத்திற்கு தலை சாய்ந்து வணங்குபவன் என்கிறார்.

5.3 மீன் நோக்கும் நீள் வயல் சூழ் விற்றுவக்கோட்டு அம்மா என்* பால் நோக்கா யாகிலும் உன் பற்றல்லால் பற்றில்லேன் * தான் நோக்காது எத்துயரம் செய்திடினும் தார் வேந்தன் * கோல் நோக்கி வாழும் குடி போன்றிருந்தேனே *

அரசாளும் மன்னன், பொதுவாக மக்களுக்கு செய்திடும் செய்கைகள் யாவும் தனி ஒரு பிரஜைக்கோ அல்லது எல்லாருக்குமோ துன்பம் தந்தாலும்,  குடிமக்கள் தொடர்ந்து அந்த மன்னனையே தங்களுக்கு நன்மை செய்வான் என்ற எதிர்பார்ப்போடு காத்து இருப்பதை போல், ஆழ்வாரும், வித்துவக்கோட்டு பெருமாள், ஆழ்வாரை கவனிக்காவிட்டாலும் எம்பெருமானை விடாமல் இருப்பேன் என்று இந்த மூன்றாம் பாட்டில் கூறுகிறார். மஸ்யம் என்று பெயர் வைத்த எல்லாவற்றையும் காப்பாற்றும் தேசம் என்று கூறுகிறார். கடலில் உள்ள மஸ்யம் கடல் வற்றினால் நம்மை காக்கும் தேசம் என்று இருக்கும் திருவித்துவகோடு என்கிறார்.

விற்றுவக்கோட்டு அம்மா என்று சொன்னது, பரம பதத்திலும் இருப்பவர்கள் கூட எம்பெருமானின் சீல குணத்தை அனுபவிக்க வரும் தேசம் ஆயிற்று என்கிறார். விற்றுவக்கோட்டு அம்மா என் பால் நோக்கா யாகிலும் என்று சொல்லும்போது, பரம பதத்தை ஒரு நாடாக நோக்கும் நீ, என்னை நோக்குவதற்காக இங்கே வந்தாலும், எனக்கு அருள் புரியாமல் இருந்தாலும், என்ற கருத்தை சொல்கிறது.

உன் பற்றல்லால் பற்றில்லேன் என்று சொன்னது, என்னுடைய பாதுகாப்பிற்கு பொறுப்பான உன்னை விட்டு எனக்கு பாதகமான மற்று ஒருவரை பற்றுவேனோ என்கிறார்.

5.4 வாளால் அறுத்துச் சுடினும் மருத்துவன் பால் * மாளாத காதல் நோயாளன் போல் மாயத்தால் * மீளாத் துயர் தரினும் விற்றுவக் கோட்டம்மா நீ * ஆளா உனதருளே பார்ப்பன் அடியேனே

நாம் ஒரு வியாதி என்று மருத்துவரிடம் செல்லும் போது, அவர் நம்மை கத்தி மற்றும் பிற உபகரணங்களை கொண்டு, கீறி, நம் உடம்புக்கு தற்காலிகமாக துன்பம் கொடுத்தாலும், நாம் அதை பொறுத்துக்கொண்டு, அந்த மருத்துவரிடம் தொடர்ந்து மரியாதையும், விருப்பதையும் கொண்டு உள்ளது போல், ஆழ்வார், வித்துவக்கோட்டு அம்மானிடம்  சொல்வது என்ன வென்றால், அவர் தனக்கு தொடர்ந்து துன்பங்கள் தந்து கொண்டு இருந்தாலும், அவருடைய அருளையே எதிர்பார்த்து கொண்டு இருப்பேன் என்பதே.   இது இந்த பதிகத்தின் மிக பிரசித்தி பெற்ற பாடலும்,  நான்காவது பாடலும்  ஆகும்.

மீளாத் துயர் தரினும் விற்றுவக் கோட்டம்மா நீ என்று சொன்னது, என்னுடைய பாதுகாப்பிற்கு என்று இங்கே வந்து இருக்கும் நீ, மீளா துயர் தரினும், நித்ய துயரம் கொடுத்ததாலும், பெற்ற தாய் தன்னுடைய குழந்தைக்கு கெட்டவைகளை செய்ய மாட்டாது போல் நீயும் எனக்கு என்கிறார்.

ஆளா உனதருளே பார்ப்பன் அடியேனே என்று சொன்னது, ஸ்வரூபம் விருத்தி அடைவதற்காக, இப்போது தோன்றுகின்ற துயரங்களை பார்க்காமல், உன்னுடைய கருணையை எதிர்பார்த்து இருப்பேன் என்கிறார்.

5.5 வெங்கண் திண் களிர் அடர்த்தாய் விற்றுவக்கோட்டு அம்மானே * எங்குப்போய் ஊய்வேன் உன் இணையடியே அடையலல்லால் * எங்கும் போய்க் கரைகாணா தெறி கடல் வாய் மீண்டேயும் * வங்கத்தின் கூம்பேறும் மாப்பறவை போன்றேனே *

சுற்றும் அலைகளை தூக்கி எறிந்து கொண்டு இருக்கிற கடலில் நான்கு திசைகளிலும் அலைந்து திரிந்து எங்கும் கரையை காண முடியாமல்,  தான் இருந்த இடமான கப்பலுக்கே, திரும்பி வரும்   பெரிய பறவைப் போன்று, தானும் வித்துவக்கோட்டு அம்மானின் பாதங்களில் சரண் அடைவதாக ஆழ்வார் இந்த பதிகத்தின் ஐந்தாவது பாசுரத்தில் தெரிவிக்கின்றார். சம்சார சாகரத்தை (சுமுத்திரத்தை) கடப்பதற்கு எம்பெருமான் உகந்து அருளின தேசமான திருவித்துவக்கோடு திவ்ய தேசத்தை அல்லால் வேறு ஒரு உபாயமும் இல்லை என்றும், இந்த திவ்ய தேசத்தை தவிர மற்றதெல்லாம் இந்த பறவைக்கு சமுத்திரம் போல ஆகும் என்கிறார்.

வெவ்விய கண்களும் வலிமையான தோள்களையும் உடைய எம்பெருமானே, குவாலாயபீடம் என்ற யானையை கொன்றவனே அவதார காலத்தில் எதிரிகளை அழித்து தீர்த்த பிரசாதம் சாதித்து பரமபதம் அடைந்தும், அதன் பிறகு பிறந்தவர்கள் இழந்தோம் என்று வருத்தபடா வண்ணம் திருவித்துவக்கோட்டினில் எழுந்து அருளி இருப்பவனே, பரம்பதம் இருக்க, மோக்ஷம் அளிக்க அல்லது சாம்யம் என்ற மோக்ஷத்தை நிர்வகிக்க இங்கே எழுந்தருளி இருப்பவனே என்கிறார்.

பசியோடு பிராப்தம் உடையவன் வீட்டு வாசலில் நின்று சோறு சோறு என்று வேண்டிய போதும், அந்நியர்களாய் மற்றவர்களை உண்ண அழைப்பவர்கள் போல இங்கு இருக்கும் உன்னை விட்டு, பரமபதத்தில் இருப்பவனிடம் போல கேட்க போகிறேனா என்று கேட்கிறார். உஜ்ஜீவனத்திற்கு போகும் இடம் இல்லை; நாசத்தை தேடி போக நிறைய இடம் உண்டு; உகந்து அருளின நிலங்களை விட்டு வேறு இடங்களுக்கு செல்வது நாசத்தை தேடி செல்வது போல ஆகும் என்கிறார்.

5.6 செந்தழலே வந்தழலைச் செய்திடினும் செங்கமலம் * அந்தரம் சேர் வெம் கதிரோற்கு அல்லால் அலராவால் * வெந்துயர் வீட்டாவிடினும் விற்றுவக்கோட்டு அம்மா உன் * அந்தமில் சீர்க்கு அல்லால் அகங்குழைய மாட்டேனே

இந்த பதிகத்தில் இது வரையில், நீ என்ன செய்தாலும் உன்னை விட்டு அகலமாட்டேன் என்று உரைத்த ஆழ்வார், இனி வேறு யார் எதைச்செய்தாலும், அவர்களிடம் செல்ல மாட்டேன் என்றும்  சொல்வது போல் பாடல்களை அமைத்து உள்ளார். தாமரை, சூரியனை பாரத்தால் மட்டுமே மலரும், தீயோ அல்லது மற்ற எந்த விதமான வெப்பத்தைத் தருகின்ற உபாயத்திலும் மலராது, அது போல் உன்னுடைய உயர்ந்த குணங்களுக்கு மட்டுமே நெஞ்சு உருகுவேனே  தவிர, மற்றவைகளுக்கு நெஞ்சு உருக மாட்டேன் என்று வித்துவக்கோட்டு அம்மானிடம் தெரிவிக்கின்றார். தாமரைக்கு வெகு தூரத்தில் சூரியன் இருந்தாலும், அக்னியை வெகு அருகே கொண்டு வந்தாலும் அக்னியை சாதனமாக கொண்டு தாமரை அலராது என்பது போல பாவங்களை போக்கி மோக்ஷத்தை கொடுக்க கூடிய எம்பெருமான் துயர் கொடுத்தாலும் கல்யாண குண நலன்களை கொண்ட எம்பெருமானை தவிர வேறு எங்கும் தன் நெஞ்சு செல்லாது என்கிறார்.

5.7 எத்தனையும் வான் மறந்த காலத்தும் பைங்கூழ்கள் * மைத்தெழுந்த மா முகிலே பார்த்திருக்கும் மற்றவைப் போல் * மெய்த் துயர் வீட்டா விடினும் விற்றுவக்கோட்டு * அம்மா என் சித்தம் மிகவும் உன் பாலே வைப்பன் அடியேனே

மேகம், தொடர்ந்து பலகாலம் மழையை தராவிட்டாலும், பசுமையான பயிர்கள், தனக்கு வேண்டிய நீருக்காக, அந்த மேகத்தை எதிர்பார்த்து கொண்டு இருக்குமே தவிர வேறொன்றையும் எதிர்பார்க்காது இருப்பது போல், ஆழ்வாரும், பரமாத்மாவாகிய வித்துவக்கோட்டு அம்மான், தன்னுடைய துன்பங்களை போக்காமல் விட்டாலும், தான் தொடர்ந்து அந்த பெருமானையே வேண்டி இருப்பேன் என்று கூறுகிறார். பாவத்தை போக்கி சம்சார சாகரத்தில் இருந்து விடுதலை வாங்கி கொடுக்க வந்திருகின்ற நீ, அது செய்யவில்லை என்றாலும், என் பாதுகாப்பில் நெகிழ்ந்தாய் என்று உன்னிடம் தோற்று உன் பக்கம் நெஞ்சு நிலையாக இருக்கிறது என்று சொல்கிறார்.

5.8 தொக்கிலங்கி ஆறெல்லாம் பரந்தோடி தொடுகடலே * புக்கன்றிப் புறம் நிற்க மாட்டாத மற்றவை போல் * மிக்கிலங்கு முகில் நிறத்தாய் விற்றுவக்கோட் டம்மா உன் * புக்கிலங்கு சீரல்லால் புக்கிலன் காண் புண்ணியனே *

கரை புரண்டு ஓடுகின்ற நதியானது, கண்டவிடமெல்லாம் ஓடி, கடைசியில் அது ஆழமான கடலிடத்தில் சென்று அடையுமே தவிர வேறு எங்கும் சென்று முடியாது என்பது போல், தானும் வித்துவக்கோட்டு அம்மானின் திவ்யகுண நலன்களில் மூழ்கி இருப்பேனே  தவிர வேறுஎங்கும் தனது  கவனத்தை திருப்ப மாட்டேன் என்று இந்த பதிகத்தின் எட்டாவது பாடலில் தெரிவிக்கின்றார். இந்த நதிகள் புகுந்தால் தான் கடல் நிறைந்து காணபடுகிறது என்றோ, இவை புகாவிட்டால் கடல் குறைந்துவிடும் என்றோ கிடையாது. இந்த நதிகளுக்கு வேறு வழியில்லாமல் கடலில் புகுகின்றன, அது போல, உன் கல்யாண குணங்களை தவிர வேறு எங்கும் புக எங்களுக்கு வழி இல்லை என்கிறார்.

5.9 நின்னையே தான் வேண்டி நீள் செல்வம் வேண்டாதான் * தன்னையே தான் வேண்டும் செல்வம் போல் மாயத்தால் * மின்னையே சேர் திகிரி விற்றுவக் கோட்டம்மானே * நின்னையே தான் வேண்டி நிற்பன் அடியேனே

இந்த பாடலில் வரும் உதாரணம் சிறிது கடினமானது. உலகத்தில் உள்ள செல்வங்களை  விரும்பாமல். பெருமானையே வேண்டி நிற்பவனை செல்வம் தானாக வந்தடையும் என்பது உலக நியதி. எவனொருவன் ஆண்டவனிடம் அன்பு கொண்டு அவனை மட்டுமே விரும்பி, இந்த உலக ஐஸ்வரியம் மற்றும் பிற பொருள்களை விரும்பாதவனுக்கு, பகவான் எப்படி தொடர்ந்து அன்பு காட்டி அவனுக்கு மேலும் மேலும் எல்லா செல்வங்களும் தருகிறார் என்பது உதாரணத்தின் ஒரு பகுதி.    இது, ஆழ்வார் தன்னுடைய வாழ்க்கையே சொல்வது போல் உள்ளது.   சிறந்த வீரரும், மன்னருமாய் விளங்கும் ஆழ்வார், இந்த உலக செல்வம் வேண்டாம், ராஜ்ஜியம் வேண்டாம் என்றும் மோட்சம்  தான் வேண்டும் என்ற போதும், அவருடைய ராஜ்ஜியம் சேர நாட்டில் இருந்து மேலும் மேலும் சோழ, பாண்டிய நாடுகளாக விரிவு அடைந்து கொண்டே இருந்தது.

இறைவனையே வேண்டி செல்வத்தை வேண்டாதிருப்பவருக்கு செல்வம் தானாக வந்து சேரும் என்கிற கருத்து சிந்திக்கத்தக்கது.   சில பெரியவர்கள், சென்ற வாக்கியத்தின் செல்வம் என்பது, மோட்சம் என்று பொருள் சொல்வதுண்டு.  ‘அண்ட சராசரங்களை வைகுந்தத்திற்கு ஏற்றிய” ஸ்ரீ ராமர், அனுமனுக்கு மோட்ச பலன் கொடுத்தும், அனுமன் அதனை தவிர்த்து, இந்த உலகத்தில் எங்கெல்லாம் ஸ்ரீ ராமர் பூஜை செய்யப்படுகிறாரோ அங்கெல்லாம் இருக்கவே ஆசைப்பட்டார். அதே போல், தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் மற்றும் திருப்பாணாழ்வார் இருவரும் தம் பாசுரங்களில் திருவரங்கத்தில் இருப்பதையே வேண்டுகின்றனர்.   “அச்சுவை பெறினும் வேண்டேன் அரங்கமா நகருளானே” என்று தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வார் சொன்னதையும், “என் அமுதினைக் கண்ட கண்கள்   மற்றொன்றினைக் காணாவே” என்று திருப்பாணாழ்வார் பாடியதையும் கருத்தில் கொண்டால், குலசேகர அழுவார் சொன்ன செல்வம் என்பது மோட்சத்தையே குறிக்கும். ஏனென்றால், அனுமனும், தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வாரும், திருப்பாணாழ்வாரும், மோட்சம் வேண்டாம் என்றாலும் அவர்களுக்கு பரமாத்மா மோட்சத்தைக் கொடுத்து இருக்க வேண்டும். அதே போல், பரமாத்மாவான வித்துவக்கோட்டு அம்மான், ஆழ்வாரை கவனிக்காமல், ஆழ்வாருக்கு அருளாமல் இருந்தாலும், ஆழ்வார் மீண்டும் மீண்டும் வித்துவக்கோட்டு அம்மானிடமே செல்வேன் என்று உறுதியாக சொல்கிறார்.

5.10 விற்றுவக்கோட்டம்மா நீ வேண்டாயே யாயிடினும் * மற்றாரும் பற்றில்லேன் என்று அவனைத் தாள் நயந்த * கொற்ற வேல் தானைக் குலசேகரன் சொன்ன * நற்றமிழ் பத்தும் வல்லார் நண்ணார் நரகமே

இந்தப் பத்துப் பாடல்களிலும் இதே தொனியில் எந்தத் துயரம் தந்தாலும் உன்னை விட மாட்டேன் என்பது பல வித படிமங்களில் விரிகிறது.  மேலே சொன்ன பாசுரங்களை படிப்பவர்களுக்கான பலனை இறுதி பாசுரத்தில் வெளியிட்டு, இந்த பதிகத்தினை  ஆழ்வார் முடிக்கிறார்.  வித்துவக்கோட்டு அம்மான் ஆழ்வாரை வேண்டாம் என்று ஒதுக்கி வைத்தாலும் தான் வேறு  யாரையும் சரண் அடைய மாட்டேன் என்றும்,  அந்த பெருமானின் திருவடிகளிலேயே பக்தி கொண்டு காத்து இருப்பேன் என்றும் சொல்லும் ஆழ்வார் இந்த பதிகத்தைப் படிப்பவர்கள் எத்தனை கொடிய பாவங்கள் செய்து இருந்தாலும் நரகத்தை அடைய மாட்டார்கள் என்றும்  இந்த சம்சார வாழ்க்கைக்கு திரும்ப வர மாட்டார்கள் என்றும் சொல்லி முடிக்கிறார்.

மீண்டும் இன்னொரு திவ்ய தேச அனுபவத்தில் சந்திப்போம், நன்றி.

மலர்மங்கை நாச்சியார் ஸமேத நாராயணப் பெருமாள் திருவடிகள் போற்றி போற்றி.

திவ்ய தேசம்	திருநாவாய்
மூலவர்	நாராயண பெருமாள், முகுந்தன்
உத்சவர்
தாயார்	மலர்மங்கை நாச்சியார், சிறு தேவி
திருக்கோலம்	நின்ற திருக்கோலம் (முழங்கால் வரை பூமிக்குள் புதைந்த)
திருமுகமண்டலம்	கிழக்கு
பாசுரங்கள்	13
மங்களாசாசனம்	திருமங்கை ஆழ்வார் 2 நம்மாழ்வார் 11
தீர்த்தம்	செங்கமல ஸரஸ்
விமானம்	வேத விமானம்

மலைநாட்டு திவ்ய தேசங்கள் – ஒரு முன்னோட்டம்

மலைநாட்டு திவ்ய தேசங்களை பற்றிய ஒரு முன்னுரையை இங்கே காண்போம்.

மலையாள திவ்ய தேசங்கள் யாவும் அழகான சூழ்நிலையிலேயே அமைந்து உள்ளன. கோவில்கள் மிகவும் தூய்மை. இங்கு கோவில்களை தமிழ் சொல்லான அம்பலம் என்றே அழைக்கின்றனர். தமிழ்நாட்டில் எத்தனையோ சிவஸ்தலங்கள் அம்பலம் என்ற சொல் கொண்டே முடிகிறது. வைணவ திவ்ய தேசங்களிலும், திருத்தெற்றியம்பலம் என்று ஒரு திவ்ய தேசத்திற்கு அம்பலம் என்ற பெயரில் முடிகிறது.  

மலையாள நாட்டையே, பரசுராம க்ஷேத்திரம் என்று அழைக்கிறார்கள். இங்கு விமானங்களும் கோபுரங்களும் தமிழ்நாட்டில் உள்ளது போல இல்லை. அதே போல அங்கு உள்ள சிற்பங்களும் சித்திரங்களும் தமிழ் நாட்டில் உள்ளது போல இல்லை. மலை நாட்டு திவ்ய தேசங்கள் செவ்வக வடிவில் அமைந்தவை. நான்கு வாசல்கள் கொண்டதாக
நாற்புரம் சூழ்ந்த சுற்றுச் சுவர்களால் அமைக்கப்பட்டவை. இதற்குள் வட்ட வடிவமான மூலஸ்தானம். மூலஸ்தானத்தின் மேல் கூம்பு வடிவில் தொப்பியைக் கவிழ்த்து வைத்தது போன்ற கூரைகள் உள்ளன. வேறு சில வடிவில் மூலஸ்தானங்களும் உண்டு.  தூய்மை நிறைந்த சுற்றுப்புற நடைபாதைகள் உள்ளன. தமிழ்நாட்டில் உள்ளது போல பெரிய கொடி மரங்கள் (துவஜஸ்தம்பங்கள்) கோவிலின் முகப்பில் உள்ளது.  இந்த கொடி மரங்களில் கருடாழ்வார் திருஉருவம் உள்ள விளக்குகள் உள்ளன. திருவல்லாவில் உள்ள கொடிமரம் மிகப் பெரியதாகும்.

இங்குள்ள கோவில்களில், மூலஸ்தானத்திற்கு முன்புறம் சதுர வடிவிலான ஒரு மேடை உள்ளது. பொதுவாக இதை பலிபீடம் என்று கூறுவர். இந்த மேடையின் முன்பு நின்றுகொண்டு தான் நாம் எம்பெருமானை வழிபட வேண்டும். மேடையில் மேல் யாரும் ஏற கூடாது. எம்பெருமானுக்கு பூஜை செய்யும் போத்திகள் மட்டும் இந்த மேடையின் மீது ஏறி எம்பெருமானுக்கு சாஷ்டங்கமாய் நமஸ்காரம் செய்து விட்டு பூஜையில் ஈடுபடுவர்.

இங்கு கோவிலுக்குள் மேல் சட்டை அல்லது பனியன் அணிந்து செல்லக் கூடாது. கைலிகளும் கட்டிக் கொண்டு போகக் கூடாது. பாரம்பரிய உடைகளில் தான் ஆண்களும் பெண்களும் செல்ல வேண்டும்.

இங்கு தமிழ் நாட்டைப் போல் ஸ்ரீவைஷ்ணவர்களால் எம்பெருமான் ஆராதிக்கப் படுவதில்லை. இங்கு பூஜை செய்பவர்கள் போத்திகள் அல்லது நம்பூதிரிகள் எனப்படுவர். இவர்கள் மலையாள பிராம்மணர்கள், இவர்கள் தூய்மையான பக்தியோடு விடியர் காலையில் எழுந்து நீராடி ஈரத்துணியோடு பூஜை செய்ய வருவார்கள். இவர்கள் எம்பெருமானை ஆழ்வார்கள் இட்ட பெயரால் சொல்வதில்லை, அவர்கள் எம்பெருமானை நாமாவளி சொல்லி ஆதாரிப்பதும் வெளியில் இருக்கும் நம் காதுகளில் விழுவது இல்லை. ஆனால் நமது பெருமாளும் நமது பிராட்டியும் நமது கருடாழ்வாரும் தான் இங்கு எழுந்தருளி இருக்கின்றனர்.

பெரும்பாலும் தனி தாயார் சன்னதி கிடையாது, சிறிய தாயார் விக்ரகம் பெருமாள் சந்நிதியில் இருக்கும். திருநாவாய் என்ற திவ்ய தேசத்தில் மட்டும் தனி தாயார் சன்னதி உண்டு. திருவல்லவாழ் என்ற திவ்ய தேசத்தில் விபூதி பிரசாதம் கொடுக்கிறார்கள்.

இங்கு தீர்த்தம், துளசி சடாரி முதலியவை பிரசாதமாக கொடுக்கப் படுவதில்லை. மாறாக
துளசி, புஷ்பம், சந்தனம் போன்றவற்றை ஒரு சிறிய வாழை இலையில் வைத்து தருகிறார்கள். தினந்தோறும் எம்பெருமானுக்கு திருமஞ்சனம் உண்டு. அதே போல தினமும் பிரகார புறப்பாடும் உண்டு, அதற்கு ஸ்ரீவளி என்று பெயர்.

மலையாள திவ்யதேசங்கள் பதிமூன்றில் பஞ்ச பாண்டவர்களால் ஸ்தாபிக்கப்பட்ட, ஐந்து திவ்ய தேசங்கள் உண்டு. இவைகளைப் பாண்டவர் கோயில் என்றே அழைக்கின்றனர். அவைகள், திருச்சிற்றாறு, (தர்மன்) திருஆரம்முளா (அர்ஜு னன்), திருப்புலியூர் (பீமன்), திருவன்வண்டூர்(நகுலன்), மற்றும் திருக்கடித்தானம் (சகாதேவன்).

கேரளத்தில் கோவில்களைக் காப்பதிலும், புனருத்தாரணம் செய்வதிலும் கைங்கர்யங்களில் ஈடுபடுதலிலும் இளைஞர்கள் ஆர்வம் காட்டுகிறார்கள். இங்குள்ள பதின்மூன்று திவ்ய தேசங்கள் :

திருவனந்தபுரம், திருவண்பரிசாரம், திருகாட்கரை, திருமூழிக்களம், திருச்சிறு புலியூர், திருசெங்குன்றூர், திரு நாவாய், திரு வல்லவாழ், திரு வண்வண்டூர், திருவாட்டாறு, திருவித்துவக் கோடு, திருக்கடித்தானம் , திருவாறன் விளை (ஆரம்முளா)

இவற்றை தவிர, மலைநாட்டு திவ்ய தேச பயணத்தின் போது, நாம் தரிசிக்க வேண்டிய இன்னோர் முக்கியமான இடம் திருவஞ்சிகுளம். இங்கு தான் குலசேகர ஆழ்வார் அவதரித்தார். கேரளாவில் உள்ள பல கோவில்களை போல இதுவும், காலை 430 மணிக்கே திறந்து காலை பத்து மணிக்கு மூடி விடுகிறார்கள். மாலையிலும் 4 முதல் 8 மணி வரை தான் திறந்திருக்கும். இதனையும் வரைபடம் 3 ல் காண்பித்து உள்ளேன்.

திரு நாவாய் – இந்த ஸ்தலத்தை பற்றி

திரு நாவாய் பற்றி தினம் ஒரு திவ்ய தேசம்

திவ்ய தேசத்தை பற்றி

சென்னை கள்ளிக்கோட்டை ரயில் மார்க்கத்தில் உள்ள திருநாவாய் ரயில் நிலையத்திலிருந்து சுமார் ஒரு மைல் தூரத்தில் உள்ளது. ஷோரனூரிலிருந்து பேருந்து வசதிகள் உண்டு. திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தைச் சார்ந்த இடக்குளம் என்ற ஊரிலிருந்து சுமார் அரை மைல் தூரம் உள்ளது.

இந்த திருத்தலம் பாரத புழா என்ற ஆற்றின் கரையில் உள்ளஅது. கேரளாவில் இத்தலம்
மிகவும் முக்கியத்துவமும், புராதனமும் வாய்ந்ததாகும். இந்த திருத்தலத்தை காசிக்கு சமமாக கருதி, அங்கு நடைபெறுவதைப் போன்று இங்கு முன்னோர்களுக்கு செய்யும் காரியங்கள் (சிரார்த்தங்களும், தர்ப்பணங்களும்) செய்யப்படுகின்றன. தை மற்றும் ஆடி அமாவாசைகளில் சிறப்பாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு ஆற்றின் கரைகளில் புராதன முறைபடி செய்யபடுகிறது. இந்த திருத்தலத்தின் எதிர்புறம் சிவன் கோவிலும், பிரம்மன் கோவிலும் உள்ளதால், இது மும்மூர்த்திகள் ஸ்தலம் என்றும் கூறப்படுகிறது.

மலையாள திவ்ய தேசங்களில், இங்கு மட்டும் தான் மஹாலக்ஷ்மி தாயாருக்கு என்று தனி சன்னதி உள்ளது.

ஸ்தல வரலாறு

எம்பெருமானைக் குறித்து ஒன்பது (நவ) யோகிகள் தவம் செய்ததாகவும் அதனால் இந்த ஸ்தலம் நவ யோகிஸ்தலம் என்று அழைக்கப்பட்டு, காலப் போக்கில் மருவி நாவாய் ஸ்தலம் என்றாகி தற்போது திருநாவாய் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

ஒரு முறை மகாலட்சுமியும், கஜேந்திரனும் தாமரைப் பூக்களைப் பறித்து பகவானை அர்ச்சித்து வர கஜேந்திரனுக்குப் பூ கிடைக்காமல் போயிற்று. இதனால் பகவானிடம் கஜேந்திரன் தனது நிலையை விளக்கி முறையிட பகவான் லட்சுமி தேவியைப் பூப்பறிக்க வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டார். இதனால் மகிழ்ந்த கஜேந்திரன் ஏராளமான பூக்களைப் பறித்துப் பகவானை அர்ச்சிக்கலானான். பூஜையின்போது லட்சுமி தேவியுடன் சேர்ந்து எம்பெருமான் கஜேந்தரனின் பூஜையை ஏற்று கொண்டார்.

ஆழ்வார் ஆசார்யார்கள்

மலை நாட்டு திவ்ய தேசங்களில் வழிபாட்டு முறையை மாற்றி தமிழ் நாட்டில் உள்ள
வைணவ நெறியிலான வழிபாட்டு முறையை இங்கும் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று
ஸ்ரீஇராமானுஜர் திருவுள்ளம் கொண்டு மலையாளத்தின் எல்லைக்குள் பிரவேசம்
செய்ததாகவும், இதையறிந்த போத்திகள் எம்பெருமானிடம் வேண்டி தாங்கள் செய்து வரும் வழிபாட்டு முறைகளையே எம்பெருமான் தொடர்ந்து ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கவும், பக்தர்களின் ஆசையை நிறைவேற்றி வைக்கும் பக்தவத்சலனான எம்பெருமான், மலையாள நாட்டின் எல்லையில் ஓரிடத்தில் அயர்ந்து தூங்கிக் கொண்டிருந்த இராமானுஜரை அப்படியே எடுத்து வந்து திருக்குறுங்குடிக்கு அருகில் ஒரு பாறையில் படுக்க வைத்ததாக வரலாறு.

இராமானுஜருக்கு வடுக நம்பி என்பவரே தினமும் திருமண் இட்டு அலங்கரிப்பர். இராமானுஜர் பாறையில் இருந்து துயில் நீத்து எழுந்து வடுகநம்பியே வாரும் என்று கூற, திருக்குறுங்குடி எம்பெருமானே வடுக நம்பியாக வந்து இராமானுஜருக்குத் திருமண் இட்டு அலங்கரித்தார். இராமனுஜரூடன் சென்ற வடுகநம்பி இராமானுஜரைக் காணாததால் வடுகநம்பி, திருக்குறுங்குடி அடைய, இவரின் வருகையைக் கண்ட இராமானுஜர் மிகவும் அதிர்ந்து போனார். வடுக நம்பியின் வடிவில் இராமானுஜருக்குத் திருமண் இட்டவர் திருக்குறுங்குடி பெருமாளேயாவார்.

இராமானுஜர் தாம் தமிழகத்தில் இருப்பதை அறிந்ததும், எம்பெருமானின் திருவுள்ளக்
கருத்தை அறிந்து மீண்டும் தமது திருப்பணிகளைத் தமிழகத்திலேயே தொடர்ந்ததாகவும் வரலாறு. இந்த வரலாற்றை இராமானுஜரின் வரலாற்றில் காணலாம்.

திருமங்கையாழ்வாரால் 2 பாசுரங்களாலும், நம்மாழ்வாரால் 11 பாசுரங்களாலும் மங்களாசாசனம் செய்யப் பட்ட ஸ்தலம். திருமங்கையாழ்வார் தமது பாசுரங்களில் இத்தலத்தை திருக்கோட்டியூருக்கும் திருநறையூருக்கும் ஒப்பிட்டு மங்களாசாசனம் செய்துள்ளார்.

திருமங்கை ஆழ்வார்

தூவாய புள்ளூர்ந்து, வந்து துறைவேழம், மூவாமை நல்கி முதலை துணித்தானை, தேவாதி தேவனைச் செங்கமலக் கண்ணானை, நாவாய் உளானை நறையூரில் கண்டேனே. (பெரிய திருமொழி, 6.8.3)

பரிசுத்தமான வாயை உடைய பெரிய திருவடியை (கருடனை) வாகனமாகக் கொண்டு, நதிக்கரைக்கு வந்து சேர்ந்து, ஸ்ரீ கஜேந்திராழ்வான் துன்பம் அடையாதபடி அருள்புரிந்து, முதலையை இரு துண்டமாக்கி ஓழித்தவனும், நித்யஸூரிகளுக்குத் தலைவனும், செந்தாமரைப் பூப்போன்ற திருக்கண்களை உடையவனும் திருநாவாய் என்னும் திருத்தலத்தில் இருப்பவனுமான எம்பெருமானை திருநரையூரில் கண்டனே என்று பாடுகிறார்.

கம்ப மா களிறு அஞ்சிக் கலங்க, ஓர், கொம்பு கொண்ட குரை கழல் கூத்தனை, கொம்புலாம் பொழில் கோட்டியூர்க் கண்டு போய், நம்பனைச் சென்று கண்டும் நாவாயுளே. (பெரிய திருமொழி 10.1.9)

கண்டவர்களுக்கு நடுக்கத்தை விளைவிக்க கூடியதாய் பெரிய வடிவு கொண்ட, குவலயாபீடம் என்ற யானை அஞ்சி, கலங்கி, முடியுமாறு, அதன் கொம்பினை முறித்தவனும் ஒலிக்கின்ற வீரக்கழலை உடையவனும், வீசித்திரமானவனை, அவன் அடியவர்கள் நம்பிக்கையுடன் அணுக தகுந்தவனை, கிளைகள் விளங்குகின்ற சோலைகளை கொண்ட திருக்கோட்டியூரில் சென்று ஸேவித்து, திருநாவாயில் போய் ஸேவிப்போம் என்று கூறுகிறார்.

நம்மாழ்வார்

கீழ் வரும் பாடல்கள் எல்லாம், திருவடி (ஹனுமான்) சீதா பிராட்டியை இலங்கையில் சந்தித்து, மீண்டும் இராமன் இருக்கும் இடத்திற்கு ஹனுமான் வருவதற்கு முன்னால், சீதையின் மனத்தில் ஓடிய எண்ணங்களை சொல்வது போல ஆழ்வாரின் எண்ண ஓட்டங்களை சொல்வதாக அமைந்த பாடல்கள். திருவாய்மொழி 6.10 ல் நம்மாழ்வார் திருவேங்கடமுடையான தமக்கு மோக்ஷம் அருளிய போதும், அது எப்போது கிடைக்கும் என்பதை சொல்ல வில்லை. அதே போல, திருவடியை கண்ட சீதா பிராட்டி, இராமபிரான் வந்து தன்னை காப்பாற்றுவான் என்று உறுதியாக நம்பியபோதும், அது எப்போது என்று தெரியாத நிலையில் இருப்பது இங்கே உதாரணமாக சொல்லபடுகிறது.

அறுக்கும் வினையாயின ஆகந்தவனை, நிறுத்தும் மனத்து ஓன்றிய சிந்தையினார்க்கு, வெறித் தண் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய், குறுக்கும் வகை உண்டு கோலோ கொடி யேற்கே. (திருவாய்மொழி 9.8.1)

உள்ளத்தில் எம்பெருமானை நிலைநிறுத்தி வைத்துக்கொள்ள வேணும் என்கிற கருத்திலே ஒருமைப்பாடுடைய, எண்ணங்களை உடைய பக்தர்களுக்கு விரோதிகளை எல்லாம் போக்கக் கூடிய குளிர்ந்த புஷ்பங்களை கொண்ட சோலைகளாலே சூழப்பட்டதான திருநாவாய் திருப்பதியை, கொடியேனான எனக்கு கிடைக்குமா என்று ஆழ்வார் கேட்கிறார். திருநாவாய் திவ்ய தேசம், விரோதிகளைப் போக்குவது மாத்திரமன்றிக்கே பரம போக்யமுமானது என்கிறார்.

மூன்று விரோதிகளை சொல்கிறார்; ருசிவிரோதி, அதாவது, பகவத் விஷயத்தில் ஆசை பிறக்க விடாதபடி தடுக்கிற விரோதிகள்; அதாவது வேறு பயன்கள் தேடி போவது, வேறு தேவதைகளை தேடி செல்வது போன்றவை; இரண்டாவது, உபாய விரோதி, அதாவது அவனே என்று ருசி பிறந்தாலும், அவனே உபாயமாக கொள்ளாமல், வேறு உபாயங்களை தேடுவது; மூன்றாவது பேற்றினை பெறும் இடத்தில் வரும் விரோதிகள்; அவன் திருவடிகளை அடையும் இடத்தில் வரும் கர்ம வாசனா ருசிகள், பாகவத அபச்சாரம் போன்ற விரோதிகள்.

எம்பெருமானார் மலைநாட்டுத் திருப்பதி யாத்திரையாக எழுந்தருளும் போது, திருநாவாய் ஸமீபத்திலே இருக்கும் போது, எதிரே வந்து கொண்டிருந்த மலையாள பாஷை பேசும் சிலரை நோக்கி ‘திருநாவாய் எவ்வளவு தூரம்’ என்று கேட்க, அவர்கள் ‘குறுக்கும்’ என்றார்களாம். தமிழில் குறுகும் என்பது, மலையாளத்தில் குறுக்கும் என்று இருக்கிறது. அதாவது ஸமீபத்தில் தானுள்ளது என்று பொருள். எம்பெருமானார் அது கேட்டு ‘இப்பாஷையாலே அருளிச் செய்வதே ஆழ்வார்’ என்று ஈடுபட்டாராம். (குறுக்கும் வகை உண்டு)

கொடியேரிடைக் கோகனத்தவள் கேள்வன், வடிவேல் தடங்கண் மடப்பின்னை மணாளன், நெடியான் உறை சோலைகள் சூழ் திருநாவாய், அடியேன் அணுகப் பெறுநாள், எவை கொலோ. (திருவாய்மொழி 9.8.2)

பெரிய பிராட்டியாரோடும் நப்பின்னைப் பிராட்டியாரோடும் கூட அவன் எழுந்தருளி இருக்கிற திருநாவாயிலே போய் புகுவது என்றைக்கோ என்கிறார்.  கொடி போன்ற அழகிய இடையை உடையளாய், தாமரைப் பூவில் பிராட்டிக்கு வல்லபன், கூரிய வேல் போன்று அழகிய கண்ணை உடையளான நப்பின்னை பிராட்டிக்கு மணவாளன்.  இவ்விரண்டு விசேஷங்களின் கருத்து, புருஷகாரம் செய்து சேர்ப்பிக்க வல்லவர்கள் இருவர் அருகே இருக்கச் செய்தேயும் நான் இழக்கலாமோ என்பதாகும்.

அடியேன் என்று ஆழ்வார் சொல்வது, வனவாசத்திற்கு பெருமாள் (ஸ்ரீராமன்), பிராட்டி (சீதை) புறப்படும் முன்னர் எல்லா சேவைகளையும் அவர்களுக்கு செய்ய இளைய பெருமாள் (லட்சுமணன்) புறப்பட்டது போல, இங்கே (திருநாவாயில்) இவனுக்கு சேவை செய்ய ஆழ்வார் உள்ளார் என்பதை தெரிவிக்கவே என்கிறார்.

எவை கோலணுகப் பெறுநாள் என்று எப்போதும், சுவையில் மனமின்றிக் கண்ணீர்கள் கலுழ்வன் நவையில் திரு நாரணன்சேர் திருநாவாய், அவையுள் புகலாவதோர் நாள் அறியேனே. (திருவாய்மொழி 9.8.3)

திருநாவாயில் மஹா கோஷ்டியிலே சென்று சேர்ந்து அநுபவிக்கும் நாள் எதுவோ, அறிய முடியவில்லை என்று அலமருகின்றார்.  நான் வந்து கிட்டப் பெறும் நாள் எதுவோ என்று இதையே எப்போதும் சொல்லிக் கண்ணீர் சோர இருக்கின்றேன்.ஒரு வேளை இதனை சொல்லும் போது ஒன்றும், மற்ற நேரங்களில் வேறு ஏதாவது எண்ணங்களோடு இருக்கின்றேனோ என்று தன்னையே கேட்டுகொள்கிறார்.   திருநாவாயிலே வந்து இருக்கின்ற, சுலபனான, ஸ்ரீமந் நாராயணன் இருக்க, அத்திரளிலே சென்று அவனுடன் கூடாமல் இருக்க முடியுமோ என்கிறார். அடியார்கள் குழாங்களுடன் கூடுவது என்று கொலோ என்று ஆசைப்பட்ட நான் அத்திரளிலே சென்று கூடாமல் இருப்பது தகுமோ என்கிறார்.

நாளே அறியேன் எனக்குள்ள நானும், மீளா அடிமைப் பணி செய்யப் புகுந்தேன், நீளார் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய், வாளேய் தடங்கண் மடப்பின்னை மணாளா. (திருவாய்மொழி 9.8.4)

ஆத்மா உள்ள வரையில் தேவரீருக்கு கைங்கரியம் பண்ணும்படி தேவரீரால் ஏற்று கொள்ளப்பட்ட அடியேன், திருநாவாயில் நப்பின்னைப் பிராட்டியோடு கூட இருக்கிற இருப்பிலே அடிமை செய்யப் பெறும் நாள் என்றோ, அறியவில்லையே என்கிறார். இப்படி பிரிந்து தூக்க பட வேண்டிய நாள் இன்னும் எத்தனை நாள் உண்டு என்று அறியவில்லையே என்றும், அனுபவிக்கப் பெறும் நாள் என்றைக்கு என்று அறியவில்லை என்றும் இரண்டு வகையிலும் பொருள் கொள்ளலாம். 

நித்ய ஸுரிகள் பண்ணும் இடைவிடாத கைங்கரியத்தில் அன்றோ, நானும் ஆசைப்படுவது. ஒரு வேளை கைங்கரியத்தின் வாசனையின் இனிமையாய் அறியாதவனாக இருக்கிறேனோ என்று கவலை பாடுகிறார்.

கைங்கர்யம் பண்ணுகைக்குப் புஷ்பம் முதலியவைகளுக்கு குறையொன்றும் இல்லாது இருக்கிற திவ்ய தேசம் என்கிறார். இந்த பதிகத்தில் பிராட்டி ஸம்பந்தம் அடிக்கடி சொல்லபடுகிறது, வேறு தேசத்திற்கு சென்று இருந்த குழந்தை, ஒவ்வொரு ஊர் சென்று அடையும் போதும், தாயினை நினைப்பதை போல், அடைய தக்க இடம் ஸ்ரீவைகுந்தம் (தெளிவீசும்பு திருநாடு) என்றபின் தனித் தனியே பிராட்டிமார்களிடம் வேண்டி கொள்கிறார்.

மணாளன் மலர் மங்கைக்கும் மண் மடந்தைக்கும், கண்ணாளன் உலகத்துயில் தேவர்கட்கு எல்லாம் வண்ணாளன் விரும்பி உறையும் திருநாவாய், கண்ணாரக் களிக்கின்றது இங்கென்று கொல் கண்டே. (திருவாய்மொழி 9.8.5)

என் கண்களின் ஆசை தீரத் திருநாவாயைக் கண்டு அநுபவிக்கப் பெறுவது என்றைக்கோ என்கிறார்.  பெரிய பிராட்டியார்க்கும் (ஸ்ரீதேவி தாயார்) பூமிப் பிராட்டியாருக்கும் வல்லபனானாவன்.  ஒருத்தி புருஷகாரத்திலே ஊன்றியிருப்பள்  மற்றொருத்தி பொறுமையே வடிவெடுத்தவளாக இருப்பவள். இப்படிப்பட்ட இருவரும் அருகே இருக்க, நான் இழக்கத் தகுமோ என்பது போல கேட்கிறார். மண்ணுலகிலுள்ள மனிசர்களென்ன, விண்ணுலகிலுள்ள தேவர்களென்ன ஆகிய அனைவர்க்கும் நிர்வாஹகன்.  உபயவிபூதி (இந்த பூவுலகதிற்கு) நாதனான அவனுக்கு நான் ஒருவன் தள்ளபட்டேனோ /ஒதுக்கபட்டேனா என்பது கருத்து.   பிராட்டிமாரும் தானும் தனக்குத் தகுதியான பரமபதத்தில் இருந்து நித்ய சூரிகளை நிர்வஹிக்கிறவன் பெறாப் பேறாக ஆதரித்து உறைகின்ற திவ்ய தேசம் அன்றோ திருநாவாய்; இது எம்பெருமான் உகந்து பெற பேராக நினைக்கின்ற திவ்யதேசம் ஆகையால் கண்ணார காண விரும்புகிறார்.  இதனைக் காண்பதற்கு ஆசைபட்ட கண்கள் வயிறு நிறையக் கண்டு களிப்பது எந்நாளோ என்கிறார்.

இங்கே களிப்பது ‘காண்பது நிச்சயம்” என்ற எதிர்கால நம்பிக்கையால் அல்ல, கண்டே களிக்கின்றது என்று நிகழ்காலத்தில், தற்போது நடக்கிற சம்பவதை சொல்கிறார்.

கண்டே களிக்கின்றது இங்கென்று கொல் கண்கள், தொண்டே புனக்காய் ஓழிந்தேன், துரிசின்றி வண்டார் மலர்ச் சோலைகள் சூழ் திருநாவாய், கொண்டே உறைகின்ற எங்கோவலர் கோவே. (திருவாய்மொழி 9.8.6)

இந்த பாடலில், ஊரை இல்லாமல், ஊரில் எழுந்தருளி இருக்கிற உன்னை எப்போது கண்டு களிப்பேன் என்கிறார். எனக்காகத் திருநாவாயைக் கோயிலாகக் கொண்டு உறைகின்ற கோவலர் கோவே! வேறு ஒன்றில் பற்று இல்லாமல் உன் திருவடிகளுக்கே காதலன் ஆனேன். அரைக்கணம் இழக்க மாட்டாதபடி அன்றோ இருக்கிறது என் ஆசை என்கிறார். உன்னைத் தவிர வேறு யாரும் பயன் இல்லை என்று, (அநந்ய ப்ரயோஜனமான) உனது திருவடி அருகிலே என்னுடைய கண்களின் ஆசை சொல்லி முடிக்க முடியாது. என் பசி தீரா விட்டாலும் என் கண்களின் பசி தீர்ந்தால்  போதுமே என்கிறார். உலகில் யாசிப்பவர்களே ‘என் பசி கிடக்கட்டும்; என் குழந்தை படுகிற பாடு பாருங்கள் ; அதன் பசியை முன்னம் தீர்த்தால் போதும்’ என்பார்களே ; அது போல உள்ளே ஒரு எண்ணமும் (நீயே வேண்டும் என்பது) வெளியே மற்றோறு எண்ணமுமாக (உலக விஷயங்களில் ஈடுபடுவது) இருக்கும் இருப்பு, துரிசு எனப்படும் ; அப்படி துரிசு எதுவும் இல்லமால், உனக்கே தொண்டாய் ஓழிந்தேன் என்கிறார். நமக்கும், நமக்கு உகந்தாருக்கும் நினத்தபடி அனுபவிக்கலாம் என்று திருவுள்ளத்திலே ஆதரிக்கின்ற திவ்ய தேசம் ஆயிற்றே என்கிறார். கிருஷ்ணனாய் வந்து அவதரித்து, ஆயர் குல மக்களுக்கு சுலபன் ஆனதைபோல், திருநாவாய் தனில் வந்து எனக்காக சுலபன் ஆனாயே என்கிறார்.

கோவாகிய மாவலியை நிலங் கொண்டாய், தேவாசுரம் செற்றவனே திருமாலே, நாவாய் உறைகின்ற என் நாரண நம்பி, ஆ ஆ அடியான் என்று அருளாயே. (திருவாய்மொழி 9.8.7 )

திருநாவாயிலே நித்யவாஸம் பண்ணி அருள்கின்ற தேவரீர் அடியேனுடைய, அநந்யகதித்வத்தைக் (உன்னை விட்டால் எனக்கு வேறு புகலிடம் கிடையாது) கண்டு அருள் செய்ய வேண்டும் என்கிறார்.

எம்பெருமான் இந்திரனை த்ரிலோகாதிபதியாக்கி வைத்தான்; அவனைத் தள்ளி அந்தப் பதவியைத் தான் கொள்ளை கொண்டு ‘நானே அரசு’ என்று மாவலி இருந்தான். ஔதார்யம் என்று ஒரு மஹாகுணம் உடையவனாக இருந்த படியால், தான் இரப்பாளனாய் நின்று வெகு சாதுரியமாகக் காரியத்தை முடித்தான். எம்பெருமான் தேவர்கள் அசுரர்களுக்கு இடைய நடந்த யுத்தத்திலே, அநுகூலரான தேவர்களுக்காக அஸுரரை அழியச் செய்தவனே! என்கிறார். விரோதிகளை அழித்து அடியார்களைக் காத்தருள்வதற்கு காரணம் பிராட்டியோடு உண்டான சேர்த்தி என்று தெரிவிக்கிறார். வாறு.  இப்படிப்பட்ட திருக்குணங்கள் திருநாவாயிலே வெளிப்படும்படி இருக்கின்றார்.

அருளாது ஓழிவாய் அருள் செய்து அடியேனைப், பொருளாக்கி உன் பொன்னடிக் கீழ் புக வைப்பாய், மருளே இன்றி உன்னை என் நெஞ்சத்து இருத்தும், தெருளே தரு தென் திருநாவாய் என் தேவே. (திருவாய்மொழி 9.8.8)

அழகிய திரு நாவாயில் எழுந்தருளி இருக்கின்ற தெய்வமே, அடியேனுக்கு அருள் செய்யாது இருக்கிலும் இரு, இல்லை என்றால், அடியேனை ஒரு பொருளாக்கி உன அழகிய திருவடிக்கீழ் வைத்து கொண்டாலும் வைத்துக்கொள்; அறிவின்மை என்பது சிறிதும் இல்லாதபடி, உன்னை என்னுடைய நெஞ்சிலே இருத்தி அநுபவிக்கும் படியான தெளிந்த அறிவைத் தந்தருள வேண்டும் என்று இந்த பாடலில் ஆழ்வார் வேண்டுகிறார்.

பொன் என்பது, எல்லை இல்லாத இனிமை தருகிற என்ற பொருளில் வருகிறது. தெருளே தரு என்பதை திரு நாவாய்க்கு அடைமொழி ஆக்கி பொருள் சொல்வதும் உண்டு. அறிவில்லாத பொருள் போன்று இருக்கின்ற என்னை ‘உள்ளவன் ஆகிறான்’ என்கிறபடி ஒரு பொருளாக்கி என்கிறார்.

தேவர் முனிவர்க்கு என்றும் காண்டற்கு அரியன், மூவர் முதல்வன் ஒரு மூவுலகாளி, தேவன் விரும்பி உறையும் திருநாவாய், யாவர் அணுகப் பெறுவார் இனியந்தோ. (திருவாய்மொழி 9.8.9)

ஆழ்வார் இப்படிச் சொல்லும் போதும் ஒரு விசேஷ கடாக்ஷம்/பார்வை செய்து அருளாமையால், ‘நான் இந்த ஆசையோடு நிற்க போவது இல்லை,   என்னுடைய ஆசைகளின் / பக்தியின் வெளிப்பாட்டை பெற்றுக் களிக்கப் போகிற பாக்யவான்கள் யாரோ என்கிறார்.  தேவர் முனிவர்க்கு என்றும் காண்டற்கு அரியன் என்று சொல்வதால், பிரமன் முதலிய தேவர்களுக்கும், சனக சனந்த நாதிகளான யோகிகளுக்கும் கூட தாமாகக் காண நினைக்கையில், காண்பதற்கு அரியவன அவன்.   மூவர் முதல்வன் என்று சொன்னது, அரி, அயன், அரன் என்று சொல்லப்படுகிற மூவர்களுக்குள்ளே முதன்மை பெற்றிருப்பவன் என்றும், பிரமன், சிவன் இந்திரன் என்றும் மூவர்க்கும் நிர்வாஹகன் அல்லது காரணமானவன் என்றும் உரைப்பர்.  ஒரு மூவுலகாளி என்று சொல்வதால், மூவுலகங்களையும் தன் ஸங்கல்பத்தாலே நிர்வஹிப்பவன் இவன். ஆக இப்படிப்பட்ட பெருமை வாய்ந்த தேவன் அடிவர்களை காப்பாற்றுவதற்ககு பாங்கான (சௌகரிமாக) உறையும் தேசம் இது என்று விரும்பி உறையும் இடமான திருநாவாய் என்ற இந்த திவ்ய தேசத்தை நான் அணுக பெறாமல் இருக்கிறேனே,   இனி பெறுவார் யாரோ, அவர்கள் புண்ணியம் செய்தவர்களாக இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லி இராமாயணத்தில் தசரதன் ராமன் 14 ஆண்டுகள் காட்டிற்கு செல்ல முடிவு செய்யபட்டபின், அது முடிந்து வரும்போது தான் இருக்க மாட்டேன் என்றும், அப்போது யார் ராமனை தரிசிப்பார்களோ அவர்கள் புண்ணியம் செய்தவர்கள் என்று சொல்வது போல முடிக்கிறார்.

திருநாவாயில் சென்று ஸேவிக்க வேண்டும் என்று ஆழ்வார்க்கு நினைவாகில் இதில் அருமை ஒன்றும் இல்லையே, அவர் புறப்பட்டுச் சென்று சேவிக்க தடை ஏது என்று சிலர் சங்தேகிக்க கூடும்.  திருநாவாயை அணுகப் பெற வேண்டும் என்பதே ஆழ்வாரின் எண்ணம் அன்று, அவ்விடத்தில் உறையும் எம்பெருமானுக்கு அஸாதாரணமான திருநாடு தான் இது என்று உத்தேசம்.

அந்தோ அணுகப் பெறுநாள் என்று எப்போதும் சிந்தை கலங்கித் திருமா என்று அழைப்பன் கொந்தார் மலர்ச்சோலைகள் சூழ் திருநாவாய், வந்தே உறைகின்ற எம்மா மணிவண்ணா. (திருவாய்மொழி 9.8.10)

உன்னைக் காணமுடியாததால் நெஞ்சு அழிந்து கூப்பிடாமல் நின்றேன் என்கிறார்.   தொடங்கும் போதே அந்தோ என்கிறார், உன்னை எப்போதும் திருவோடு கூடிய மால் என்றே அழைப்பேன் என்கிறார்.

எம் மா மணிவண்ணா என்று சொன்னது, ஒரு தேச விசேஷத்தாலே, அதாவது, திருநாட்டிலே வந்து காண வேண்டிய வடிவை இங்கே காட்டுவதாகக் கொண்டு, திருநாவாயிலே வந்து நித்யவாஸம் பண்ணுகின்றவனே என்கிறார். அந்த வடிவினை எனக்கு காட்டாத போது, உன் வரவு வாராமல் இருப்பதற்கு சமம் என்கிறார்.

வண்ணம் மணிமாட நன் நாவாயுள்ளானை, ,திண்ணம் மதிள் தென்குருகூர்ச் சடகோபன் பண்ணார் தமிழ் ஆயிரத்திப் பத்தும் வல்லார், மண்ணா ஆண்டு மனம் கமழ்வர் மல்லிகையே.

இத்திருவாய்மொழி வல்லார் இந்த பிறவியிலும் மறுமையிலும் ஸகல போகங்களையும் பெறுவர் என்று பயன் உரைத்து இந்த பதிகத்தை முடிக்கிறார். மண்ணாண்டு என்று சொன்னதால், இவ்வுலக, இப்பிறப்பில் போகம் பெறுவது சொல்லப்பட்டது. மல்லிகை மணங்கமழ்வர் என்பதனால் மறுமையில் போகம் பெறுவது சொல்லப்பட்டது. மல்லிகை மணமென்று ஒரு வாசனையை சொன்னது, உபலக்ஷணமாய் ஸகல பரிமளங்களையும் சொன்னபடியாகி, வேதாந்தங்களிலே  ஸர்வ கந்த என்று சொல்லப்படும் ஸகல பரிமளங்களும் வடிவெடுத்தவனாகக்ச சொல்லப்படுகிற எம்பெருமானை பெறுவர் என்று பொருள்.

மீண்டும் இன்னொரு திவ்ய தேச அனுபவத்தில் சந்திப்போம், நன்றி.